PDF-versie voor persoonlijk gebruik

Recensie Instant Family ★★★★

maandag 8 april 2019Kinepolis Antwerpen

Instant

Instant Family is zo’n film die al een tijdje op ons lijstje stond om te recenseren maar het kwam er maar niet van. De dramedy (mix van drama en komedie) krijgt nu ook niet bepaald veel media exposure. Onterecht blijkt uit de zeer positieve bezoekersscores met gemiddelden 7,3 op 10 bij Kinepolis en 7,4 op 10 bij IMDb. Instant Family, dat geregisseerd werd door Sean Anders en gebaseerd is op waargebeurde feiten die hij zelf meemaakte, is zowel koud als warm, emotioneel als geestig. Die mix, een rollercoaster van emoties waar het koppel Pete Wagner (Mark Wahlberg) en Ellie (Rose Byrne) doorgaan, houdt je gekluisterd aan je bioscoopstoeltje. Je wil gewoon weten hoe het gaat aflopen.

Pete en Ellie zijn experts in renovatiewerken. Ze hebben hun zinnen gezet op een vervallen woning waar het ruikt naar de pis. Het huis hadden ze in gedachten voor een ander koppel. Maar die zien er niets in en stellen dan ook dat Pete en Ellie maar moeten overwegen om er zelf in te trekken. De twee zijn erg goed op elkaar ingesteld, maar hun leven is ook wat routineus. Er ontbreekt iets: een kind. Op een dag surft Ellie naar een site voor pleegkinderen. Al die snoetjes en de quotes doen haar moederhart smelten. Ze krijgt Pete zover om naar een introductiedag te gaan. Daar kunnen ze kennis maken met de kinderen die pleegzorg op dat moment ‘in de aanbieding heeft’. Het koppel vindt het redelijk vreemd om op zo’n middag tussen kinderen te vertoeven en achteraf dan een naam van een kind te moeten doorgeven waarmee het het best klikt. De verwachtingen van de koppels of alleenstaanden zijn weliswaar torenhoog. Zo wil een blonde blanke vrouw – die de running gag van de ganse film vormt – per se een grote bruine jongen die ze wil leren basketten. Zij zal hem klaarstomen zodat ie een topper zal worden. Uiteindelijk zal ze haar verwachtingen stevig moeten bijstellen.

In realiteit hebben de meeste pleegkinderen namelijk geen gemakkelijke tijd achter de rug. Niet zelden zijn ze slachtoffer van seksueel misbruik, geweld, drankmisbruik, incest, … of een combinatie van. De gezinnen die voor pleegzorg willen gaan, dienen dus stevig in hun schoenen te staan, en zullen een ware relatietest ondergaan waarbij de koppels vooral goed op elkaar afgestemd moeten zijn en niet al te hoge verwachtingen mogen hebben, toont Instant Family. Ook opvallend: zowat iedereen wil voor de lieve kleintjes gaan. De pubers die op een trapje zitten blijven ongemoeid. Ellie en Pete slagen er niet in om een klik te maken met een van de kinderen. Tot ze besluiten om het eens te proberen en naar de pubers te trekken. Maar Ellie heeft zo haar bezwaren. Pubers zitten niet zelden in een experimentele fase, ze masturberen, ze komen in contact met alcohol en drugs,… Ellie is dus niet meteen erg subtiel in het uiten van haar bezwaren naar Pete toe. In die zin dat Lizzy (verrukkelijk neergezet door Isabela Moner) het koppel goed hoort en hen in het bijzijn van de andere pubers op hun plaats zet. Ze is geroutineerd ondertussen en doorziet – ze is best slim zowel qua IQ als EQ – heel het mechanisme achter de pleegzorg. Ze stelt: ‘Doe geen moeite, we weten dat pleegouders niet geïnteresseerd zijn in tieners.’ Net die openheid en het feit dat ze geen blad voor de mond neemt, charmeert Ellie en Pete. Ze willen verder kennis maken maar krijgen van de maatschappelijk werkers Karen (Octavia Spencer) en Sharon (Tig Notaro) te horen dat Lizzy wel deel uitmaakt van een pakket. Om kort te gaan: als het koppel Lizzy wil, moeten ze er ook haar broertje Juan (Gustavo Quiroz) en zusje Lita (Julianna Gamiz) bijnemen.

De twee twijfelen, maar wanneer ze bij een Thanksgiving etentje zeggen dat ze afzien van hun idee om pleegouders te worden en dat ‘godzijdank’-reacties uitlokt, zetten ze toch hun wil door. Wellicht daarom ook dat de twee als een blok vielen voor Lizzy die als puber een uitgesproken mening en willetje heeft, net als Lita. Lizzy heeft eigenlijk haar broer en zusje opgevoed (ze spreekt Spaans tegen hen). Haar moeder is drugsverslaafd, zette het huis in de fik, en belandde in de cel. De twee zullen dus Lizzy’s medewerking nodig hebben terwijl ze wel moeten aangeven dat zij aan het stuur zitten van het gezin. Juan maakt dan weer het ene na het andere accident mee. Uiteindelijk gaan Pete en Ellie ervoor. Ze komen zowat alles tegen dat een koppel met kinderen moet zien geregeld te krijgen: hun georganiseerde maar voorspelbare leventje wordt een heel stuk chaotischer, hun privé-momenten (ook op het toilet) schaars, de driftbuien van Lita oncontroleerbaar, en wanneer ze het trio overladen met speelgoed blijken de jongsten vooral geïnteresseerd in de dozen zodat ze daar creatieve dingen mee kunnen doen (wat een mooi pleidooi vormt om kinderen te laten spelen en creatief zijn met zaken die op zich weinig of niets hoeven te kosten). Het trio arriveert bij de Wagners met een vuilniszak vol pluche beesten. Elke pluche beer staat voor een bezoekje aan de familierechtbank.

Heerlijk is ook de competitiedrang tussen Pete en Ellie om zo snel mogelijk het woord ‘papa’ of ‘mama’ uit een van de kinderen te horen. Maar telkens ze enkele stappen vooruit zetten, stellen ze ook vast dat ze achteruitgaan. Een mooi moment is bijvoorbeeld de scène waarin Ellie het haar van Lizzy glad kamt. Het meisje kan echter haar biologische moeder Carla Viara (Joselin Reyes) niet vergeten. Zij kamde vroeger haar haar als kindje. De borstel die ze van Ellie mag lenen, gooit ze dan ook opzettelijk in de wc. Daarnaast voelt ze ook nog iets voor Jacob (Nicholas Logan), de 22-jarige conciërge vanop school, waarmee ze naaktselfies deelt. Iets wat haar pleegouders absoluut niet ok vinden. Ze krijgt als puber nochtans alle ruimte van Petes moeder Sandy tijdens een bezoek aan een attractiepark en mag alleen met haar vriendinnen op stap. Maar ze respecteert het afgesproken uur niet en laat iedereen een uur op haar wachten na sluitingstijd.

Wanneer Ellie en Pete zich moeten verantwoorden bij de maatschappelijk werkers voor een ongeval met Juan waarbij de jongen een nagel door zijn voet schoot, nemen de pleegouders alle verantwoordelijkheid op zich. Lizzy wil het opnemen voor de twee en stelt – terecht - dat het haar schuld was omdat ze ertussenuit wou muizen, tegen de wil van haar pleegouders in en ze op die manier Juan uit het oog waren verloren. Maar wanneer ze te horen krijgt dat haar biologische moeder uit de cel is, merk je dat ze terug herenigd wil worden met haar. Op dat moment toont Instant Family dat het soms verdomd ondankbaar is kinderen met een niet voordehand liggende achtergrond liefde, kansen en structuur te schenken omdat pleegzorg in se van tijdelijke aard is zodat het oorspronkelijke gezin elk moment opnieuw herenigd kan worden. Wanneer de biologische moeder opnieuw in beeld komt, laaien de emoties dan ook hoog op.

Instant Family is erg naturel geacteerd, grappig en hartverwarmend. Die hoge publiekswaardering die de film krijgt, is niet meer dan terecht. De moraal van de prent ligt in het nummer ‘Nothing’s gonna stop us now’ van Starship. Ofwel: blijf doorzetten hoe moeilijk kinderen opvoeden soms ook is. Wat een prachtige boodschap voor jonge (pleeg)ouders! Instant Family is kortom een absolute aanrader, ook al omdat er niet zo gek veel dramedies op dit moment in de bioscoop spelen.

< Bert Hertogs >


Do you like our reviews and pictures?
Feel free to support concertnews.be by sharing this page or giving a donation.
You make an independent website like ours possible. Thanks!







Geef steeds in je comment mee op welk artikel je reageert.
Please put in your comment to which article you are responding.

Tabs Concertnews.be

News
Soon
Reviews

More news

  • Podcast
  • Facebook
  • Twitter