PDF-versie voor persoonlijk gebruik

Recensie Ad Astra ★★★★

woensdag 18 september 2019Kinepolis Antwerpen

Ad

‘Papa’ van Stef Bos had perfect in de soundtrack van Ad Astra kunnen zitten, mocht het een Engelstalig nummer zijn geweest. De sciencefictionfilm van James Gray geeft je het gevoel te kijken naar een documentaire. Dat komt omdat de kleuren vaal zijn en die dus je het gevoel bezorgen naar een prent te kijken die minstens 50 jaar oud is. Daarnaast vertelt Brad Pitt in de rol van Roy McBride het verhaal zelf vanuit de ik-persoon. Nochtans speelt de film zich in de nabije toekomst af, wanneer er commerciële vluchten zijn naar de maan (je checkt in alsof je het vliegtuig neemt en betaalt veel geld als je tijdens je vlucht iets wil aanschaffen) en er allerhande programma’s in de ruimte gelanceerd zijn.

Jaren geleden werd Roy’s vader (Tommy Lee Jones) waar hij nauwelijks contact mee had de ruimte in gestuurd voor het Lima-project. Hij reisde via de maan naar mars om vervolgens in een baan rond Neptunus op zoek te gaan naar intelligent leven in de kosmos. Op aarde wordt zijn vader als een van de grote helden en pioniers gezien binnen de ruimtevaart. Maar uiterst vertrouwelijke info van SpaceCom vermoedt anders. De elektromagnetische stormen die de aarde maar ook mars en ruimtetuigen bereiken, komen volgens hen van het Lima-project. Die straling kan (tijdelijk) apparatuur uitschakelen en vormt een bedreiging voor de aarde op korte termijn. Vermits Roy de enige is die zelfs in extreme omstandigheden (te zien in de spectaculaire openingsscène) zijn hartslag onder de tachtig kan houden, maakt hem uiterst geschikt voor de missie. Hij zal dus op een commerciële vlucht naar de maan gestuurd worden en moet daar aan de donkere zijde zien te geraken voor zijn aansluitende verbinding richting mars.

Mars en de maan zijn namelijk ondertussen bewoond door mensen, sommigen hebben zelfs nooit of bijna nooit op aarde geweest. En dezelfde fastfoodketens zijn ook buiten de aarde actief. Maar ook dezelfde problemen als op aarde zijn ondertussen ontstaan in de ruimte. Op de maan is er een zone die je kan vergelijken met het Wilde Westen, en er zijn discussies wie eigenaar is van welke grond. Wie grond zegt, zegt ook grondstoffen, en net als op de aarde, zijn die goed voor behoorlijk wat conflictstof.

Ad Astra toont dus dat niet zo zeer de technische kennis en evolutie een bedreiging vormen voor de mens en het heelal maar vooral dierlijk en menselijk gedrag dat op zich zijn. Roy zal contact opnemen met zijn vader vanop mars via een laserverbinding. Omdat hij meerdere pogingen moet ondernemen, wijkt ie na verloop van tijd ook af van de vastgelegde tekst en ruilt ie die in voor een hoogstpersoonlijke boodschap waar hij al zijn emotie inlegt. Vanaf dan wordt ie ongeschikt bevonden om de missie verder te zetten, ook omdat ie zijn bloeddruk niet meer onder controle wist te houden. Hij is te veel betrokken partij, wordt geoordeeld. Zelf ziet Roy dat anders en hij besluit dan maar illegaal aan boord te gaan van de raket met nucleaire lading die als taak heeft het Lima-project te vernietigen.

Zeker, ruimtevaarders zullen wellicht een karrenvracht aan zaken in deze film vinden die op wetenschappelijk vlak niet realistisch zijn. Toch is Ad Astra een knappe film omdat Roy eerder dan de ruimte te exploreren, letterlijk en figuurlijk op zoek gaat naar zichzelf via zijn vader die hem inspireerde om ook astronaut te worden. Het hoofdpersonage in Ad Astra krijgt dus steeds meer psychologische diepgang, en hij doet ook inzicht op hoe eenzaam zijn vader zich al die jaren wel niet moet gevoeld hebben. Kortom: we zien Roy een boog maken van een afgemeten man die erg rationeel zichzelf (en zijn hartslag) onder controle heeft, en steeds meer menselijker worden met de daarbij horende emoties die niet altijd onder controle te houden zijn. Hij komt dan ook zichzelf en zijn kleine kantjes tegen wat hem doet nadenken over zijn gedrag op aarde en met zijn ex. Inzien dat je eigenlijk erg egoïstisch bent in de keuzes die je op privé en professioneel vlak maakte, kan je behoorlijke kopzorgen en op den duur ook een wankele state of mind bezorgen net op cruciale momenten dat je nog helder moet kunnen denken. ‘Papa ik lijk steeds meer op jou’ zie je Roy dan ook steeds meer denken en voelen over zijn vader die er eigenlijk nooit voor hem was.

Ad Astra gaat dus over een afwezige vader en wat voor psychologische impact dat heeft op een zoon. Voor zeer veel mannelijke kijkers is dat wellicht erg herkenbaar, confronterend, maar misschien ook in zekere zin helend.

< Bert Hertogs >

Ad Astra is nu te koop op Blu-Ray en DVD.


Do you like our reviews and pictures?
Feel free to support concertnews.be by sharing this page or giving a donation.
You make an independent website like ours possible. Thanks!







Geef steeds in je comment mee op welk artikel je reageert.
Please put in your comment to which article you are responding.

Tabs Concertnews.be

News
Soon
Reviews

More news

  • Podcast
  • Facebook
  • Twitter