Recensie Pet Sematary ★★

36 jaar na het verschijnen van Stephen Kings horrorboek ‘Pet Sematary’ en 30 jaar nadat die voor het eerst verfilmd werd, is er nu een remake in de zalen te zien. Mary Lambert tekende drie decennia geleden voor de regie, deze keer nemen Kevin Kölsch en Dennis Widmyer plaats in de regisseursstoel. De film haalt een score van 6,2 op 10 bij IMDB, Kinepolis-bezoekers schatten – terecht – de film behoorlijk wat lager in en geven 5,5. Het grootste probleem is dat alle geloofwaardigheid ver te zoeken is in deze film die op verschillende vlakken een loopje neemt met het oorspronkelijke verhaal van King. Zo zien we in een bosrijk gebied een vrachtwagen aan erg hoge snelheid voorbij denderen op een lokale weg. De scènes in en rond het kerkhof voor huisdieren voelen daarnaast erg artificieel aan. Lees: de gecreëerde mist en groen licht om de zaak wat duister en beangstigend te maken, voelen erg aan als het resultaat van spots en rookmachines. Kortom: tijdens het bekijken van deze film zagen we door de productie heen waardoor we bijna de ganse prent met een ‘yeah right’- attitude in onze bioscoopstoel zaten. De film gaat op den duur ook over in een soort gezinsreünie na de dood waardoor het je koud laat welk lot wie beschoren is.

Het gezin van Louis Creed (Jason Clarke) en Rachel (Amy Seimetz) trekt van Boston naar Ludlow, Maine om daar een rustiger leven te kunnen leiden. Hun twee kinderen, Ellie (Jeté Laurence) en Gage (Hugo Lavoie en Lucas Lavoie) zijn mee, net als de kat Church. Ellie voelt zich aangetrokken tot het bos dat achter hun nieuwe woonst ligt. Ze merkt daar een vreemde processie met kinderen die dierenmaskers op hebben. Ze zullen een hond begraven op het Pet Sematary, dat toevallig nog eens eigendom is van de Creeds ook. Ellie ontmoet buurman Jud Crandall (John Lithgow) die haar en haar moeder waarschuwt niet te diep in het bos te gaan want het is er gevaarlijk. Lithgow zet een ietwat mysterieus gespleten personage neer. Tot het einde weet je niet of ie het nu al dan niet goed voorheeft met de Creeds.

Tijdens Halloween – wat een toeval -- wordt Church dood aangetroffen. De kat is overreden door een truck. Jud vindt het beestje en zegt tegen Louis dat hun huisdier diezelfde nacht nog begraven moet worden. Tegen Ellie zal haar papa vertellen dat Church weggelopen is. Wanneer Louis op het punt staat de kat te begraven op het Pet Sematary, bedenkt Jud zich en leidt ie hem naar een oude begraafplaats waar Louis met de hand zelf een kuil moet graven, de kat erin stoppen, aarde erover doen en de zaak afwerken door een aantal stenen op elkaar te leggen. De volgende dag blijkt Church niet dood te zijn, maar is ze wel een stuk agressiever. Zo krabt ze Ellie. Pas dan zegt Jud dat de oude begraafplaats in staat is om overledenen uit de dood te wekken en de Wendingo zou er ook rondwaren.

Church zal niet veel later ook Gage aanvallen. Louis besluit daarop de kat te laten inslapen maar kan het niet over zijn hart laten komen. Zeker niet wanneer Church plots terug erg lief oogt voor ie de spuit wil zetten. Dus kiest ie ervoor de kat ver weg uit te zetten op de weg. Maar op het verjaardagsfeestje van Ellie, wanneer ze 9 is, duikt de kat plots terug op, rustig wandelend op haar gemak in het midden van de baan. Louis is op dat moment verstoppertje aan het spelen met de kinderen. Ellie gaat naar de kat toe en wordt gegrepen door een voorbij denderende truck. Ondertussen biecht Rachel haar nachtmerries op. Zij moest als kind voor haar zusje zorgen wiens rug misvormd was. Ze werd door haar ouders alleen gelaten bij haar en moest haar in principe het eten op bed serveren. Maar uit angst gebruikte ze niet zelden de keukenlift, wat de dood van haar zus heeft betekend. Sinds de gebeurtenissen in Ludlow komt dat beeld, die nachtmerrie (o.a. via medicijnkastjes) om de zo veel tijd terug. Kevin Kölsch en Dennis Widmyer kiezen hier zelfs iets te veel voor herhaling zodat die scènes al snel hun doel op den duur missen en niet of nog nauwelijks schrik aanjagen.

Rachel en Gage zullen vertrekken na Ellies dood. Louis blijft. Hij zal een slaapmiddel doen in het drankje van Jud wanneer hij die bezoekt, net nadat Ellie begraven is. Louis kan namelijk geen afscheid nemen van zijn dochtertje, zal haar eigenhandig opgraven en naar de oude begraafplaats brengen om ze daar te begraven. Ook zij zal terug verschijnen, maar ook zij zal niet langer het lieve meisje zijn dat van klassiek ballet houdt en het uitoefent. Haar zinnen heeft ze gezet op Jud. Wanneer Rachel en Gage terugrijden naar Ludlow, wordt Rachel een potentieel slachtoffer. Waarna het gezin zich helemaal kan herenigen in een leven na de dood.

Twee scènes stippen we graag aan als scary. Het eerste is zoals ondertussen eigen is aan het genre, een scène die je schrik aanjaagt voor niets wanneer de vrachtwagen voor het eerst plots voorbijraast. De tweede scène is die wanneer Louis plots een hevig bloed verliezende Victor Pascow (Obssa Ahmed) wanneer die aangereden is, in het ziekenhuis moet zien te redden. Dat lukt Louis niet. Pascow sterft en zal zowel in de nachtmerries van Gage als Louis vanaf dan voorkomen. ‘De grens mag je niet overschrijden.’ zegt ie aan Louis. Die luistert niet. Wie niet horen wil, moet voelen…

Pet Sematary is dus zelden echt beangstigend, dat komt deels door de plot die bij sommige plotwendingen van de pot gerukt aanvoelt. Waarom Louis blijft en Rachel en Gage meteen na de begrafenis van Ellie al wegtrekken uit het huis is bijvoorbeeld onvoldoende uitgewerkt en niet geloofwaardig. Verder zijn de acteerprestaties wat vlak. Jeté Laurence is overigens als de uit de dood opgestane Ellie bijvoorbeeld een stuk beter dan de gewone Ellie. Al is het weinig geloofwaardig dat een tenger negen jaar oud meisje twee stevige mannen (Jud en Louis) kan overmeesteren. En Jason Clarke zet in zijn blik dan wel een bezeten Louis neer, maar ook hier weer is het onvoldoende uitgewerkt wat hem ertoe aanzet om tegen het advies van Pascow in te gaan.

Kortom: de eerder zwakke scores die bioscoopgangers van Kinepolis geven aan Pet Sematary zijn volledig terecht. Ook wij bleven op onze horrorhonger zitten.

< Bert Hertogs >