Recensie Nachtwacht Het Duistere Hart ★★

Op onze honger laat Nachtwacht Het Duistere Hart ons zitten. En we zijn lang niet alleen. Ook Wilko (Giovanni Kemper) komt als weerwolf niet aan zijn trekken in deze prent. Keelin en de andere elfen blijken – het verklaart wellicht waarom ze zo bleek zijn – vegetariërs. Verder doen ze aan rituelen die doen denken aan hindoeïsme. Het recente Midsommar als je wil is nooit ver weg. Met dat verschil dat koningin Melisande zich hier niet van een rots gooit om haar hoofd helemaal te zien uiteenspatten wanneer ze tegen een steen ketst om haar leven te beëindigen, en neen, er zit ook – helaas voor de kinky papa’s en mama’s - geen ritueel met groepseks in waarbij bijvoorbeeld Vladimir of Wilko hun gangen zouden kunnen gaan met Aurel en co als middel tegen de inteelt binnen het elfenrijk. Verder laten elfen, ergens hebben we dat altijd al wat geweten, hun tieten blijkbaar gewoon hangen. Bye bye bh. Laat die uiers maar lekker bengelen, dames! Hulde aan de kostuumafdeling van Studio 100! Hulde!

Toegegeven, qua spanningsboog zit deze Nachtwacht Het Duistere Hart best goed in elkaar, vooral de tweede helft van de film dan. Dat maar liefst 6 man het verhaal schreef, vinden we te gek voor woorden. Really? Gaat straks heel Studio 100 in de credits daar staan of wat? Het toont vooral aan dat het bedrijf uit Schelle én Ketnet (co-producent) te veel geld hebben en er gerust nog wat vet van de soep gehaald kan worden door de Vlaamse subsidiënt. Of dat het beter elders aan besteed werd.

De mosterd gaat Nachtwacht Het Duistere Hart deze keer onder andere halen bij Avengers. Jawel, Keelin (Celine Verbeeck met een puist op haar kin die blijkbaar niet digitaal weg te gommen viel laat staan door de make up gecamoufleerd kon) en haar zus Aurel (Lauren Versnick die Verbeeck moeiteloos overklast qua star quality op het grote scherm en spel hoewel we niets over haar schouderbladen kunnen zeggen die wel een troef zijn van Verbeeck) doen beroep op een spreuk om in de eindscène een schild rond het dorp te vormen waar de slechterik van dienst, de voodoomagiër Volac (Erik de Vogel) uiteindelijk wel zal doorbreken. Hij staat maar op enkele meters van Keelin en co terwijl Vega (Sven De Ridder) nog super veel tijd nodig heeft om de spreuk te vinden die ervoor kan zorgen dat de Elfenkristal die Volac gestolen heeft, terug loskomt uit zijn magische staf. Dat is uiteraard totaal ongeloofwaardig: de slechterik zou dit moeiteloos winnen.

Volac weet namelijk alle wezens die ooit door de Nachtwacht naar de duistere gevangenis van de onderwereld zijn gestuurd terug te bevrijden en met dat legertje, waaronder de spinnenvrouw Arachnia (Samson is bij deze in groot gevaar mocht Marie Verhulst hem willen kussen!), en een levende mummie koers te zetten naar Schemermeer.  Keelin, Vladimir (Louis Thyssen) en Wilko zullen het deze keer niet alleen aankunnen. Ze moeten de hulp inroepen van mensen als Helena (Brigitte Heitzer), Sacha (Luna Van Avermaet) en Cooper (Peter Van De Velde). Keelin en co moeten namelijk tijdig de Elfenkristal opnieuw bemachtigen. Koningin Melisande (Maaike Cafmeyer die eerder naast de rest van de cast lijkt te acteren dan met alsof ze compleet van de wereld is) is namelijk 122 (elf maal elf) en zal weldra sterven (hier overgaan tot een eikenblaadje, wat zo waar een emotioneel moment oplevert hoewel we voor geen millimeter ons emotioneel betrokken voelden bij Cameyers personage). Een opvolger vinden die de Elfenkristal aanduidt, is dus urgent.

Van De Velde tekent voor de komische noot – om het verhaal wat lucht te geven terwijl het steeds spannender wordt - in het tweede deel van de film, na de pauze die Kinepolis inlast.  Hij mag all the way gaan wanneer zijn personage op de hoogte gebracht wordt wie de Nachtwacht is en wat ze doen. ‘Ja en ik ben Roodkapje. Ik ga koekjes bakken en naar grootmoeder brengen.’ klinkt het onder andere laconiek uit zijn mond. Hij gelooft er dus allemaal geen jota van. Later kan ie met Heitzer van al die magie niets begrijpen wat ook moeiteloos op de lachspieren werkt van de toeschouwertjes in Kinepolis die allemaal experts blijken en wel mee zijn.

Lachwekkend vinden wij dan weer de erg goedkope regiekeuzes die Gert-Jan Booy maakte voor deze Nachtwacht Het Duistere Hart. Het elfenrijk blijkt niet meer dan een paar rijen bomen en wat open vlakte in provinciaal domein De Averegten in Heist-op-den-Berg. Wat lintjes hangen in een boom en nog wat goedkope props links en rechts plaatsen, geven je het gevoel naar een erg budgetvriendelijke verkleedpartij in het bos ofwel een fantasyprent van de Aldi te kijken.

Verder zijn er wel wat geloofwaardigheidsproblemen met de prent. Sacha zien we in het begin bijvoorbeeld wél wegvluchten van Arachnia waar ze schrik van heeft en om gilt. Maar wanneer Wilko zich transformeert in een weerwolf mag Luna Van Avermaets personage daar volledig zen bij blijven. Hi-la-risch vinden we dat. En als Sacha en Helena aangevallen worden door een monster kunnen ze het toch buiten houden door de deuren de barricaderen met stoelen. Ook dat is voor geen meter geloofwaardig. Dolletjes.

Waar Midsommar eigenlijk een breakup-film was, gaat Nachtwacht Het Duistere Hart over jaloezie. Wilko is jaloers om Sylvars (Thijs Boermans) aandacht voor Keelin. Hij blijkt al die tijd verliefd te zijn geweest op haar. Aurel, Keelins zus, van haar kant, was ook verliefd op Sylvar en vooral met zichzelf bezig om de nieuwe elfenkoningin te kunnen worden. De prent wil dit meegeven als moraal, maar echt blijven hangen zal dat nauwelijks bij de kinderen omdat dit aspect veel minder uit de verf komt.

Moet u als papa of mama naar Nachtwacht Het Duistere Hart? Probeer het uit de kop van uw toekomstige erfgenamen te praten. Verkies liever FC De Kampioenen 4 als het dan toch een Vlaamse gezinsfilm moet zijn. Hebt u zoals veel ouders niets te zeggen thuis en zijn de kinderen baas? Dan zal u het moeten doen met volgende waarschuwing. Steven Van Herreweghe zet als Haldur op overactingwijze een hysterische über nicht neer (‘De noodprocedure????’ waarbij ie nog wat frunnikt aan zijn lange haren met duimen en wijsvingers) waardoor wij spontaan heel Antwerpen en de parking bij elkaar wilden gillen en het op een lopen zetten. And the Flemish Golden Raspberry for worst actor in a supporting role goes to …

< Bert Hertogs >