Een herkenbare voorstelling die vertrekt vanuit het machismo in de voetbalwereld. Tussen humor en tragedie legt De Barbaren lekke intermenselijke banden bloot.

Alles wat buiten een sportstadion nog nauwelijks veroorloofd lijkt, tiert welig op en naast het voetbalveld. Onverholen racisme, machismo en homofobie, miljardentransfers en globale corruptie worden nog steeds onder de mat geveegd onder het motto: “Voetbal verenigt mensen.”

In een stad als Glasgow stijgt het huiselijk geweld tegen vrouwen met 30% wanneer de Celtics en de Rangers tegen elkaar spelen. Om de zoveel maanden krijgt een Afrikaanse speler een bananenschil naar zijn hoofd geslingerd. Na elk WK blijft de organiserende stad achter met een financiële put die vaak haar armste bewoners treft. De Brits-Nigeriaanse profvoetballer Justinus Soni Fashanu pleegt na zijn outing als homo zelfmoord omdat hij de spreekkoren van het publiek tijdens de wedstrijden niet meer aan kan. Maar de bal blijft rollen.

In De Barbaren staan zes spelers opgesteld, op zoek naar de verloren ziel van hun sport. Voorbij het cynisme dribbelen ze zich een baan tussen meisjes- en jongensdromen, het vuur van de supporters en de schoonheid van het doelpunt. Ze graven onder de pelouse naar de plek waar ‘zatte Mathilde‘ en ‘Mohammed in djellabah’ elkaar in de armen vallen omdat Lukaku drie goals heeft gescoord.

Na Studio Shehrazade kiest Haider Al Timimi er opnieuw voor om alle facetten van een taboe (deze keer: machismo in de voetbalwereld) op een theatrale manier een plek te geven op scène en een maatschappelijke discussie open te breken. Als nieuwe artistieke leider van Theater Antigone werkt Haider met zijn voorganger Jos Verbist en kiest daarnaast voor een diverse ploeg mensen met wie hij een link heeft als collega of docent.