Recensie Western Stars ★★★★

Zelfs Bruce Springsteen blijkt te faken. Zo lijkt duidelijk na het zien van Western Stars in UGC Antwerpen. De aap komt weliswaar pas laat uit de mouw maar wanneer The Boss over de live registratie van ‘zijn film’ spreekt, heeft ie het ook over de onverwachte neveneffecten – de akoestiek van The Barn (neen niet dat tijdelijke exemplaar, de pop up vliegtuighangar waar een paar dagen op een jaar een concertje in de zomer wordt gegeven op een wei in Werchter, wel dat op Bruce eigen landgoed staat en al meer dan een eeuw meegaat) - blijkt niet je dat en een stevige behoorlijke echo te geven. Tussen de lijnen door – en dat vermoedden we al van de eerste song – lezen we daarin dat de singer-songwriter eigenlijk meegeeft dat het allemaal nog eens dunnetjes overgedaan is in een echte audio studio zodat de geluidsbeleving optimaal zou zijn voor de kijker en dat geluid over de live registratie werd geplakt om het exquis te maken. Het verklaart wellicht waarom de lipsynchroniteit van Springsteen met de muziek (zeker in het begin van de film) niet overal optimaal is.

Wat nog vreemder is, en ook een continuïteitsfout, is dat ie voor een beperkt publiek speelde behalve bij de voorlaatste song ‘Moonlight motel’. Bij dat nummer zien we de stoeltjes op de tafels staan. Maar bij afsluiter ‘Rhinestone cowboy’ van Glen Campbell zit er wel opnieuw volk in zijn schuur. ‘Moonlight motel’ introduceert ie nochtans erg persoonlijk via home video’s met zijn vrouw Patti Scialfa. Aan een tafel kussen ze achter een hoed, laat zij enkele speelkaarten zien voor de camera, … Kortom je ziet een doodgewoon koppel op een doodgewone dag. Patti zal trouwens ook tijdens het ganse concert gastmuzikante zijn op gitaar en zang. Zeggen dat Western Stars het filmdebuut is van Bruce Springsteen als regisseur is de zaak groter voorstellen dan het is. Het product is niet meer of niet minder dan een track-by-track video-opname waarbij elk nummer vooraf gegaan wordt door het te kaderen waarna de ‘live’ versie volgt met Springsteens band en nieuwe muzikanten, waaronder een volledig orkest met strijkers en blazers.

Openen doet Western Stars, waarin ie de sfeer van het Amerikaanse Westen probeert op te roepen in de stijl zoals ze in het Californië van de jaren ’70 liedjes schreven, met beelden die Thom Zimny schoot in de Joshua Tree woestijn. Het lijkt wel met die droneshots dat we naar de openingsbeelden van The Mustang aan het kijken zijn. Maar na verloop van tijd blijkt dan toch dat we in de juiste zaal zitten in UGC. Naast wagens komen er dan ook wel wat paarden in de film voor. Verder volgt die mooi dezelfde volgorde van de plaat met als extraatje ‘Rhinestone cowboy’ van Glen Campbell. Campbell had naast Jimmy Web en Californische popmuziek een grote invloed op dit album.

Western Stars begint allemaal wat donker, maar naar het einde toe komt de zon (‘There goes my miracle’, ‘Hello sunshine’ en het feestelijk ‘‘Rhinestone cowboy’) toch prominenter door de wolken. The Boss heeft het over het dubbele van Amerikanen. Ze zijn individualistisch aan de ene kant, maar aan de andere kant hebben ze ook een zeker community-gevoel. Het is dat gespletene dat bij hem ook altijd aanwezig is als artiest. In opener ‘Hitch hikin‘’ waar al meteen de strijkers, gitaren en vooral ook de banjo lekker mogen doorklinken, komt dat aan bod. Springsteen stelt vast dat hij ook op zijn negentiende plaat over auto’s zingt, een van de thema’s die vaak in zijn werk voorkomt. Maar het gaat niet om de wagen, wel om wie erin zit. Vroeger stond een auto hebben gelijk met vrijheid. Daar gelooft ie niet meer in, wel in onderweg zijn van punt A naar B. ‘I‘m a wayfarer, baby I drift from town to town.’ zingt ie in het refrein. De cello klinkt hier duidelijk in deze song terwijl ‘Sleepy Joe’s café’ dan weer een heerlijke accordeonbegeleiding meekrijgt.

Hoe verander je jezelf? Het is een vraag die de 70-jarige Amerikaanse singer-songwriter zich stelt in ‘Tusco train’ waarbij de camera’s ook even de hoorns tonen. ‘Drive fast (The stuntman)’ is een metafoor voor risico’s nemen. Met iemand een relatie aangaan betekent risico’s nemen, aldus Bruce Springsteen. En we zijn allemaal gekwetste zielen, net als hij, of het nu op geestelijk, spiritueel of fysiek vlak is. Zijn beeld van ware liefde is wanneer de gebroken stukjes van de ene passen in die van een ander. Een prachtig beeld levert dat op terwijl de pedal steel duidelijk te horen is in het nummer en de strijkers de song heerlijk opentrekken na het laatste refrein. Even lijken we in de belletjes die gebruikt worden ook een verwijzing naar die van ‘Born to run’ te horen, niet alleen in deze song overigens van Western Stars.

‘Chasin‘ wild horses’ gaat over verlies en daarvan wegvluchten terwijl Bruce Springsteen voor ‘Sundown’ wegtrok van New Jersey naar Californië na een liefdesbreuk. Hij dacht er opnieuw een nieuw leven te kunnen beginnen, zonder succes. ‘Somewhere north of Nashville’ is dan weer het meest banale liedje dat de plaat heeft gehaald. Een nummer dat ie op een ochtend plots aan de keukentafel schreef. Niets bijzonders maar het is vooral goed glijmiddel naar ‘Stones’ waarin ie het heeft over leugens die vernietigend kunnen zijn in de tuin der liefde. Springsteen wil ondanks het feit dat er leugens zijn in deze wereld, en in relaties, mensen toch blijven laten geloven in de liefde. Want zonder liefde, blijven er enkel stenen over in de tuin. ‘Stones’ trekt na een tijd via basdrum lekker open en The Boss weet maar al te goed – en misschien meer dan ooit met zo’n rijke orkestratie – hoe ie dynamiek in de muziek kan leggen en laten horen.

Western Stars is wat het is, maar een docu zouden we het toch niet noemen. Daarvoor voelt het te veel als een promovehikel aan voor de plaat. Het zou ons verbazen mochten (inter)nationale tv-zenders nog niet de rechten gekocht hebben om deze prent te kunnen tonen op kerstavond. Daar is ie uitermate geschikt voor.

Conclusie: schoenmaker blijf toch maar bij je leest, Bruce Springsteen. Focus op muziek maken en echte live optredens. Op dat vlak zijn er overigens geruchten dat Bruce Springsteen in 2020 opnieuw zou touren. Zijn laatste optreden in ons land dateert ondertussen van 2016 op TW Classic. Dus het mag wel stilaan voor de meeste Belgische fans …

< Bert Hertogs >