Na ‘w a t e r w a s w a s s e r’ werken Alan Van Rompuy en Dounia Mahammed opnieuw samen aan een nieuwe creatie die het midden houdt tussen een voorstelling en een concert. De tekst is als een beweeglijke partituur die ook op muziek gezet wordt: hij springt, schuift, hapert, herhaalt, valt stil, toept, galmt, ... visueel zal hij ook mooi in een boekje staan, lees- en muziektekens zijn van belang, ook ongebruikte leestekens die nog meer willen nuanceren, maar in de vergetelheid raakten.

Er wordt ook een plaat gemaakt. Inhoudelijk hebben we het over conversaties: hoe die gaan en misgaan. Geluidsoverlast, patronen, gewenning, selectieve doofheid en andere thema’s komen aan bod in ons onderzoek. We ontrafelen, (de)construeren wisselwerkingen en dynamieken onder mensen, tussen mens en dier, en van mensen met zichzelf: wanneer  bereiken we elkaar, of onszelf wel, wanneer niet en wat zijn hier gevolgen van. Of ook: wanneer worden wij ruis, overlast, en wat gebeurt er met dieren wanneer wij hun overstemmen zodat zij elkaar niet meer bereiken.

We lijken in deze tijd bijna eindeloos bereikbaar en dit maakt ons soms onbereikbaar voor ‘het levende’. Door wat en wie willen we bereikt worden, wat en wie willen we echt bereiken? Welke stemmen horen we niet, maken we onhoorbaar, geven we geen bereik, als samenleving? Dit en vele vele andere vragen willen we beantwoorden met zinnige en onzinnige gedachten, bewegingen, klanken en beelden.