Recensie Melancholia ★★★1/2

Voor de jongste voorstelling van de Roovers, koos het gezelschap voor Ivanov van Anton Tsjechov. Het is te zeggen, ze inspireerden zich erop en gaven er hun eigen draai aan. De Roovers breidden voor deze voorstelling ook uit met drie jonge spelers. Vooral een indrukwekkende en oogverblindende Jolien Janssens in de rol van Sasja valt daarbij op. Met haar bij momenten lage stemtimbre, haar ondeugende verleidelijke spel - op handen en voeten beweegt ze als een krolse kat – en vooral het heerlijk acteren met haar prooi: Ivanov (Robby Cleiren) die ze bespringt maken deze productie om van te smullen. Zijn hemd, broek en riem – vooral dat laatste - krijgt ze met een ongeziene snelheid en in quasi één beweging uit. Hilarisch is het dan ook wanneer ze sukkelt met zijn … rechterschoen.

Ivanovs vrouw Anna (Sofie Sente) heeft kanker en ligt op sterven. Zij houdt nog van hem, hij al een tijd niet meer van haar. Hij huwde haar voor het geld maar desondanks heeft ie zich in de schulden gewerkt. Zijn situatie is ondertussen zo precair dat ie  bij zijn goede vriend Lebjedev (Günther Lesage) moet aankloppen voor een lening zodat ie een lening kan terugbetalen. Een extra laag absurdisme gooien de Roovers er tegenaan in Melancholia wanneer het terecht de bizarre situatie aanstipt waarin we op dit moment zijn aanbeland: ‘Wist je dat je tegenwoordig beter defensief belegt?’ en ‘Mensen die geen geld hebben, zijn er nu beter aan toe dan zij die het wel hebben.’ Dat werkt dan wel op de lachspieren van het publiek, er zit enige waarheid in. Zo verlies je aan koopkracht als spaarder (door de lage in sommige landen zelfs negatieve rente), terwijl lenen (en je dus in de schulden steken) nog nooit zo voordelig was. Al kan het je ook in een negatieve spiraal terechtkomen wanneer je het geleende geld niet kan terugbetalen waardoor je terecht kan komen in de parallelle economie, die van de incassobureaus en van de gerechtsdeurwaarders … Vlijmscherp maatschappijkritisch is de vraag die het personage van Sara De Bosschere aan Lebjedev mag stellen: ‘Leen me geld. Ik zal het je in het hiernamaals terugbetalen.’ die suggereert dat een schuldenloze maatschappij niet bestaat maar ook de vinger aan de pols houdt dat er iets mis is met het kapitalistisch systeem an sich (een nieuwe crisis zou zich volgens waarnemers aankondigen door de hoge schuldenlast die studenten in de VS al jarenlang met zich meeslepen en in veel gevallen niet kunnen aflossen n.v.d.r.).

Openen doet Melancholia met Sofie Sente die op haar rug ligt op het hellend vierkante podium dat bezaaid is met witte pels. Ze hoest en laat bij elke hoestbui haar lichaam een beetje opspringen. Aan overdreven theatraliteit dus geen gebrek in deze Ivanov, ook te zien in de manier waarop Jolien Janssens en Vincent Van Sande (Borkin) links achteraan zich van het podium laten vallen of op hun buik springen. Sara De Bosschere zet een dubbelrol neer en mag zowel Babakina en graaf Sjabelski neerzetten wat naar het einde toe voor een grappig tafereel zorgt wanneer ze als actrice daar zelf commentaar op lijkt te leveren.

Of wat te denken van Lesages tussenkomt: ‘Is er iemand die er nog iets van snapt?’ wat een verwijzing lijkt naar Philip Roths stelling dat je pas weet wanneer je leeft als je er niets van begrijpt. Melancholia is dan ook al even bevreemdend en grappig als één man of vrouw die nog danst in een club terwijl de muziek even wegvalt (heerlijk in slow motion neergezet door de Roovers die verkleed zijn). Maar al even vreemd is de productie wanneer Lebjedev de schulden van zijn schoonzoon niet kwijtscheldt en Sasja geen geld wil aanvaarden van haar vader voor het huwelijk. Op die manier blijft de situatie uitzichtloos voor Ivanov. En een gelukkig huwelijk zal ie niet kennen net als Sasja niet. Zij stelt al vast dat ze zich verveelt wanneer ze samen met haar toekomstige bruidegom is. En toch wil ze met hem trouwen …

Een van de meest hilarische momenten uit Melancholia is met stip de ontrouw van Ivanov die Anna zal ontdekken. Na een tijdje pas begint Sofie Sente dan te hoesten. En wanneer het gezelschap krantenkoppen bovenhaalt als ‘Mooi van ver maar nog mooier van verder’ en Lesage die uit het aanbod ‘Ik hoop dat ik sterf voor ik kaal word’ eruit plukt werken die in no time op de lachspieren.  De Bosschere mag dan wel als haar personage stellen dat iedereen klein, nietig en talentloos is, met Melancholia durft De Roovers die uitspraak in twijfel trekken.

< Bert Hertogs >