Als we vallen, moeten we opnieuw rechtkrabbelen, niet twijfelen en gewoon weer die fiets op. En gewoon blijven trappen. Als ons gezicht onherkenbaar besmeurd is door de modder, dan vegen we het weer schoon. En gewoon, gewoon blijven trappen. Op onze zoektocht naar het grootste geluk, moeten we af en toe een beetje afzien. Dat hoort er nu eenmaal bij. Maar als we dat doen, dan wacht de velodroom op ons als opperste beloning.

‘Roubaix’ is Cleymans’ vierde soloalbum. In zijn eigen, frivole stijl brengt hij samen met zijn vijfkoppige band een ode aan het struggelen. Hij probeert de schoonheid van het afzien te grijpen in een dozijn nieuwe songs. Want niemand ontsnapt aan een gezonde portie twijfel of tegenslag. Ook een zanger niet. Dan kunnen we het maar beter proberen te omarmen. Dan kunnen we er maar beter mee aan de slag. Er af en toe om huilen. Maar er vooral een goeie geut om lachen.

Sommigen zijn een vlakke tijdrit, maar wij, wij zijn Parijs-Roubaix.