Recensie Yesterday ★★

Op papier ziet het idee van Yesterday er best goed uit, in de praktijk werkt de cocktail van jukebox musical romcom/fantasy-film helaas niet. De dertigjarige Lily James spat weliswaar opnieuw van het scherm met haar ongelooflijke naturel waarmee ze ons recent in Baby Driver, Mamma Mia! Here we go again en dit seizoen op de planken van de West End met Ivo Van Hoves theaterversie van All about Eve wist in te pakken. Ze lijkt wel geknipt om girl next door-rollen te spelen, en op dat vlak de nieuwe Alicia Silverstone, met dat verschil dat James Britse is. Helaas pakt de mayonaise niet al te best met haar tegenspeler Himesh Patel in de rol van Jack Malik. Die kent de songs van The Beatles nog als een van de enige bewoners op aarde. Bijna alle anderen zijn die na een wereldwijde black out van enkele seconden vergeten. Ook Oasis (wat logisch is, The Beatles zijn een van de belangrijkste invloeden voor de voormalige band rond de Gallagher-broers geweest. Als die nooit bestaan hebben, kan Oasis ook niet bestaan hebben, in deze film.), sigaretten en Harry Potter bv. zijn niet langer gekend. Dus brengt Malik het materiaal van the Beatles tijdens optredens, en wordt ie zo in geen tijd beroemder dan Ed Sheeran waar ie in het begin nog even het voorprogramma voor verzorgt. Maar na een battle tussen de twee waarin Ed hem een paar minuten geeft om een nieuwe song te schrijven, blaast de rosse singer-songwriter een stemming nadien af, omdat ie weet dat wat Malik bracht sterker was.

Tot dan is Ellie Appleton (Lily James) Maliks manager. Hij speelt optredens voor zo goed als niemand hoewel Ellie – die al als kind verliefd op hem was – in hem blijft geloven. Ook een optreden op het Latitude-festival blijkt een maat voor niets te zijn geweest. Na het busongeval waarbij Jack de enige blijkt te zijn die zich the Beatles nog herinnert, scheiden de wegen van Ellie en Jack. Zij wil haar job als lerares niet opgeven, hij komt terecht in de platenbusiness waarin je als artiest geleefd wordt. Op dat vlak wordt niet de fraaiste kant van record labels naar voor geschoven. Nauwelijks zijn ze geïnteresseerd in artistieke creativiteit, in geld daarentegen wél.

Debra Hammer (Kate McKinnon) wordt zijn nieuwe manager die hem kort houdt terwijl Rocky (Joel Fry) - die op Latitude festival ontslagen werd door Michael Kiwanuka omdat ie te lang op zich liet wachten voor een gitaarwissel als stagehand - mee op tour zal gaan zodat toch een vertrouwd iemand in de entourage van Jack blijft. Maar Jack blijft worstelen met het plagiaat dat ie pleegt hoewel op twee man na - fans van the Beatles die om onverklaarbare reden de band toch nog niet vergeten zijn na de black out - niemand weet heeft van zijn geheim. Die fans vinden het overigens niet erg dat ie het repertoire van hun favoriete band onder zijn eigen naam uitbrengt, ook al zitten sommige lyrics niet goed.

Yesterday zit vol verwijzingen naar titels van nummers van the Beatles in de dialogen. Jack doet ook bijkomend researchwerk – wanneer blijkt dat ie zich niet alle songs nog volledig herinnert – en trekt erop uit naar onder andere Strawberry Field, Penny Lane, en het graf van Eleanor Rigby om de laatste puzzelstukken bij elkaar te rapen. Maar wanneer hij uiteindelijk ook John Lennon (Robert Carlyle) gaat opzoeken, die in de film oud is kunnen worden en een gelukkige leven leidde met zijn vrouw, is dat een brug te ver voor ons in een film wiens verteltempo aan de trage kant is, en simpelweg ook te lang duurt. Ook qua humor valt de prent tamelijk tegen. Op de ringtone van ‘Shape of you’ die Ed Sheeran zou hebben en de Ed staat in de weg in de keuken-scène na misschien. Conclusie: de beste muziekfilm die op dit moment in de zalen speelt, is en blijf Rocketman.

< Bert Hertogs >