William Boeva is 30 geworden. Dertig. Toen we hem vroegen wat hij daarvan vond, riep hij: “Ik ben nog altijd jong! ”Daarna bekogelde hij ons met flippo’s en Pokémonkaarten. En daar wringt dus het schoentje: 30 jaar. Nog niet oud, maar ook niet echt jong meer. Er wordt namelijk zoveel verwacht van iemand die 30 is. Heb je al een huis? Ga je trouwen? Heb je kinderen? Heb je een extra oplader voor je smartphone? Wat dan met al het leuks dat tot je 29ste wel nog gewoon mocht? Waarom mag je plots niet meer last-minute afspreken met vrienden en in het midden van de nacht take-away bestellen? Waarom is Nintendomerchandise verzamelen opeens voor kinderen? “En ja, ik weet ook wel dat die lege pizzadozen buitengezet moeten worden, maar ik heb er een fort mee gebouwd en dat is ook waardevol!” Is zijn leven nu voorbij? Of stelt hij zich aan en moet alles nog beginnen?William voelt aan alles dat hij nu zijn leven echt in handen moet nemen,want het is nog niet te laat! Denkt hij. Het is tijd om afscheid te nemen van de oude Boeva…