Van alle vormen van geweld is kindermishandeling vaak het moeilijkst aan het licht te brengen. Zeker wanneer die binnen het gezin plaatsvindt. Het kind verbergt zijn pijn onder een deken van onuitspreekbare schaamte, met de monsterlijke medeplichtigheid van de volwassenen, die hopen dat de begane misdrijven mettertijd worden vergeten.

Verkrachting, met name incestueuze verkrachting, is een van de zwaarste vormen van mishandeling, door de diepe, open wonden die ze achterlaat. Soms is het trauma zo sterk dat de hersenen die ondraaglijke herinneringen wegdrukken en pas veel later weer tot het bewustzijn toelaten.

Zozeer was Elisabeth Woronoff geraakt door het thema van dat traumatische geheugenverlies en van het lijden dat eruit voortvloeit, dat de jonge kunstenares besloot er haar eerste podiumcreatie aan te wijden.

Elisabeth Woronoff is een veelzijdige kunstenares: ze beoefent acteren, beeldende kunsten, muziek en fotografie. Die diversiteit aan expressiemiddelen voedt en nuanceert haar werk. SKRIK (de titel is een knipoog naar het schilderij De Schreeuw van Edvard Munch) weerspiegelt de rijkdom van haar creatieve wereld. Het is een multidisciplinaire voorstelling met 6 vertolkers, die de toeschouwer een verontrustende ervaring bezorgen: we nemen een kijkje in het brein van een vrouw die in haar jeugd is verkracht en nu haar geheugen herstelt, haar identiteit reconstrueert.

SKRIK houdt het midden tussen fictie en documentaire: op het toneel schieten de gefragmenteerde herinneringen als flitsen tevoorschijn. De voorstelling benadrukt de complexiteit van een onderwerp dat bij het brede publiek onvoldoende bekend is. Ze brengt die complexiteit aan het licht om de toeschouwers tot reflectie te manen.