PDF-versie voor persoonlijk gebruik

Recensie Gloria Bell ★★

donderdag 2 mei 2019Kinepolis Antwerpen

Gloria

Een film over in de empty nest-fase van je leven zitten, is Gloria Bell in een regie van Sebastián Lelio. Op zich is dat een interessant en actueel onderwerp. Alleen blijkt Bells leven als 50’er zo ontzettend leeg  - op het feit na dat een kale Egyptische mummiekat kennelijk steeds in haar appartement weet te sluipen - dat het verhaal op den duur zich naar het einde sleept. Kijk, als er een vijftigjarige vrouw in de zaal, die absoluut tot de doelgroep van deze film behoort, halfweg de uitgang opzoekt en wij na 72-minuten - dertig minuten voor het einde  - beginnen te geeuwen en naar onze klok staren, heb je een probleem met je spanningsboog.

Wat After dezer dagen is voor tienermeisjes, is Gloria Bell wellicht voor de vijftigplussers: herkenbaar op vlak van relaties en seks. In Lelio’s film zien we hoe leeg het bestaan nog is van Gloria (Julianne Moore). 12 jaar geleden scheidde ze van Dustin (Brad Garrett). Al jaren oefent ze dezelfde job uit en ze heeft enkel, net als haar collega die bijna met pensioen moet gaan, zicht op een pensioen waarmee ze straks alle moeite zal hebben om haar huidige levensstandaard te blijven behouden. Dus pakt ze het er nu maar van. Twee kinderen heeft Gloria die allebei het huis ondertussen uit zijn: Anne (Caren Pistorius) en Peter (Michael Cera). Anne geeft yogales waar haar moeder soms aan deelneemt om toch maar even haar dochter te kunnen zien die verder op trouwen staat met een Zweed. Die is een extreem surfer. Anne voelt angst en opwinding tegelijkertijd. ‘Dat noemen ze liefde.’ weet haar moeder. Niet veel later blijkt dat haar dochter, die absoluut geen goede relatie heeft met haar vader (maar wat verder niet uitgewerkt is) zo wil ze niet door hem aangeraak worden, zwanger is.

Peter heeft van zijn kant al wel een baby. Maar zijn vrouw Rachel ontloopt haar verantwoordelijkheden en is het huis, dat nochtans volledig naar haar smaak ingericht is, uit. Hij staat er helemaal alleen voor, geeft een radeloze indruk, en staat op het punt te verhuizen. Gloria Bell zelf woont in een appartementje met een bovenbuur, de zoon van de eigenares die psychologische problemen heeft, aan de drugs zit en in het midden van de nacht wat staat te roepen. Gloria vult haar dagen verder door clubs te bezoeken in L.A. want ze houdt van dansen. Daar ontmoet ze Arnold (John Turturro) die eigenaar is van Vertigo Park, een plek waar je kan paintballen. Ze beginnen een romance waarbij Arnold onder andere een cheesy gedicht van Claudio Bertoni bovenhaalt: ‘I’d like to be a nest if you were a little bird. I’d like to be a scarf if you were a neck and were cold. If you were music, I’d be an ear.If you were water, I’d be a glass. If you were light, I’d be an eye. If you were a foot, I’d be a sock. If you were the sea, I’d be a beach. And if you were still the sea, I’d be a fish, and I’d swim in you. And if you were the sea, I’d be salt. And if I were salt, you’d be lettuce, an avocado or at least a fried egg. And if you were a fried egg, I’d be a piece of bread. And if I were a piece of bread, you’d be butter or jam. If you were jam, I’d be the peach in the jam. If I were a peach, you’d be a tree. And if you were a tree, I’d be your sap… And I’d course through your arms like blood. And if I were blood, I’d live in your heart.’ Verder hebben ze seks – niet zelden is Julianne Moore dus in Evakostuum te zien - maar beider relaties uit het verleden achtervolgen hen.

Tijdens een verjaardagsfeestje van Peter moet Arnold aanzien hoe Gloria’s zoon een smartphonefoto neemt van Gloria en Dustin die voor hun huwelijksfoto met de taart poseren. Daarop verlaat ie kennelijk ongemerkt de plek. Gloria van haar kant moet dan weer de vele telefoontjes die Arnold ontvangt van zijn dochters dulden die niet zelden het kersverse koppel uit hun romantische momenten samen halen. Wanneer de twee in Las Vegas zitten, wordt Arnold naar huis geroepen. Zijn ex is door een glazen deur gegaan en heeft daarbij snijwonden opgelopen.

Ook het zielige van een vijftiger die zich nog als een puber gedraagt, krijgen we te zien. Wanneer Gloria Bell aan de wiet van haar bovenbuur zit, zich volledig laat gaan in het gokparadijs Las Vegas, zich laat opvrijen door een wildvreemde man, en met een stevige kater aan het zwembad van een hotel ontwaakt bijvoorbeeld. Ook de scènes waar ze lachtherapie volgt, voelen eerder tragisch dan komisch aan. Gloria wil vooral haar leeftijd niet onder ogen zien en haar gedrag, waarbij ze zelfs haar moeder moet inschakelen om haar te komen halen in Las Vegas, toont aan hoe schrijnend, eenzaam en zielig het leven van vijftigplussers wel niet kan zijn. Over haar ogen gesproken: ze moet druppels nemen zodat ze niet blind zal worden.

Om kort te gaan: Gloria Bell voelt inhoudelijk al even leeg aan als een empty nest. Enkel de wraakscène op het einde konden we wat smaken qua humor. Verder moet deze romantische dramedy het vooral hebben van zijn soundtrack waarbij we Moore soms in de auto enkele fragmenten horen meezingen. Onder andere Bonnie Tylers ‘Total eclipse of the heart’,  Gilbert O‘Sullivans ‘Alone again (naturally)’, Olivia Newton-Johns ‘A little more love’ en Air Supplies ‘All out of love’ passeren dan. En knipogen naar de titel van de film en het hoofdpersonage doet de soundtrack met Laura Branigans ‘Gloria’ en Anita Wards ‘Ring my bell’

< Bert Hertogs >


Do you like our reviews and pictures?
Feel free to support concertnews.be by sharing this page or giving a donation.
You make an independent website like ours possible. Thanks!







Geef steeds in je comment mee op welk artikel je reageert.
Please put in your comment to which article you are responding.

Tabs Concertnews.be

News
Soon
Reviews

More news

  • Podcast
  • Facebook
  • Twitter