Recensie A rainy day in New York ★★★1/2

Wat een topprestatie levert actrice Elle Fanning (Ashleigh) af in Woody Allens recentste A rainy day in New York! Dit verdient een Oscarnominatie. Die vrouw is zo grappig! A rainy day in New York mag dan wel een romcom zijn, de prent is vooral erg humoristisch en in mindere mate romantisch. Allen speelt met zowat alle clichés en draait ze om. Zo is het in dit verhaal niet de vrouw maar de kerel (Timothée Chalamet speelt Gatsby) die constant er maar wat bijloopt. Zijn vriendin mag voor de schoolkrant van Yardley college namelijk regisseur Roland Pollard (Liev Schreiber) interviewen. Hij maakt art house films waar steeds minder volk naartoe trekt en gaat dan ook door een artistieke crisis. Zij prijst hem voor de keuzes die hij tot nog toe maakte, door geen artistieke toegevingen te doen terwijl hij lijkt te hunkeren naar erkenning en een groter publiek wil bereiken dan het nichepubliek.

Wat A rainy day in New York zo heerlijk maakt, is dat Allen ongegeneerd de filmindustrie en de media in haar blootje zet. Fanning zien we geen letterteken opschrijven wanneer ze Pollard interviewt. Zij is de ganse tijd zelf aan de praat en vertelt de regisseur waarom ze zo’n fan is van zijn films. Allen geeft hier – dat werd tijd – kritiek op journalisten (in spe) die hun adoratie voor een artiest of kunstenaar niet onder stoelen of banken steken dat het op den duur gênant wordt. ‘Journalisten’ die vergeten tijdens hun werk de focus op de geïnterviewde te leggen, waar de focus op zou moeten liggen in plaats van op zichzelf, de interviewer (en indien van toepassing hun ego). De kritiek op journalisten die eigenlijk gewoon deel willen uitmaken van het celebrity leventje die je tussen de lijnen door ontwaart, is terecht en niet mals.

Verder laat Ashleigh dan wel uitschijnen dat ze voor een ‘kwaliteits’-medium een stuk schrijft, wanneer ze echter Ted Davidoff (Jude Law) ontmoet wanneer ie door een relatiecrisis gaat, smult ze van de dialogen en noteert ze die wél. Op een feestje gebruikt ie hoe hij een filmscène ziet om haar te verleiden te kussen met hem. Wanneer Pollard de screening van zijn eigen film verlaat omdat ie niet tevreden is over het resultaat, terwijl Ashleigh wel enthousiast is, gaat die laatste hem zoeken in de studio waar hij volgens Davidoff wel eens ‘als een Norma Desmond rondhangt’, niet zelden zat in zo’n geval.

Allens A rainy day in New York zit vol verwijzingen naar andere films zoals  The Great Gatsby en Sunset Boulevard om er maar enkele te noemen. De soundtrack ademt via zijn jazz score iets ontzettend nostalgisch uit terwijl het in se een behoorlijk moderne prent is. Zo geeft Selena Gomez’ personage jongens punten op vlak van kussen (‘Het is herfst. Dit is goed voor een zes. Tegen de lente krijg ik je wel aan een 8’). We horen en zien in de film de regisseur dus refereren naar zijn jeugd, dat ver voor de tijd stamt van de meeste hoofdrolspelers. Selena Gomez (Shannon), Timothée Chalamet en Elle Fanning waren toen niet eens geboren. Dat maakt de film wat bevreemdend maar aan de andere kant ook bijzonder intrigerend.   

Ashleigh laat zich in Manhattan dus de ganse tijd meeslepen door de gebeurtenissen en zegt het ene na het andere afspraakje (lunch, diner) met haar vriendje af. Die laatste vindt er dan niets anders op om een prostituee (Annaleigh Ashford) 5.000 dollar te betalen om zijn vriendin Ashleigh te spelen op een familiefeestje. A rainy day in New York gaat dus ook over acteren en doen alsof in het dagelijks leven. Er zit ook filmen in de film in. Zo wordt Gatsby plots gevraagd om een scène te spelen in de auto en te kussen met Shannon (Selena Gomez die behoorlijk nasaal klinkt in de ganse film) die al jaren iets voelt voor hem. Zij klaagt dat hij zijn mond niet opent tijdens die kusscène. Wanneer dat wel gebeurt begint het plots te regenen en vraagt de jongen of die scène nog eens opnieuw kan gedaan worden. Of hoe acteurs wel eens willen profiteren van de situatie. Maar die vlieger gaat niet op. De scène is ingeblikt én het is ondertussen gaan regenen.

Heerlijk ook die kritiek op wijken in steden waar artiesten leven zoals Soho die dan te duur worden voor de artiesten waardoor ze niet anders kunnen dan verhuizen tot ze in Brooklyn verzeild geraken, het ook daar te duur wordt zodat ze finaal niet anders kunnen dan terug bij hun ouders te gaan wonen, tekenen we op in deze film.

Aangekomen in de studio ontmoet Ashleigh de acteur – ‘My roommate thinks you‘re the best thing to come along since the morning-after pill.’ - Francisco Vega (Diego Luna) die net op weg was naar zijn motorhome. De pers ziet haar bij hem binnenstappen en stelt al meteen dat de acteur een nieuwe vriendin heeft. Het bericht haalt het tv nieuws dat Gatsby bekijkt. Zijn vriendin vliegt in de drank maar probeert de pro’s en de cons te overwegen waarom ze al dan niet seks met Vega zou moeten hebben. Haar vriendje Gatsby degradeert ze tot gewoon ‘iemand’ en haar relatie minimaliseert ze met hem. A rainy day in New York is dus eerder een breaking up-film dan een romantische film met een gigantisch pijnlijke/ironische scène in een koets naar het einde toe. Dat Woody Allen het publiek dan ook de ganse tijd in de maling lijkt te nemen wat voor soort film hij heeft afgeleverd, vinden we gewoon geniaal.

Dat neemt niet weg dat we net voor het einde van de film even op onze klok gekeken hebben. Voor een film van anderhalf uur betekent het dat de spanningsboog van de prent net voor het einde – net voor de verhaallijnen redelijk abrupt worden afgerond -  even verslapt. Aan de andere kant hebben we zelden zo gelachen met een romcom als A rainy day in New York. Op dat vlak brengt Woody Allen het genre tot een ander niveau met dank aan de topcast die hij wist bij elkaar te brengen.

< Bert Hertogs >

A rainy day in New York is nu te koop op Blu-Ray en DVD.