Recensie Wild Rose ★★★1/2

Het wordt wat veel ondertussen, de films over het artiestenleven en de combinatie met het (ontbreken van een) gezin die dit seizoen uitkwamen: het spanningsveld tussen carrière en privé-leven, de work-life balans met andere woorden.  Na onder andere A star is born, Bohemian Rhapsody, Rocketman, Blaze en Teen Spirit is het nu de beurt aan Wild Rose in een regie van Tom Harper om de muzikale toer op te gaan. Zeker, qua muziek levert de prent een erg coherente soundtrack af vol countrysongs. Maar inhoudelijk sleept het toch wel wat banale verhaal, op het soapachtige af links en rechts. Hoewel de film er een snelle montage op nahoudt bij de start en de belangrijkste personages zich dus al snel aan de kijker voorstellen, weet de prent dat vertelritme helaas niet te houden waardoor de spanningsboog behoorlijk verslapt na verloop van tijd.  Hoofdpersonage is Rose-Lynn Harlan (overtuigend en naturel neergezet door Jessie Buckley die de meeste songs ook zelf inzong voor deze prent). Zij heeft er een gevangenisstraf van 12 maanden opzitten. Haar medegevangenen roepen haar ‘Je wordt de volgende Dolly Parton’ toe. Maar dat blijkt makkelijker gezegd dan gedaan.

Harlan heeft voor haar achttiende namelijk kinderen gekregen. Ondertussen is haar zoontje Lyle vijf en haar dochter Wynona acht. Die hebben hun moeder een jaar niet mogen bezoeken in de gevangenis én vooral Lyle lijkt ondertussen gehecht aan zijn oma Marion (Julie Walters) die kennelijk een jaar lang de kinderen opvoedde. Harlans dochter hult zich de ganse tijd in stilzwijgen. Wie de vader is, wordt niet gezegd en dat is al meteen een van de minpunten van Wild Rose. De vrouw zal een job moeten zoeken, ze wordt kuisvrouw, bij een stel met twee kinderen dat er warmpjes inzit. Ze heeft geen andere keuze, vermits haar plek in de club al ingenomen is door een ander én ze een enkelband draagt. Daardoor moet ze van zeven uur ’s avonds tot zeven uur ’s ochtends thuis zijn. Tegen haar werkgeefster Susannah (Sophie Okonedo) liegt ze. Ze meldt niet dat ze een enkelband draagt en dat ze kinderen heeft. Waarom Rose-Lynn van country houdt? Het zijn drie akkoorden en de waarheid. Net met dat laatste worstelt ze kennelijk zelf.

Wanneer ze verhuisd is, wordt ze door haar moeder – die wat bemoeiziek is – gedwongen om haar verantwoordelijkheid op te nemen. Rose-Lynn is gewoon erg jong mama geworden en zelf nog tienerachtig in haar manier van doen (zo zien we in het begin van Wild Rose dat elke teennagel van haar een ander kleurtje heeft). Niet zelden komt ze in conflict te liggen met haar kinderen. Wanneer ze hen beloofd heeft pizza te gaan eten bijvoorbeeld, houdt ze haar woord niet waardoor oma, die geen pizzafan is, uiteindelijk haar plaats moet innemen na zevenen. En wanneer het vakantie is voor de kinderen, ze hen beloofd heeft met hen naar de zee te gaan, blijkt ze op de 50^ste verjaardag van Susannah te moeten optreden en die week dus nodig te hebben om te repeteren met haar band.

De vrouw wil geen cadeaus voor haar verjaardag maar zet in de plaats een crowdfundingactie op zodat Rose-Lynn met dat geld haar droom kan najagen, werk vinden en doorbreken in dé countrystad bij uitstek: Nashville. Een week repeteren betekent dus echter opnieuw haar verantwoordelijkheden ten opzichte van haar kinderen ontlopen, beloftes met hen verbreken, waardoor de kinderen, en Lyle vooral dan – terecht – opstandig worden omdat ze elke dag bij een andere babysit ‘gedumpt’ worden. Rose-Lynns moeder weigert immers om nog langer de kinderen op te vangen. Met ‘Als je doet alsof ze niet bestaan, is er geen hoop voor hen.’ wil ze haar dochter dan ook vooral een lesje leren.

Susannah hielp eerder Rose-Lynn om a capella ‘Peace in this house’ te zingen in een videoboodschap. Via via bereikt die Bob Harris van BBC Radio 2, een kenner van het genre. Rose-Lynn mag hem ontmoeten in Londen en krijgt het compliment mee dat ze de stem heeft, maar alleen nog op zoek moet gaan wat ze ermee wil vertellen. Eigen nummers schrijven dus. Maar wanneer de avond voor Susannahs verjaardag haar man bekent dat ie weet heeft van Rose-Lynns gevangenisstraf en het feit dat ze kinderen heeft, zegt dat ie alleen nog toestaat dat ze komt cashen en daarna wil dat ze uit hun leven verdwijnt, verandert dat alles naast het feit dat Rose-Lynns moeder nog steeds niet voor kinderopvang wil spelen, ook niet wanneer Lyle in het hospitaal belandt en zijn arm in de gips moet.

Op het feestje van haar werkgeefster voelt Rose-Lynn zich de vreemde eend in de bijt, ziet ze mensen verkleed met nepborsten en opblaasbare cactussen, en komt ze in conflict met zichzelf te liggen en de tattoo op haar arm: ‘3 akkoorden en de waarheid’. Ze biecht alles op en verlaat het verjaardagsfeestje zonder op te treden. En zo staat ze voor de zoveelste keer nergens met haar droom, geconfronteerd ook door vooroordelen van anderen, dat ze geen zangcarrière zou kunnen uitbouwen met haar verleden waarop ze prompt antwoordt: ‘Johnny Cash was ook een veroordeelde crimineel’ en het verschil in klasse tussen haar werkgeefster en zij: ‘ze geeft geen cent aan je als ze weet dat je gevangen zat.’ lepelt haar moeder haar in.

Een van de absolute sterktes is de geluidsmix van Wild Rose waarin veel detail (basgitaar en drums bv.) te horen is. Met nummers als ‘Country girl’ (Jessie Buckley), ‘Walking after midnight’ (Jessie Buckley & James Harkness), ‘Wrong side of Memphis’ (Trisha Yearwood), Angel from Montgomery (Bonnie Raitt), Outlaw state of mind (Jessie Buckley), (I never promised you a) Rose garden (Lynn Anderson), I’m moving on (Jessie Buckley), It wasn’t god who made honky tonk angels (Kitty Wells), Peace in this house (Jessie Buckley), Born to run (Jessie Buckley), Alright to be all wrong (Jessie Buckley), Don’t cry and drive (The little blue numbers), In no time at all (Craig Parkinson), Girl goin’ nowhere (Ashley McBryde), Solitary thinkin’ (Lee Ann Womack), Postcards in heaven (The little blue numbers), Covered in regret (The little blue numbers), When I reach the place we’re going (Jessie Buckley), Le petit chat gris (Hillary Bevels Klug), Cigarette row (The southern companion), High time (Kacey Musgraves), Robbing the bank of life (Jessie Buckley) en Glasgow (Jessie Buckley) komen country- en andere muziekliefhebbers op muzikaal vlak helemaal aan hun trekken bij Wild Rose. Het scenario dat bij momenten wat licht uitvalt en soapachtig overkomt en het soms trage verteltempo, moeten ze er dan maar bijnemen.

< Bert Hertogs >

Wild Rose speelt vanaf 17 juli 2019 in de Belgische bioscopzalen. De film kan je o.a. zien in Kinepolis.