Recensie De Prinses en de Toverspiegel ★★★1/2

Een amusante kindermusical voor volwassenen, dat is de jongste musical De Prinses en de Toverspiegel van Music Hall geworden die in Antwerpen in première ging. De voorstelling die Brigitte Derks schreef en regisseerde is opvallend actueel ook. Twee dagen nadat prinses Elisabeth haar achttiende verjaardag vierde - officieel is ze nog steeds single - gaat deze musical namelijk over prinses Rosanna (Rosanne Pits) die over enkele dagen achttien wordt. Ze moet dan trouwen met een prins. Zo staat het in de wet. Dankzij haar toverspiegel kan ze in de toekomst kijken en zien hoe die prinsen er later zullen uitzien. De ene blijkt een gemene man te worden, de ander zich vol te stoppen met fastfood met saus, zeer veel saus. Maar op een dag beslist Rosanna’s moeder, koningin Elisabeth (Elke Buyle) om de spiegel te vervangen door een nieuw exemplaar (‘Niets is toch zo leuk als een verrassing’), iets wat de koningin zich al snel beklaagt omdat die een wel erg helder beeld toont. De prinses kan dan nog maar één ding doen als ze wil weten wie ze het best kan huwen: raad zoeken bij de gekke tovenaar Yoda Dumbeldeur (Gene Thomas) want die heeft een glazen bol.

De aanloop naar het echte avontuur tot de prinses op tocht gaat, druivenplukker Flynn (Yanni Bourguignon) en de konijnen Whoppie (Charline Catrysse) en Floppie (Michaël Zanders) tegenkomt, is wat aan de lange kant net als de voorstelling die met haar tachtig minuten voor drieplussers wel wat aandacht vergt. Te horen aan hun reacties achteraf zijn zij vooral in de wolken over het konijnenduo met hun song ‘Dromen’ en hun hit, de oorworm ‘Ik doe raar, jij doet raar’ waarbij iedereen in de zaal een choreografietje doet (die uit het brein komt van Christian Celini). De populariteit van de twee konijnen nadat ze ook al in ‘Roodkapje’ en ‘Hans en Grietje’ te zien waren, is ondertussen van die aard dat het niet meer dan logisch zou zijn mochten ze ooit de hoofdrollen kunnen vertolken in hun eigen musical.

Brigitte Derks schreef niet alleen het script en deed niet alleen de regie van De Prinses en de Toverspiegel. Ze stond ook in voor de liedjesteksten terwijl de muziek van Chris Van Tongelen en Paul Vermeulen is. Dat duo gaat zeer breed en trekt de eclectische kaart, van de rock in ‘Dit is een sprookje’ en de metal in ‘Geloof in magie’ voor Gene Thomas, over het typische musicalnummer ‘In ons paleis’ dat het ensemble de mogelijkheid biedt een heerlijke witte zakdoeken-choreo te brengen. Qua lyrics vinden we ‘Onze prinses moet aan de man’ trouwens een knappe vondst. ‘Mijn beste vriendin’ heeft iets lekker goed geluimd en zomers, wellicht omdat er in gefloten wordt maar niet in het minst omdat de hoge noten van Charlotte Campion als kamermeisje Sophie en BFF van prinses Rosanna perfect blenden met die van Rosanne Pits. Een van onze favoriete momenten uit de musical is het.

Wie Chris Van Tongelen zegt, zegt de Romeo’s. Uiteraard kon er dan ook geen schlagernummer ontbreken in De Prinses en de Toverspiegel. De personages dansen dan ook de polonaise op ‘Niets is toch zo leuk als een verrassing’ waar Elke Buyle als koningin Elisabeth en Niels Batens als koning Berend de lead mogen nemen. ‘Dit is iets’ heeft dan weer iets weg van ‘Love is an open door’ uit Frozen. Met dat verschil dat ‘Dit is iets’ knipoogt naar hen genre zelf in de rijmelarij: ‘Dat op zo’n zonnige dag. Met een lach. Alles mag.’ Helemaal de parodiekaart trekt de musical door clichés stevig uit te vergroten rond mensen uit Texas, Spanje, Schotland, Tirol en Rusland. Wanneer prins Vladimir (Brent Pannier) zich aanbiedt om de echtgenoot van prinses Rosanna te worden, proesten de volwassenen het uit met zijn tekst. ‘Beefsteak stroganoff’, ‘molotov’, ‘pravda’, ‘vodka’, ‘Poetin’ en ‘matroesjka’ zijn maar enkele woorden die de aaneenschakeling van losse Russische woorden in de songtekst hilarisch maken. Terwijl de allerjongsten niet weten wat er gebeurt tijdens een heerlijk ironisch ‘Namasté’ ingeleid door een vette knipoog naar Ingeborgs ‘Gratitude’ waarbij de ganse yogacultuur en de drang naar onthaasting eraan moeten geloven – dat werd tijd! – gieren de volwassenen het uit in deze over de top song die koningin Elsa (Charlotte Verduyn) en koning Arkon (Mike Wauters) zingen, op een bedje van onder andere schamele synthesizer en drums.

De Prinses en de Toverspiegel zit overigens vol met humor voor volwassenen, een laag waar geen kind iets van begrijpt. Enkele voorbeelden? Whoppie stelt: ‘Floppie zijt gij nu aan het lachen met mijn botstructuur?’ en de konijnen bekritiseren ook Yoda Dumbeldeurs erg theatrale intrede: ‘Hij denkt al dat hij Hans Klok is zeker?’ Voor de muziekliefhebbers integreert deze musical ook enkele aardige muzikale verwijzingen met onder andere Ingeborgs ‘Gratitude’, Britney Spears’ ‘Baby one more time’, ‘Voor haar’ van Gene Thomas, ‘Liefde is alles’ van Bart Peeters en ‘Liefde is een kaartspel’ van Lisa del Bo. En vermits Elke Buyle ook deel uitmaakt van deze erg goede cast, mag ze de zin ‘Laat het los’ uit Frozen even zingen.  

De Prinses en de Toverspiegel gaat uiteindelijk over je smijten in het leven en genieten van de dingen die op je pad komen. Niet alles kan je dus zomaar regelen en plannen. Vertrouw dus op je buikgevoel. Dat van ons zegt dat we een hongertje voelen opkomen. Naar nog meer Whoppie en Floppie.

< Bert Hertogs >