PDF-versie voor persoonlijk gebruik

Recensie Kodaline ★★

zondag 11 augustus 2019Grote Kaai, Lokeren

Kodaline

De laatste dag van Lokerse Feesten stond in het teken van artiesten met stemproblemen. Nadat Jess Glynne eerder deze week – niet geheel onverwacht, zo goed als haar ganse festivalzomer lijkt ze op haar buik te kunnen schrijven ondertussen, ook op Balaton Sound Festival cancelde ze om dezelfde medische redenen – liet verstaan niet naar Lokeren te kunnen komen, werd ze vervangen door Arsenal. In allerijl werd ook nog op zondagmiddag naar een vervanger gezocht voor de opener van de Main Stage. Bizzey bleek in hetzelfde bedje ziek als de Britse singer-songwriter en ook hij moest dus forfait geven. Jan Maarschalk Lemmens, de Antwerpse rapper die de vocals voor zijn rekening neemt bij Glints en die nul podiumuitstraling heeft, verving hem. Jan was bijna volledig in het zwart gekleed en rapte voor een zwarte backdrop iets wat persfotografen collectief de max vinden omdat er op doe manier voldoende contrastkleur en diepte gecreëerd kan worden  in de foto’s – not! Arsenal bleek behoorlijk wat aanlooptijd nodig te hebben in Lokeren, maar kreeg uiteindelijk de handen wel in de lucht van de Grote Kaai, ook al kampten John Roan en co met technische problemen (een versterker wou het niet doen), en ging de zanger af als een gieter toen ie ‘Melvin’ wou mengen met ‘Don‘t be so hard on yourself‘, een nummer van Glynne. Daarvoor had ie de tekst nodig op het podium maar zelfs dan nog – op zijn knieën om de zaak te kunnen aflezen - ging ie hopeloos de mist in. ‘This is ridiculous’ riep ie hardop. Het is inderdaad ridicuul als je zo’n dingen niet of onvoldoende repeteert. Dan ga je voor duizenden pijnlijk op je bek. Straf dat Arsenal dat toch al twintig jaar meedraait nog steeds zo’n basisfout maakt!

Zeker het was niet evident voor de Belgische groep om een tieneridool te vervangen. Maar nog minder evident was het voor Kodaline om aan te treden na de zomerse feestelijke ritmes van Arsenal. De set van de Ieren botste dan ook op een koude muur van onbegrip. In die zin dat een deel van het publiek gewoon grofweg (gedeeltelijk) letterlijk de rug keerde naar het podium en Belgen bewezen dat ze ook aan de Dutch disease (blijven lullen tijdens een optreden) kunnen lijden.

Eerlijk? Kodaline heeft dat ook aan zichzelf te danken. Erg routineus kwam de band voor de dag en zanger Steve Garrigan maakte nauwelijks contact met het publiek. Gevolg: de nochtans aanstekelijke pianoriff in opener ‘Follow your fire’ werd maar door een man en een paardenkop meegeklapt en in één beweging ging de song over via de drums in ‘Ready’ waar Lokeren blijkbaar niet klaar voor was. Mee in de handen klappen zoals de bassist het voordeed? Nee bedankt, leken de toeschouwers massaal te antwoorden. De song moest het achteraf dan ook stellen met een beleefdheidsapplaus. Ook ‘lalala’ meezingen op ‘Head held high’ daar pasten de meesten voor.

Er stonden overigens behoorlijk wat minder toeschouwers op het plein dan bij Arsenal wat toch wel veelzeggend is. In ‘Brand new day’ horen we klein klokkenspel maar zien we het niet. Het komt uit een doosje. Dat vinden we sneu voor de live ervaring van dit optreden dat erg vlak opende met veel midtempo en trage songs. Het enige nummer dat wat uptempo is en een hele verademing tijdens het concert, is ‘Love like this’ dat ingezet wordt op basdrum, mandoline, akoestische gitaar en waarbij de frontman ook even op de mondharmonica speelt. Even vrezen we dat ie stemproblemen heeft want zijn stem slaat over tijdens die song, wanneer ie bij ‘One day’ glijdt naar zijn noten voelt dat niet alleen als gezaag aan maar ook op vocaal vlak als op safe spelen. Bij ‘All I want’ lijkt ie vertrouwen te halen wanneer ie ze wel gehaald heeft door er telkens een cresendo op te zetten.

De zanger zet zich aan de zwarte vleugel bovenaan een – jawel ! – showtrapje van een paar treden die omgeven is door ledstrips. ‘The one’ blijkt een huwelijkscadeau te zijn geweest voor iemand en ‘Brother’ gaat over iemand die er voor je is, laat de band optekenen. ‘The one’ brengt Steve solo op akoestische gitaar. ‘Is everybody alright?’ vraagt ie tijdens het nummer. Bijna niemand reageert. ‘I’ve got one more chorus though’ voegt ie daaraan toe. Of hoe de mayonaise voor geen honderdste van een millimeter wou pakken tijdens deze song.

‘This won’t last forever’ horen we Kodaline zingen in ‘Love like this’. Het zijn net die gedachten die in ons opkomen na het zien en horen van hun optreden op de Lokerse Feesten. Dit liedje gaat niet blijven duren, en Kodaline lijkt nu al op zijn retour. Kijk als zelfs het publiek nauwelijks geboeid is door ‘Raging’ van Kygo, moet je je toch gaan bezinnen. Misschien kwam dat wel omdat de zanger helemaal boven op het trapje naast zijn piano ging zitten en daardoor afstand creëerde tussen hem en het publiek. Afstand die er sowieso al was telkens wanneer ie achter de vleugel kroop.    

Pas op het einde van het optreden doorbrak het publiek haar apathische houding. De oho’s uit ‘All I want’ werden goed meegezongen terwijl de batterijen en de opslagruimte van de smartphones op de proef gesteld werden. En bij ‘High Hopes’ mocht het confettikanon witte stukjes licht papier de lucht inblazen. Too little. Too late.

< Bert Hertogs >

De setlist:

  1. Follow your fire
  2. Brand new day
  3. Ready
  4. Brother
  5. Head held high
  6. The one
  7. Love like this
  8. One day
  9. Raging (Kygo)
  10. Wherever you are
  11. All I want
  12. High hopes


Do you like our reviews and pictures?
Feel free to support concertnews.be by sharing this page or giving a donation.
You make an independent website like ours possible. Thanks!







Geef steeds in je comment mee op welk artikel je reageert.
Please put in your comment to which article you are responding.

Tabs Concertnews.be

News
Soon
Reviews

More news

  • Podcast
  • Facebook
  • Twitter