Recensie Kommil Foo de Luxe Het beste van Kommil Foo met Orquesta Tanguedia

Al meer dan twintig jaar staan de Raf en Mich Walschaerts samen op de planken als het theaterduo “Kommil Foo”. Dit keer hadden ze voor de gelegenheid de versterking ingeroepen van “Orquesta Tanguedia” o.l.v. Gwen Cresens. Dit achtkoppig orkest bood de gelegenheid om iets meer muzikale omlijsting te geven aan de liedjes van “Kommil Foo” en om de sfeerzetting nog duidelijker uit de bouwen. Zo groeiden de vaak sobere nummers van Raf en Mich in deze voorstelling uit tot volwaardige luisterliedjes waar de innige teksten een passende instrumentale begeleiding kregen. De broertjes Walschaerts zorgden verder voor het nodige theater en de juiste ambiance en zo kreeg het publiek een volwaardige “best of” van “Kommil Foo”.

Het Openluchttheater Rivierenhof was al weken uitverkocht en zelfs de voorspelling van zeer slecht weer kon de mensen niet tegenhouden om af te zakken naar het park: Kommil Foo speelde voor een vol huis. Raf was dan ook heel blij met de opkomst en opende met de magische woorden: “Ik ben al heel de week ongerust, maar het regent niet.” Hij had helaas te vroeg gesproken, want tijdens de pauze begon het te weerlichten en te donderen en het tweede deel opende in de regen. Mich speelde er tijdens ‘De volgende’ aardig op in door te zeggen: “Ik speel dan wel God in dit lied, maar hier kan ik niets aan doen.” Gelukkig kwam de echte strotvlaag pas vijf minuten na de voorstelling en heeft het publiek verder in relatieve droogte kunnen genieten van het spektakel.

En de broers Walschaerts brachten af en toe een stukje spektakel. Het publiek kreeg niet alleen een selectie van hun beste liedjes, ook de theaterfragmenten werden niet vergeten. Zo blijft ‘Restaurant’ uit de voorstelling ‘Spaak’ een fantastisch stukje slapstick. Ook het uitbeelden van het sprookje over “de prinses waarvan sprake” in ‘Er was eens’, leverde heel wat grappige momenten op. Het zeer plastische uitbeelden van de verschillende hilarische taferelen en Mich die de stem deed van Raf en omgekeerd, brachten het publiek goed aan het lachen.

En toch was er tijdens deze voorstelling ook heel veel plaats voor serieuze momenten. Na het achterstevoren vertellen van het verhaaltje van een zondvloed (waarbij Mich af en toe de volgende regel moest influisteren bij zijn broer), kwam het innige ‘Verdriet’.  Tegen een rode achtergrond speelde Mich viool terwijl Raf de zang voor zijn rekening nam. Gwen Cresens zorgde op zijn bandoneon voor wat extra melancholische klanken en op het einde speelde “Orquesta Tanguedia” nog een trage, intieme tango. Deze extra muzikale omlijsting gaf de mooie tekst de diepgang die hij verdient. Zo werd het geheel nog mooier en nodigde de tekst nog meer uit om aandachtig naar te luisteren.

Deze extra instrumentale dimensie kreeg je ook bij ‘Mijn gezelschap’. Dit lied brengt het tragische relaas van “de eenzaamheid”, maar met een komische tekst. Wietse Beels opende op viool met een mooie, intieme solo. Geleidelijk vielen de andere violen en de cello in en kon Raf aan zijn tekst beginnen. De bandoneon en de contrabas zorgden voor de juiste muzikale spanning en voorkomen dat dit het droevige verhaal uitgroeit tot pure komedie. Dit was wederom een treffend voorbeeld van hoe de luxe omkadering van Kommil Foo voor deze voorstelling een duidelijke meerwaarde aan hun nummers bracht.

Maar het was zeker niet allemaal kommer en kwel. ‘Prinsesje’ en de geslaagde countryversie van ‘Worsten’ waren gewoonweg grappig, maar de vertolking van ‘Speer’ stond buiten categorie. Niet alleen de inhoud en de tekst van lied balanceerden op de rand van het goede fatsoen, ook de outfit en de vertolking gingen er lichtjes over. Mich had zich voor de gelegenheid gehuld in een goudkleurig, glinsterend jasje dat enkele maten te groot was. Met een grote dosis overacting blonk hij uit als een charmezanger uit vervlogen tijden. Wanneer na de eerste strofe alleen nog het bovenste gedeelte van de microstaander gebruikt werd en Mich boven op de luidsprekers ging staan met één gebalde vuist in de lucht, kon je niet anders dan terugdenken aan de legendarische poses van wijlen Freddie Mercury. De geslaagde parodie op de leadzanger van Queen in combinatie met inhoud van de tekst, deden de onweersdreiging vergeten en brachten iedereen in de juiste sfeer.

“Kommil Foo” deed wat er van hen verwacht werd en leverde in deze “De Luxe”-editie een staalkaart van hun repertoire met net dat ietsje meer. De samenwerking met “Orquesta Tanguedia” gaf de uitvoering van de liedjes meer body en verfijning. Het publiek was dan ook terecht zeer tevreden over deze voorstelling en bleef ondanks de koude en het nakende onweer genieten tot de laatste noot gespeeld was.

< Sascha Siereveld >

De setlist:
Deel 1:

1. Instrumentale intro
2. Het beest is baas
3. Kop in het zand
4. Het verdriet
5. Er was eens
6. Dit kan jij niet zijn
7. Prinsesje
8. Lief en stil
9. Worsten
10. Restaurant

Deel 2:

1. De volgende
2. Mijn gezelschap
3. Jef
4. Pijp
5. Ruimtevaarder
6. Speer
7. Madrid
8. Er was eens (slot)

Bis:

9. Atlantis