Recensie Wonder Park ★★★

In Wonder Park, de computer animatiefilm van regisseur David Feiss, wordt een pretpark een metafoor voor de geestelijke gezondheid van hoofdpersonage June (stem van Charlie Van Den Begin). Wanneer haar moeder (stem van Hilde De Baerdemaeker), die tevens haar inspireert en haar verbeelding prikkelt, op een dag naar het ziekenhuis moet voor onbepaalde tijd omdat ze ziek is, sluit June zich op in huis, wil ze niet met haar vriendjes, ook niet met haar beste vriend Banky, spelen, en bergt ze Wonder Land, een miniatuurversie van het pretpark uit haar dromen op in dozen. De blauwdruk van dat park zal ze ook in het vuur van de open haard gooien. June heeft als kind altijd het gevoel gehad dat haar park écht bestaat. Wanneer ze op een dag ertussenuit muist op weg naar een rekenkamp, belandt ze in het bos, en leidt een stukje van die blauwdruk die niet opgebrand geraakte haar naar Wonder Land dat ondertussen een vervallen pretpark geworden is.

De uurwerkslinger werkt namelijk niet meer die elke ochtend het pretpark moet opstarten. Daardoor heeft de duisternis het gehaald van het licht en sloopt die als een paarse onweerswolk beetje bij beetje het park, gesteund door een legertje Chimpanzombies die ooit schattige pluche aapjes waren die je met een grijper uit een automaat kon proberen vissen. June doet er alles aan om de uurwerkslinger terug aan de praat te krijgen samen met de mascottes van het pretpark, tevens haar knuffelbeesten die ze thuis ook in een doos stopte: Boomer (de narcolepsische blauwe beer – hij valt net als Kabouter Lui constant en plots in slaap - die Maarten Bosmans van een stem voorziet), het wilde everzwijn Greta (stem van Tine Embrechts) die iets voelt voor het stekelvarken Steve (stem van Walter Baele) aangevuld met de bevers Gus (stem van Peter Van de Veire) en Cooper (stem van Tom De Cock). 

In Wonder Park geeft de mama van June haar dochter mee om praktisch te zijn en voor veiligheid te kiezen, en dat te blijven combineren met verbeelding. ‘Die mag je niet verliezen.’ stelt ze. Maar tijdens haar afwezigheid zal June dat net wel verliezen, laat ze zich gaan en neemt de duisternis (metafoor voor: in een dipje zitten of zelfs depressieve gevoelens) het van haar over. Wonder Park belicht dus geestelijke gezondheid, maar plaatst/kadert dat te weinig. Slechts in een paar zinnetjes geeft de prent dan ook tips mee zoals in de lijnen die Van Den Begin mag zeggen: ‘Ik was bang om haar (mama n.v.d.r.) te verliezen. Maar ik verloor mezelf.’ Uiteindelijk zal ze beseffen dat het antwoord om van Wonder Land terug een pretpark te maken bij zichzelf ligt door de strijd aan te gaan tegen de duisternis samen met het aapje Peanut (stem van Kobe Van Herreweghe) in wiens oor zij haar dromen/verbeelding/ideeën fluisterde die hij dan steeds uitvoerde). Verder maakt de prent ook komaf met het idee dat sommige vrouwen en dochters wel eens hebben dat een man die alleen thuis moet blijven niet voor zichzelf kan zorgen, hier te zien in een nachtmerrie van June waarbij ze vreest dat haar pa zich op liters bier, en een eindeloze berg pizzadozen zal storten en verder niets anders dan tv kijken zal doen.  

Wonder Park is een behoorlijk duistere animatieprent geworden waar je best niet met al te jonge kinderen naartoe trekt. Slechts in beperkte mate is er humor aanwezig. Naast de dolle rollercoasterrit bij de start van de film wanneer June een zelf in elkaar getimmerde achtbaan met looping uittest met Banky, tekenen we qua taalhumor de ene na de andere grap op wanneer June naar het rekenkamp vertrekt met enkele leuke vondsten zoals ‘met mij lach je je een breuk’, en ‘iedereen gaat zich amuseren, reken maar’.

In de VS wordt aangeraden om naar de film te gaan onder begeleiding van een volwassene. Dat is terecht gezien het hoge aantal moeilijke woorden zoals ‘episch’, ‘existentiële crisis’ naast een heleboel moeilijke rekentermen en de aangesneden thematiek ook, die ouders ook best wat bijkomend kaderen, wat helaas iets te veel ontbreekt in de film zelf. Lees: de psychologische laag is te dun, en op dat vlak hadden we liever gehoopt op een aanpak à la Inside Out. Jammer is dus dat de actie, het avontuur het finaal gehaald heeft van het hoofdthema van deze film die in se over geestelijke gezondheid gaat waarbij aan kinderen meegegeven wordt dat ze moeten beseffen dat de duisternis bestaat, en ze die best een plek geven in hun leven maar beter niet de overhand laat halen. De duistere periode van June wordt echter voorgesteld als ‘verloren tijd die ingehaald moet worden’. Vraag is of je kan stellen dat een periode van burn-out, depressie, een dipje, … wel ‘verloren tijd’ is. Dat zien we toch lichtjes anders, omdat je als mens daar net zeer veel uit kan leren en sterker kan uitkomen.

< Bert Hertogs >