Recensie Elton John ★★★★★

Het sterkste concert dat Elton John de jongste 20 jaar (tellend vanaf zijn One Night Only-tour) in ons land heeft afgeleverd. Dat bracht ie met zijn Farewell Yellow Brick Road-tour waarbij hij afscheid nam van zijn Belgische fans. Het Sportpaleis met zittend middenplein was tot de nok gevuld, goed voor zo’n 17.000 toeschouwers en die kregen hits, erg veel hits van de Brit voorgeschoteld. Elton zoomde daarbij weliswaar vooral in op zijn samenwerkingen met Bernie Taupin. Wie recenter werk wilde horen, waaronder ‘Can you feel the love tonight’ en ‘the Circle of Life’ die hij mee voor Disney’s The Lion King schreef, was er aan voor de moeite. Na een fenomenaal optreden van twee uur en half klonk ‘Don’t go breaking my heart’ door de luidsprekers toen het zaallicht aan was. Om maar te zeggen dat Elton nog langer had door kunnen blijven gaan. Zijn catalogus die ie op een halve eeuw opbouwde is dan ook erg rijk gevuld.

Toegegeven, we hadden wat schrik om naar Elton John in het Sportpaleis te trekken. De gekende Engelse componist, singer-songwriter en pianist zette wel vaker erg routineuze concerten neer de afgelopen jaren. Optredens die, in zijn karakteristieke staccatostijl van piano spelen, waarbij hij het tokkelinstrument vaak inzet als een ritmesectie, erg drammerig en afgehaspeld durfden over te komen. Ook soms omdat ie na het concert op tijd in de luchthaven van Deurne moest zijn. Meestal wanneer ie optrad in Antwerpen, vloog ie met zijn privéjet namelijk op onze lokale luchthaven. Maar die sluit om elf uur. Wellicht is ook dat een van de verklaringen waarom het concert in Antwerpen deze keer vervroegd werd, en om half acht startte om zo rond kwart na tien af te lopen zodat ie tijdig de lucht in kon.

1 akkoord. Niet meer dan 1 akkoord had Elton John nodig om het publiek al erg enthousiast te maken. Een akkoord dat ie meermaals herhaalde met tussen elke aanslag voldoende pauze.  Hét akkoord bleek het van opener ‘Bennie and the Jets’ uit Goodbye Yellow Brick Road. Met maar liefst 3 percussionisten op het podium met Nigel Olsson als drummer die al van de jaren ’60, de start van Eltons carrière met de Brit op het podium staat (destijds ook met Argosy dat in 1969 met ‘Mr. Boyd/Imagine’ 1 single uitbracht, een samenwerking tussen gitarist Caleb Quaye, drummer Nigel Olsson, Elton John en de schrijver van het nummer Roger Hodgson) en John Mahon en de ongeëvenaarde Ray Cooper op percussie. Cooper stond in voor onder andere de conga’s, pauken en buisklokken.

Eerste hoogtepunt van de avond was ongetwijfeld ‘I Guess That‘s Why They Call It the Blues’ dat voorzien werd van vintage foto’s met koppels die in de blues (van hun relatie) zaten. Mensen die samen zijn maar eigenlijk elk een andere richting uitkeken of ronduit een verveelde blik toonden. ‘Border song’ volgde, de eerste single uit Eltons tweede plaat uit 1970 dat ie solo op piano bracht. In ‘Tiny dancer’ zagen we in de visuals dan weer de armoede in de VS, met een vrouw die haar baby in de arm wiegt wanneer ze autopech heeft, een auto met jongeren in die bulkt onder de weeddampen, een psychiatrische patiënt die compleet van de wereld aan de kant van de straat staat, enz. John Jorgensons pedal steel klinkt hier fraai door in de geluidsmix. Jorgenson vervangt tijdelijk Davey Johnstone die herstelt van een schouderletsel.

Elton John, da’s ook een man van contrasten. Nog het sterkst van al valt dat op tijdens ‘Philadelphia Freedom’ en het daaropvolgende ‘Indian Sunset’. De ene song baadt in een rijk kleurenpalet qua belichting en visuals, het andere – Eltons favoriete Taupinsong zo liet ie weten – speelde hij enkel met een volgspot op hem gericht terwijl het grote hellende ledscherm achter de Brit zwart bleef.  Het kan best zijn dat Elton dit een van zijn favoriete Taupin-nummers vindt, het is vooral ook een dijk van een nummer waarin de pianist zijn artistiek ei volledig kwijt kon. Buisklokken, conga’s, chimes, cimbaalgetik, de tamboerijn, we horen het allemaal in een fe-no-me-na-le live instrumentatie waarbij het pianospel van Elton in combinatie met Ray Coopers conga’s gewoon magisch is. ‘Rocket man’ begint met de gekende geluiden die bij een raketlancering horen, ook in de visuals zien we dat om vervolgens de aarde te zien vanuit de ruimte en de kosmos. Wat Elton John hier bijna 10 (!!!) minuten live laat horen, behoort ook tot het strafste uit het optreden. Alsof ie even in die tijd een masterclass dynamiek doceerde aan het Sportpaleis, zo voelde dit magistrale live arrangement aan. Groots en majestueus openend, halfweg erg klein en subtiel gespeeld alleen aan de piano met een streepje akoestische gitaar van John Jorgenson om daarna de zaak opnieuw volledig open te trekken.  

‘Someone Saved My Life Tonight’ is met stip een van de meest persoonlijke nummer geworden dat ie voor het album ‘Captain Fantastic and the Brown Dirt Cowboy’ in 1975 opnam, liet Elton John weten. Hij liet daarbij ook – opvallend open als ie was in het Sportpaleis – optekenen dat het nummer gaat over hoe Taupin en hij destijds worstelden om het te maken als songwriters. Het nummer, dat Ray Cooper extra grandeur bezorgt via paukenslagen, behoort samen met ‘Levon’ met stip tot het beste van de avond. Je voelt gewoon hoe sterk deze muzikanten op elkaar ingespeeld zijn. Wanneer Elton een lekker stukje piano speelt, bijna improviserend en jazzy lijkt het wel, ontwaren we daar al ‘Saturday Night‘s Alright for Fighting’ echo’s in. Conga’s en een indrukwekkende solo op elektrische gitaar bepalen verder deze song.

Bij ‘Candle in the wind’ maakt Elton Johns piano even een ritje naar de rechterkant van het podium terwijl we beelden te zien krijgen van Marilyn Monroe waarvoor de componist het nummer schreef. ‘Burn Down the Mission’ waarbij we vuur in de visuals zien, met heerlijke versnelling en effectje van de vibraslap straalt dan weer de onuitputbare power uit waar Tina Turner ook jaren een patent op had tijdens haar live carrière. ‘Amai. Wauw. Chapeau ze!’ slaakt onze buurvrouw spontaan naast ons in het Sportpaleis. We zouden het niet beter kunnen samenvatten.

Net voor ie ‘Believe’ inzet speecht Elton John zeer bevlogen voor zijn fans. Hij geeft toe dat ie in 1990 een alcoholicus en drugsverslaafde was. ‘Je hebt de keuze dan tussen leven of dood. Ik koos het eerste, zocht hulp, became sober and clean’ waarna hij vertelde over het Elton John Aids Foundation. ‘De strijd is nog niet gestreden. De medicijnen zijn er om AIDS uit de wereld te krijgen en besmetten te helpen. Ze zijn alleen erg duur en zaak is om ze ook bij de armen te kunnen brengen.’  zo zei ie. Tijdens het ouder worden, heeft ie ook ingezien hoeveel nood – zeker in de huidige tijden – er is naar liefde en medeleven. Daarna klonk het scherp: ‘Ik heb het gehad met politici. Ik ben kapot van die verdomde brexit. Ik ben geen Engelse kolonialistische imperialist. Ik ben een Europeaan!’ klonk het met een bevlogenheid die we totaal niet gewend zijn van Elton John, maar wel van Guy Verhofstadt. Het publiek reageerde laaiend enthousiast op deze bevlogen speech. Zeer benieuwd of zich dat zondag tijdens de Europese verkiezingen in ons land ook gaat vertalen naar stemmen voor pro Europese partijen.

‘We moeten meer samenkomen en met elkaar praten.’ voegde Elton John daar nog aan toe waarna hij zijn Belgische fans dankte voor die 50 jaar trouw op post te zijn geweest, of het nu was om een cassette, plaat, cd, dvd, … te kopen of een ticket voor een van zijn concerten en hem te blijven volgen tijdens de rollercoaster die zijn leven en carrière was, met gigantische hoogtepunten maar ook zeer diepe dalen. Ik zal jullie nooit vergeten.’ voegde hij daaraan toe met een oprechtheid die we ook al niet gewoon zijn van hem voor hij de finale inzette en daar een laatste blik hits opentrok met één voor één erg sterke live uitvoeringen van ‘Don‘t Let the Sun Go Down on Me’, ‘The Bitch Is Back’ (met in de visuals hilarische drag queens die elkaar te lijf gaan in het zwembad), ‘I‘m Still Standing’, ‘Saturday Night‘s Alright for Fighting’, en als toegiften ‘Your Song’ en ‘Goodbye Yellow Brick Road’.

Of het een zelfrelativerende act was met een humoristische knipoog, weten we niet. Maar de manier waarop Elton John in zijn rood en zwart gepersonaliseerde trainingspak via een lift door het ledscherm in het land van Oz belandde, deed wat denken een traplift voor bejaarden nemen. Op zijn  72ste is Elton John dat ook, maar hoogbejaard kan je hem bezwaarlijk noemen. En wat ie muzikaal twee uur en half in het Sportpaleis liet horen, was ronduit het beste dat we hem de afgelopen 20 jaar in ons land zagen doen. Wat een fenomenaal topconcert. Kijk, zó wil je je idool voor de rest van je leven herinneren na een afscheidsconcert om ú tegen te zeggen. ‘I’m still standing’ zong Elton John in het Sportpaleis. En of dat zo was!

< Bert Hertogs >

Dit bericht bekijken op Instagram

I'm still standing. #eltonfarewelltour : een van de beste concerten van @eltonjohn ooit in het @sportpaleis

Een bericht gedeeld door Concertnews (@concertnieuws) op 23 Mei 2019 om 12:59 (PDT)

De setlist:

1. Bennie and the Jets
2. All the Girls Love Alice
3. I Guess That‘s Why They Call It the Blues
4. Border Song
5. Tiny Dancer
6. Philadelphia Freedom
7. Indian Sunset
8. Rocket Man (I Think It‘s Going to Be a Long, Long Time)
9. Take Me to the Pilot
10. Sorry Seems to Be the Hardest Word
11. Someone Saved My Life Tonight
12. Levon
13. Candle in the Wind
14. Funeral for a Friend/Love Lies Bleeding
15. Burn Down the Mission
16. Daniel
17. Believe
18. Sad Songs (Say So Much)
19. Don‘t Let the Sun Go Down on Me
20. The Bitch Is Back
21. I‘m Still Standing
22. Saturday Night‘s Alright for Fighting

Bis:

1. Your Song
2. Goodbye Yellow Brick Road