PDF-versie voor persoonlijk gebruik

Recensie Body a.k.a. ★★★1/2

dinsdag 14 januari 2020Bourla Antwerpen

Body

In Body a.k.a. keert Jan Decorte terug naar Shakespeares Macbeth waaruit ie in 1994 ‘Bloetwollefduivel’ destilleerde. Decorte leerden we kennen toen we 9 waren. Als een wat excentrieke man herinneren we hem ons nog toen Donaat Deriemaeker hem mocht interviewen tijdens het programma Sterrenwacht, wat hem uiteindelijk ook de winst zou opleveren. Deriemaeker presenteerde daarna onder andere Baraka, Tartufo en Zeg ‘ns euh op de openbare omroep. In 1994 waren we 14, nog lang niet met theater of zo bezig, dus het zou totaal ongeloofwaardig zijn mochten we vergelijkingen gaan maken tussen deze body a.k.a. en het materiaal waarop het gebaseerd is. Wij zijn overigens van het idee dat de voorstelling losjes gebaseerd is op Shakespeare, uiteindelijk zijn er maar drie personages te zien, twee vrouwelijke, en Decorte in de rol van Macbeth.

Wie verder dan het verhaal van Shakespeare kijkt, ziet in de body a.k.a. de kern van het werk dat gaat om blinde machtshonger ten koste van alles en iedereen. Zo zien we Decorte met een pollepel die je in een restaurantkeuken vindt, molenwieken en vervolgens rond zijn as draaien terwijl Lisah Adeaga zittend haar lichaam probeert af te wenden van het komende onheil door haar bovenlichaam naar links te buigen terwijl ze met de rug naar het publiek zit. In zo’n beeld zit veel meer dan de thematiek van Macbeth. Je kan er white supremacy in zien, de onderdrukking van een (zwarte) vrouw, als je wil.

Openen doet body a.k.a. met een stevige streep rock uit het album ‘All Bitches Die’ van Lingua Ignota: ‘Woe to all’. Sigrid Vinks laat Lou Reeds ‘Andy’s Chest’ uit haar smartphone horen terwijl ze het naakte bovenlichaam van Decorte in beeld brengt op de donkere scène waar ook wat rook op zweeft. Lisah staat link sachteraan naakt met haar achterwerk naar ons gericht. Sigrid focust al snel op haar man die ze letterlijk en figuurlijk in het licht zet tijdens die scène. Nico’s ‘König’ (die nog zangeres was met The Velvet Underground en onder de vleugels van Andy Warhol werd genomen) zingen de twee vrouwen wanneer ze in hun gouden kleedje naast elkaar liggen op hun rug op het podium. Lisah met een stapeltje stenen op haar buik. ‘O König, lass Dich leiten. Lass mich Dich begleiten. König, lass dich leiten. Lass mich dich begleiten. Auf diesem weiten Strand. Ergreife meine Hand. Ich will Dir alles geben. Das Dich am Leben halt. Ein Hoffen und ein Streben. Dein Blick bis in mein Zelt.’ Niet alleen de geest van Macbeth waart dus rond op het podium, ook die van Warhol.

Sigrid heeft net daarvoor met een spons de venusheuvel en het achterwerk van Lisah gewassen en vervolgens ook de spons uitgewrongen op haar schaamhaar terwijl ze haar daarna afdroogt met de zorg en een grondigheid die enkel een moeder bij haar kind tonen kan. Het is een uiterst intiem moment tussen die twee. Maar lang niet het enige. Zo zien we Lisah Sigrid optillen als een peutermeisje zodat ze boven een imaginair straatputje zou kunnen plassen. Maar Sigrid moet niet vanavond. En Decorte? Die toont zijn bloot gat aan het publiek en beslaat zijn billen en bovenbenen met zijn handen alsof het een percussie-instrument is. Alleen al daarvoor zou je een ticketje willen kopen om deze voorstelling te zien.

Niet zelden legt body a.k.a., waar de focus op beweging en dans ligt eerder dan op tekst, de link tussen Shakespeare en de wreedheid die kinderen ten opzichte van elkaar kunnen tonen in wat op het eerste zicht lijkt op onschuldig spel. Handen duwen Jan en Lisah in elkaars gezicht om het te vervormen, de drie zien we dan weer een dansje doen maar al snel verstrikt geraken in elkaar wanneer ze onder elkaars armen draaien maar de handen niet veranderen waarop Decorte aanmaant om dan toch gewoon van hand te veranderen wat uiteindelijk uitmondt in swingen met twee vrouwen. Alsof ze met drie op twee langlauflatten staan, bewegen ze ook even, en de pollepel die daarstraks nog dreigend in een vlaag van razernij werd rondgedraaid (maar tevens ook onschuldig komisch, wat als beeld kan geïnterpreteerd kan worden van een verzwakte Macbeth) zien we tevens als muilkorf, hoorn en (openbaar) toilet waar Lisah live een stevige straal in plast om vervolgens het keukengereedschap terug aan de haak te hangen.

Afsluiten doet body a.k.a. met Bachs ‘Herz und Mund und Tat und Leben’ waarbij de drie een choreo neerzetten door de hand aan het hart te houden, vervolgens aan de mond, een vuist te vormen in de lucht en tenslotte een cirkelbeweging boven het hoofd uit te voeren. Dat herhalen ze waarna ze het publiek aansporen om mee te doen. Eerder verwijzen ze laconiek naar de vogeltjesdans door te fladderen met hun armen waarbij we Lisah ook kletsgeluidjes horen maken wanneer ze haar oksels sluit. Met veel gevoel voor humor en zelfkritiek stelt Decorte: ‘Al een geluk dat Panamarenko er niet is.‘

En zo is body a.k.a. licht, humoristisch en donker tegelijkertijd. Als er al iets is wat we missen dan is het de pure extase die ons beloofd werd. Op dat vlak bereikt body a.k.a. (net) niet wat Jan Fabre wel lukte na een etmaal Mount Olympus.

< Bert Hertogs >    

Credits

Tekst

Jan Decorte / bloet vzw

Met

Jan Decorte

Sigrid Vinks

Lisah Adeaga

Pollepel

Decor

Johan Daenen

Licht

Luc Schaltin

Productie

Bloet

Coproductie

Kaaitheater
Theater im pumpenhaus Münster


Do you like our reviews and pictures?
Feel free to support concertnews.be by sharing this page or giving a donation.
You make an independent website like ours possible. Thanks!







Geef steeds in je comment mee op welk artikel je reageert.
Please put in your comment to which article you are responding.

Tabs Concertnews.be

News
Soon
Reviews

More news

  • Podcast
  • Facebook
  • Twitter