Recensie Crawl ★★★

Crawl, de rampenhorrofilm die Alexandre Aja regisseerde, doet precies wat ie moet doen: je een behoorlijk aantal keren uit je bioscoopstoel laten opspringen van het schrikken. Haley (Kaya Scodelario) krijgt net nadat ze nipt tekort schoot om een wedstrijdje zwemmen te winnen aan de universiteit van Florida – wat de story of her life wel lijkt te zijn – haar papa Dave (Barry Pepper) maar niet te pakken aan de telefoon. Haley vreest dat ze uit het zwemteam zal gezet worden. Haar zus Beth (Morfydd Clark) maakt zich ongerust. Dave blijkt recent gebroken te hebben met hun moeder. Omdat er een orkaan voorspeld is die recht op het huis van hun vader in Florida dreigt te komen, negeert Haley het politiebevel om rechtsomkeer te maken. Ze vindt haar pa terug, zwaar gewond onder het huis wanneer ie enkele kabels aan het herstellen was. Hij blijkt een aanval van een alligator die door het slechte weer, en de vele regen hun natuurlijke habitat heeft verruimd, overleefd te hebben al heeft ie wel een lelijke open beenbreuk. Al snel zal Haley ontdekken dat er niet 1 maar meerdere alligators op de loer liggen. ‘Je bent een toproofdier!’ heeft haar pa haar altijd als kind moed ingesproken om te blijven vechten en de moed niet te verliezen wanneer het minder ging. Haley heeft wel wat talent, maar moet er haar ganse leven voor knokken. Zal zij – het toproofdier - en haar vader het halen van deze reptielen die hun prooien onder water sleuren en doen verdrinken? En wat met het stijgende waterpeil door de orkaan die ook een bedreiging vormt voor de twee?

Crawl, dat verwijst naar een zwemslag, heeft een kwartier aanloop nodig voor de eerste daver op het lijf gejaagd wordt. Dat is behoorlijk lang voor een prent die 88 minuten duurt. Maar vanaf dan blijft het tempo goed zitten en leest de film als een rollercoasterrit met een aantal erg spectaculaire momenten die afgewisseld worden met rustigere, niet zelden om wonden te likken of een nieuwe strategie te bedenken. Uiteraard is een film zoals Crawl totaal ongeloofwaardig. Zowel vader als dochter komen meermaals gedeeltelijk tussen de tanden van de reptielen, houden er – niet voor gevoelige kijkers! – vreselijke open en bloederige wonden aan over maar weten wel te overleven. De geloofwaardigheid is vooral ver zoek wanneer ze ondanks alles toch nog in staat blijken een zoveelste ontsnappingspoging te ondernemen en niet of nauwelijks uitgeput lijken wanneer ze daaraan beginnen net nadat ze alweer vreselijk toegetakeld werden. Een mens kan overigens niet sneller zwemmen dan een alligator. De feitelijke fouten moet je dus als kijker door de vingers zien.

De slachtoffers die wel vallen en gedood worden door de alligators worden slechts erg kort voorgesteld aan de kijker zodat je geen enkele empathie voor hen voelt. Zowel criminelen die munt proberen te slaan uit de orkaan door een geldautomaat van een benzinestation te kraken, als twee politieagenten waaronder Beths ex Wayne moeten eraan geloven. Wanneer Haley achter haar smartphone gaat en die uiteindelijk in handen krijgt, belt ze meteen de nooddiensten. Dat vinden we weinig geloofwaardig. Eerder zou je verwachten dat ze zich eerst in veiligheid zou brengen door terug naar haar pa te keren waar de alligators niet bij geraken.

Maar dit soort films heeft nu eenmaal wel vaker van die momenten waarbij je als kijker denkt: ‘hoe dom kan je zijn?’ en dus volgt hier een logische aanval van de alligators. Vanaf dan besloten we om niet langer na te denken over bepaalde zaken en de film met de alligators gewoon op ons af te laten komen. Dit filmgenre mag dan ook gewoon niet te serieus genomen worden. Hersenloos en pretentieloos entertainment levert het af. Crawl is op dat vlak ook goed getimed, langer dan die 88 minuten hoefde het echt niet te duren. En ja, de finale is wat van de pot gerukt om het spektakeleffect zo hoog mogelijk op te – euh - drijven. Dat tijdens de end credits doodleuk ‘See you later alligator’ van Bill Haley and the Comets te horen is – wat een gigantische stijlbreuk oplevert met de toon en kleur van de film - toont vooral aan dat Crawl zichzelf duidelijk niet al te serieus neemt wat wij hier heerlijk en toepasselijk vinden.

< Bert Hertogs >