PDF-versie voor persoonlijk gebruik

Recensie Indochine: Meteor Club Tour

woensdag 19 januari 2011Ancienne Belgique Brussel

Indochine:

Ze werden wel al eens de Franse versie van The Cure genoemd, en er is wel iets van aan. In 1981 zag Indochine het levenslicht, en hoewel de band ook heel wat tegenslagen te verwerken kreeg, bleef die bestaan. In 1993 sloeg “Un jour de notre vie” niet aan. Het laatste decennium van de vorige eeuw zou niet alleen op artistiek gebied een donkere kant hebben voor de Franse groep. Stéphane Sirkis, de toetsenist en broer van zanger Nicola stierf in 1999. Maar sinds 2002 kent de groep opnieuw succes. Vorig jaar stonden ze nog in het Stade de France, en nu was - de band is eigenlijk grotere zalen gewend - de AB aan beurt.

Die was in een mum van tijd uitverkocht. Wie zou denken dat voornamelijk Franstaligen naar dit concert trokken, heeft het goed mis. De sfeer was uitgelaten, al voor het optreden begon werd meermaals “Indochine” geroepen of ritmisch in de handen geklapt. Toen de danceversie van Lady Gaga’s Pokerface door de luidsprekers knalde, mocht alle scepsis meteen verdwijnen: het publiek had overduidelijk zin in een feestje. En dat kreeg het ook. Indochine vuurde in sneltempo Electrastar en Dancetaria op het publiek af dat met veel plezier de “oho”s keelde bij het openingsnummer. Sirkis liet het publiek niet los, zweepte het nog wat op door “Bruxelles” tijdens een instrumentaal moment te roepen, wat de euforie alleen maar versterkte. “Certe en flamand” zingt ie ook tijdens Gang Bang in plaats van “J‘ai des résultats insuffisant, surtout en allemand”, wat op gejuich onthaald wordt.

De band laat een zeer specifiek tokkelinstrument horen tijdens “Junior song”. Maar het is tijdens “Little dolls” dat het publiek opnieuw uit volle borst meezingt, en er gejuich volgt wanneer de band het nummer neerlegt en terug opentrekt. Heel wat nummers met “oho”’s in trouwens bij Indochine. Na “sur les toits dus monde” zingt het publiek stadionsgewijs “oh hoho ho ho”. Neen het zijn niet de o’s uit Seven Nation Army, deze klinken sneller en hoger. Samen met zijn toetsenist brengt ie “Un jour dans notre vie” waarbij hij even het tempo in de set laat zakken. Maar het nummer mondt wel uit in een fijne samenzang met het publiek. “Je suis tres ému. Merci beaucoup” zegt de frontman achteraf.

Heel wat nummers gaan over afscheid nemen, “quitter” en “partir” komen wel vaker voor, ook zo in L World waarbij we Sirkis’ stem door een micro-effect vervormd horen. De band trekt het nummer na het eerste refrein meteen open, en smijt opnieuw alle registers open. De “oehoe”’s halen het decibelniveau naar boven. In Alice & June spreekt Sirkis zo waar zijn kopstem aan,  de zanger spreekt immers voor de meeste nummers voornamelijk de lagere regionen van zijn stem aan en maakt ook weinig melodie. Nu wel. Op het snedige ritme klapt het publiek mee. Sirkis gaat voor het eerst het drumpodium op. Mr Shoes zit zich stevig in het zweet te werken. De bassdrum steekt vaart in het nummer. De handen van het publiek gaan opnieuw op elkaar. Hier en daar springen toeschouwers.

Indochine zal later tevens “You spin me round” van Dead or Alive coveren. Tijdens “Popstitute” zwaait het publiek in sneltempo van links naar rechts met de handen. Ook dat nummer is opnieuw één van de vele hoogtepunten in een snelle show. Ams er al eens een dipje in de set en de ambiance bij het publiek zit , trekt Sirkis even zijn zwart t shirt naar boven en kunnen zijn vrouwelijke fans even zijn tepels zien, wat op heel wat gejoel onthaald wordt. De frontman vervult zijn rol als entertainer dus zeer succesvol en weet de aandacht van het publiek te behouden. Afsluiten doet de new wave-band met “Mao Boy”.

Het publiek krijgt maar liefst twee bisrondes van elk 5 nummers. De eerste vijf in een akoestische setting. “Mexican Syndicate” klinkt wat armtierig met een bedenkelijke synthsound erdoorheen. Tijdens het akoestische moment, houdt Sirkis zich relatief gezien vocaal tamelijk staande. Maar hier en daar schuift hij uit en kan het geweld van drums en elektrische gitaren die hier minder of niet aanwezig zijn, dat niet camoufleren. De sfeer in de AB zakt danig in, maar een “Juste toi et moi” dat hij solo op akoestische gitaar brengt, weet wel voldoende te overtuigen. De band wordt opnieuw op het podium gevraagd.

Rode spots gaan aan en uit, de bassdrum kickt stevig, de handen gaan opnieuw op elkaar. Voor “L’aventurier” kruipt de frontman in de huid van een dirigent. Hij heeft enkel 1 vingertje nodig om het publiek luidkeels te laten meezingen. Magistraal. Sirkis laat zich informeren hoe laat het is, want ze moeten nu eenmaal om half elf stoppen. Maar hij belooft er nog enkele bij te doen en met zijn band tot de laatste seconde dat het mag op het podium te staan. Het publiek laat de handjes wapperen voor “le dernier jour” gespeeld wordt. Tijdens “Pink water” mag de synthbeat opnieuw doorklinken. Het publiek reageert dan ook laaiend, meer dan terecht na een behoorlijk stomend optreden van 2 uur en een kwartier met als enige dipje de akoestische eerste bisronde .

< Bert Hertogs >


Do you like our reviews and pictures?
Feel free to support concertnews.be by sharing this page or giving a donation.
You make an independent website like ours possible. Thanks!







Geef steeds in je comment mee op welk artikel je reageert.
Please put in your comment to which article you are responding.

Tabs Concertnews.be

News
Soon
Reviews

More news

  • Podcast
  • Facebook
  • Twitter