Recensie Fame

Gisteren ging de musical Fame in première in de Stadsschouwburg van Antwerpen. Het verhaal rijfde in zijn filmversie in 1980 2 Oscars binnen voor beste soundtrack en beste song. 8 Jaar later werd de musical voor het eerst op de planken gebracht. En nu is er dus ook een Nederlandstalige versie met 3 Vlaamse musicalsterren.

De cast en crew van dit project was al langer bezig met optredens in Nederland. Eigenlijk werden enkel de rollen van directrice en theaterdocent Sherman (Anne Mie Gils), Nick Piazza (Guillaume Devos) en muziekdocent (Bart Van den Bossche) anders ingevuld. De Vlamingen zijn dus in een bestaand concept en project gegooid, van een productieproces (een ontstaanproces van een eerste lezing tot aan de première) was geen sprake. Op twee weken tijd hebben zij hun rol ingespeeld. Een behoorlijk korte periode. Aan de ene kant is het logisch dat men daarvoor koos. De Nederlandse musicalsterren moesten zich tussen hun optredens in Nederland vrij maken om in Den Bosch te repeteren met hun Vlaamse collega’s. Het is dan ook te begrijpen dat men productietechnisch deze mensen niet wou overbelasten. Aan de andere kant toont het een ongelooflijke flexibiliteit van de Vlamingen. Zij maakten in een mum van tijd deel uit van een strak geregisseerd concept , waar alle passen al op voorhand waren uitgetekend en studeerden hun rol op basis van de dvd en cd van de Nederlandse voorstellingen.

Anne Mie Gils en Bart Van den Bossche brengen het er uitstekend van af. Vooral Anne Mie Gils dan, die als directrice enkele keren vocaal mag uithalen tijdens een lerarendiscussie en vooral tijdens haar solo ‘Soms moet je hard zijn’ in het tweede deel. Bart Van den Bossche heeft nauwelijks enkele zanglijnen voor zichzelf, en heeft een kleine bijrol. 

Voor Guillaume Devos was het wellicht het hardst werken de afgelopen twee weken. Hij moest danspassen, zang en theatertekst op een korte tijd instuderen. We horen de man graag bezig als acteur, tijdens de momenten dat ie gewoon  acteert met Serena en op de bühne samen met haar op zoek gaat naar een goed stuk rond relaties, dan boeit hij. Hij zet zijn rol behoorlijk geloofwaardig neer. Probleem is dat Guillaume beperkt is in zijn stemvolume en stembereik (in de hoogte). Tijdens ‘ik leef voor mijn dromen’ komt ie wat gecrispeerd over, De Vos durft nog niet echt doorzingen. In het tweede deel, wanneer het nummer herhaald wordt, zet ie een betere versie neer. Maar wanneer ie samen met Serena ( een glansrol van Daphne Flint) ‘Hoe speel ik liefde’ zingt dan wordt hij gewoon weggeblazen door haar technische perfectie qua zang. We hopen dus dat De Vos in deze voorstellingenreeks groeit en op termijn een stevigere rol neerzet. Ook qua dans viel het op dat de Nederlandse cast er gewoon langer inzat en alles vlotter ging dan bij Guillaume. Bij hem verliep het hier en daar nog wat stroef.

Het verhaal dan. Fame gaat over een New Yorkse High School of Performing Arts. We maken een auditie mee waar maar liefst een 4000tal studenten op inschrijven. Slechts een select gezelschap zal 4 jaar lang mogen studeren aan deze school, 7 lessen per dag én een warme maaltijd tijdens de middagpauze. Zoals ze in de openingssong zingen: ‘Dit vak is keihard’. Haalt iemand namelijk minder dan 60 procent, dan vliegt ie eruit. We volgen de studenten die zich eerst niet willen aanpassen, en hun eigenheid en stijl willen bewaren. Stilaan binden de studenten in, en leren discipline en op die manier ook andere kunstvormen.  We zien ook het ontstaan van een song gebeuren: ‘Wat brengt de morgen?”, wordt eerst aan piano geschreven, in de finale op het einde wordt het door iedereen gezongen.

We zien een decor dat vooral uit baksteen en metaal bestaat, een soort pakhuis dat de school voorstelt. Door de drie grote vensters zien we de hoge flatgebouwen van New York. Verder maken we ook kennis met de metro, de typische achtergrondgeluiden van zo’n metro en een metrostel dat vertrekt. Qua vormgeving, sound en belichting zit deze voorstelling dus sterk in elkaar. De show is een ongelooflijk wervelende voorstelling, waar zowat alle soorten muziek en dans aan bod komen. De 3 groepen met aan de ene kan t de studenten muziek, dans en toneel, dansen bij momenten tegen elkaar op. Dat element zorgt voor extra dynamiek. We zien dansen die variëren van streetdance, hiphop tot klassiek ballet. Ballades worden afgewisseld met soul, jazz, gospel en rap. Visueel en auditief is deze voorstelling dus meer dan de moeite.

‘Het emotionele geheugen is de bron waaruit de acteur put’. Met deze zin zoekt Nick naar zichzelf, naar zijn identiteit en wat hij daarvan wil aanboren om op het podium te brengen. Serena die als een puber met zwaar Limburgs accent aan zijn zijde staat, is daar nog niet aan toe. Zij is vooral fan van hem (hij was namelijk het gezicht van een commercial). Ook zal ze haar Limburgs moeten ruilen voor het Algemeen Nederlands. Serena zet een komische rol neer omdat ze haar dialect mag integreren in de voorstelling. Schitteren doet ze echter tijdens ‘Hoe speel je liefde’ een ballade waarin ze op zoek gaat hoe ze die emotie brengt, terwijl ze eigenlijk op de acteur in kwestie verliefd is. Ook Tyrone Jackson (gespeeld door Juvani Richardson) mag een komische toon aanslaan. De man worstelt met het feit dat hij niet kan lezen of schrijven en legt de schuld daarvan nooit bij zichzelf. Als zwarte probeert ie ook de meisjes te versieren: ‘Once you go black, you never go back’ zegt ie. De zaal proest het uit.

Een ander gekleurd personage is dat van Mabel (door Talita Angwarmasse) die er maar niet in slaagt in de musical om enkele kilo’s af te vallen (wat nodig is voor de danslessen). In het laatste jaar maakt ze te weinig vooruitgang, en hinkt ze achterop de anderen. Ze verwoordt het zelf door te refereren naar haar klasgenoten met de zin:’ zij zijn de zwanen en ik het meertje’. Mabel wordt uit de school gezet. Tijdens ‘Mabels gebed‘ haalt Angwarmasse de gospel – en soulstem in haar naar boven. Ze haalt moeiteloos enkele onwaarschijnlijk hoge noten en krijgt hiervoor –verdiend- het allergrootste applaus tijdens de voorstelling .

Het verhaal, al is het fictie, leunt dicht bij de realiteit van kunstscholen. Bikkelharde audities, artistieke meningsverschillen tussen directie en leerkrachten, de spanning tussen jongeren die moderne genres willen aangeboord zien ipv de klassieke werken, enz.  Nog steeds is Fame dus meer dan actueel, al is de tekst al 28 jaar oud. Fame is vooral een streling voor het oog en het oor. Een wervelende show, waarin, en ik geef het niet graag toe, vooral de Nederlandse cast uitblinkt. Onthou de namen Daphne Flint en Talita Angwarmasse. Zij waren wat mij betreft de musicalsterren van deze show.

< Bert Hertogs >