Recensie Toy Story 4 ★★

Toegegeven, erg grote fans van het ondertussen 24 jaar oude Toy Story zijn we nooit geweest hoewel de allereerste computergeanimeerde film ondertussen mythische proporties verkregen heeft bij de fans van het eerste uur, een nieuwe generatie jongeren en filmcritici. De vierde én tevens laatste film uit de reeks is nu uit in de bioscoop: Toy Story 4. En hoewel de film ook familie- en vriendschapsbanden naar voor zet als thema, een warm nest in kleurgebruik uitademt net zoals de allereerste film, ontbreekt die hartelijke, gezellige laag hier toch een beetje. Verder valt vooral het erg lijzige tempo van deze prent op die bij momenten angstaanjagender is (verschillende keren weet Benson ons schrik aan te jagen) dan een gemiddelde goedkope horrorfilm. Om kort te gaan: Toy Story 4 is zo’n film die alweer zo’n 100 minuten duurt waarbij je je afvraagt of het echt niet korter kon om het verhaal te vertellen. Zo’n film waar je tijdens het kijken zit te mijmeren naar de tijd dat films van Disney gebald waren en het verhaal op zo’n 60 à 70 minuten verteld werd. Wij zagen de film in 4DX, stoorden ons aan het regeneffect dat maar blééf duren tijdens de openingsscène en zagen dat de actiescènes wel van erg korte duur waren. Op zo’n momenten heb je door dat die vooral verweven zitten in de film om de aandacht van de kinderen te houden bij de film wiens spanningsboog verre van top is. Die scènes voelen dan ook in eerste instantie als effectbejag aan, en de ganse 4DX-ervaring lijkt net als de eindscène waarin het speelgoed van Bonnie met het gaspedaal en de remmen van Bonnie’s vader mobilhome spelen terwijl hij probeert te rijden. De mobilhome gaat dus een eigen leven leiden: bruusk remmen, vooruit rijden, remmen, vooruit rijden, enz. Vermoeiend om mee te maken? En of!

‘Luister naar je innerlijke stem’ is een wijze raad, wellicht ook het hoofdthema van deze film die ook focust op identiteit. Wanneer Bonnie in de kleuterklas op basis van een wit plastic vorkje, een rode pijpenkuiser voor de armen, twee maffe ogen die niet dezelfde grootte hebben, een rode draad voor de wenkbrauw die van twee wenkbrauwen meteen een lange maakt, blauwe elastiek voor de mond, een beetje klei en twee halve ijsjesstokjes voor de voeten Forky creëert, wordt dat meteen haar lievelingsspeeltje. Forky denkt daar anders over en wil die rol niet spelen. ‘Ik ben geen speelgoed. Ik ben afval.’ klinkt het steeds terwijl Bonnie’s creatie zich steeds aangetrokken voelt tot afvalbakken. Woody zal Forky dus steeds bij Bonnie moeten leggen of gooien wanneer die alweer vluchtgedrag vertoont en zijn rol niet wil spelen. Best vermoeiend is dat voor Woody, ook zo wanneer Bonnie en haar ouders erop uit trekken met de mobilhome omdat Forky dag én nacht in de gaten moet gehouden worden. Uiteindelijk slaagt Forky er toch in om via het raampje te ontsnappen. Woody gaat Forky opnieuw achteraan. Zijn missie: het favoriete speelgoed van Bonnie terugbrengen.

Ondertussen is Woody helemaal niet meer het favoriete speelgoed van Bonnie, en wordt ie vaak in de kast achtergelaten thuis. Zijn rol lijkt dan ook uitgespeeld en zijn toekomst eerder een tussen de lost toys. Speelgoed dat bv. bij de kinderopvang te vinden is, aan iedereen en niemand tegelijkertijd toebehoort, in sommige gevallen ooit het speelgoed van 1 kind was, maar soms ook niet terwijl ze daar wel van dromen (net zoals het speelgoed dat je kan winnen op de kermis en daar al jaren lijkt te hangen). En dan is er nog Bo Peep, de vrouw waar Woody al jaren van houdt maar contact mee verloor toen Molly, de jongste zus van Andy die niet kon slapen zonder lichtje, haar in een doos liet wegdoen toen ze kon slapen zonder. Zal Woody haar terugvinden? En hoe loopt het af met Gabby Gabby, een pop die kan spreken in de tweedehandswinkel maar nooit een kind als eigenaar heeft gehad? Door een fabricagefout is haar stemkastje defect. Zij wil die van Woody en zet daarvoor een leger aan Bensons, buikspreekpoppen in om die te kunnen bemachtigen in de hoop dat Harmony, de kleindochter van de eigenares van de tweedehandswinkel haar mee naar huis zal willen nemen. Zal Woody zo’n hoge prijs willen betalen om Forky die in het bezit is gekomen van de Bensons en Gabby Gabby terug te kunnen krijgen door zijn stemkastje af te staan? Geraken ze tijdig terug in de mobilhome? En welke rol kan Woody nog spelen nu Bonnie niet langer met hem speelt? Moet hij zich aan haar blijven opdringen? Of een nieuw en ondertussen vierde ‘thuis’ zoeken, na zijn leven met Andy, in de Sunnyside kinderopvang (Toy Story 3), en bij Bonnie (Toy Story 3 & 4)?

Toy Story 4 prikkelt dus de creativiteit van kinderen en lijkt een oproep om met WKM (waardevol kosteloos materiaal) aan de slag te gaan, te knutselen, je fantasie te gebruiken. Ofwel: dat je ook heel veel plezier kan beleven met zaken die op zich niet zo duur hoeven zijn. Daarnaast toont de animatiefilm ook – en dat is als we ons niet vergissen voor het eerst – een personage dat een laag zelfbeeld heeft (en als je het erin wil zien zelfs zelfmoordneigingen heeft): Forky. Dat we niet echt vrolijk werden tijdens deze Toy Story 4, en het einde (spoiler alert: de wegen van Buzz Lightyear en Woody scheiden!) niet konden smaken, hoeft dan ook niet te verbazen.

< Bert Hertogs >