Recensie Lisa Stansfield ★★

30 jaar bestaat de debuutplaat Affection van Lisa Stansfield. Reden om een feestje te geven in een volle Ancienne Belgique was dat voor de Britse 53-jarige zangeres. Voor een maandagavond had het publiek er verdomd veel zin in. Al van bij de start van de show die opende met – hoe kan het ook anders? – Affection zat de sfeer er al dik in. Stansfield die op haar backdrop ‘lisa’ had laten drukken, kreeg applaus nadat ze ‘Hello Brussels’ integreerde in de song die dreef op een heerlijke partij op basgitaar en opvallende accenten op dwarsfluit. ‘We all know what we want’ bracht ze parlando uit de lyrics van die openingssong. Helaas bleek Stansfield wel vaker off key te zingen zodat haar stem zelden blendde met die van haar twee backing vocals. En solo klonk ze behoorlijk hees, in die mate dat haar stem er nauwelijks doorkwam tijdens ‘People hold on’, de voorlaatste van de avond. Niet dat het publiek daarom maalde, dat nummer met heerlijke uptempo pianoriff klapten de fans danig mee net als zowat alle uptemponummers in de set. Hét hoogtepunt voor velen was met stip ‘All around the world’ waar ze de zang – slim bekeken – grotendeels aan het publiek gaf. Zowat alle smartphones in de zaal leken de song ook te registreren. Maar wat ons betreft was ‘The real thing’ the real thing. Het volgde net als de meeste songs in een beweging op het vorige nummer, wat mee aangeeft wat voor snelle set Lisa Stansfield en haar band neerzetten, wat de spanningsboog van het concert en de daardoor gegeneerde ambiance bij het publiek alleen maar bevorderde.

Jonge mensen die vroeger dachten naar de AB te kunnen gaan en hun drank terug te kunnen verdienen door lege bekers te verzamelen zijn er ondertussen aan voor de moeite. De zaal die steeds meer op een plat commerciële uitbating lijkt dan op een vzw (net zoals de Roma in Borgerhout overigens) – waarom worden dergelijke instellingen nog gesubsidieerd? - waar recordcijfers draaien prioritair is, limiteert tegenwoordig de teruggave van bekers tot 1,5 euro per persoon. Ofwel: doe geen moeite om er meer dan 15 te verzamelen, want dat heeft weinig zin. Of hoe de AB vooral bezig is met zichzelf (en zijn eigen gekozen goed doel) dan met zijn publiek. Shame on you AB!

Drie tonen op de dwarsfluit, conga’s en drums die ‘Mighty love’ plots opentrekken doen het publiek al vroeg tijdens het concert de handen op elkaar zetten. Idem voor ‘The way you want it’ waarin conga’s, bas en synths de klankkleur van het nummer bepalen. ‘This is the right time’ krijgt al bij de eerste noot een herkenningsapplaus van de fans. En hoewel Lisa Stansfield behoorlijk gecrispeerd klinkt in het hogere register, weet ze wel de sfeer vast te houden bij haar fans die door het dolle heen zijn. Op een enkeling links en rechts na (zoals wij) die niet toondoof is, of die ongewenste dissonante vocale tonen niet tolereert, zie je alleen maar de ambiance nummer na nummer aanzwellen in de AB.

Ook in ‘Wake up baby’ klinkt de Britse gecrispeerd. Maar steeds is er wel die erg sterke live band die het niveau van het optreden weet op te tillen. In ‘Wake up baby’ gebeurt dat bijvoorbeeld door een straffe solo op elektrische gitaar en de dwarsfluit die het nummer mag neerleggen terwijl bij ‘Never ever’ de handen van het dankbare en toch ook wel brave publiek op elkaar gaan en we een trompetsolo en congasolo optekenen terwijl de percussionist met een fluitje in zijn mond de zaak nog wat extra oppookt. Hij jaagt zo waar zwoele zomerse ritmes de zaal in. Afsluiten doet Lisa Stansfield met ‘Live together’, met een boodschap dat we in de huidige veranderende tijden meer dan ooit elkaar nodig hebben.

Conclusie: vocaal was voorprogramma Jazz Morley dat een behoorlijk stevig applaus kreeg en waarbij toeschouwers – terecht – duidelijk niet apprecieerden dat er gepraat werd in de zaal tijdens breekbare songs die enkel door de synths begeleid werden, sterker dan Lisa Stansfield zelf waar we vooral haar sterke live band van onthouden. Jazz Morley hoorden we onder andere een indrukwekkend ‘Overcome’ neerzetten dat over het hoog zelfmoordcijfer bij mannen die jonger dan 45 in het VK gaat. Al een geluk misschien, of niet, dat ondergetekende (nog) niet aan de andere kant van het Kanaal woont.

< Bert Hertogs >