Enkele maanden verdiepte theatermaakster Kyoko Scholiers zich in de materie jeugdhulp en alles wat er bij komt kijken. De wereld van onder andere pleegouders, sociaal maatschappelijk werkers, consulenten, jeugdrechters, individueel begeleiders bij het centrum voor kinderzorg en gezinsondersteunig (CKG) en kinderpsychiaters bracht ze zo in kaart. Daaruit ontstond het verhaal rond Boy, een jongen van tien, wiens vader in de cel zit en zijn moeder verslaafd is aan pijnstillers.  Hij wordt uiteindelijk geplaatst bij een pleeggezin hoewel er wachtlijsten zijn. Zijn biologische moeder wil hem wekelijks zien maar dat weigert de jeugdrechtbank. Het blijft bij een maal per maand, en na een tijd wordt haar na een incident zelfs een contactverbod opgelegd. Maar ze heeft wel iets te zeggen, zo weigert ze dat haar zoon naar Disneyland in Florida gaat met zijn pleegouders. Gevolg: Boy begint op den duur te lijden aan een dissociatieve stoornis wat zijn pleegouders (die te maken krijgen met o.a. zijn uitgesmeerde kak in de gang) danig op de proef stelt terwijl de kinderpsychiater van mening is dat het slechtste dat het kind nu kan overkomen, hem weghalen is uit die tamelijk nieuwe maar broze gezinssituatie.  

Genieten is het van die heerlijke mix muziektheater en opera in Le Nozze van DESCHONECOMPANIE. Onder een brandende zon – een zeldzaamheid deze zomer in ons land – bracht het gezelschap de Mozart- Da Ponte trilogie op één dag. Vermits we Don Juan en Cosi al eerder zagen, grepen we onze kans nu volop om ook Le Nozze te kunnen recenseren. Daarvoor trokken we naar het evenementenplein van de Universiteit Antwerpen op Campus Drie Eiken waar CC De Kern met deze titel de reeks opende. Een heerlijke klucht levert het op waarbij de muzikanten (zoals Saxofina) mee acteur worden en de acteurs Van Ostayengewijs met hun ‘plom plom’s onder andere muzikant. Naar het einde komen ze samen op een rij staan en steken ze een pleidooi af om het een en ander te relativeren in het leven.

A Revue van Benjamin Abel Meirhaeghe werd ontzettend enthousiast onthaald in deSingel. Het publiek dat op het podium zit aan de zijkanten, gaf ei zo na een volledige staande ovatie. En wie rechtstond combineerde dat met fel gejoel en een stevig applaus. Groter kon het contrast niet zijn met hoe wij ons achteraf voelden. Wij behoorden tot het deel dat bleef zitten en een applaus gaven uit beleefdheid. Een poging om uit te leggen waarom.

De coronapandemie zorgde ervoor dat een massa aantal evenementen uitgesteld werd of geannuleerd. Tosca in de Munt is een van de uitzonderingen. De productie stond initieel namelijk op de planning voor oktober 2022 maar werd dus vervroegd. Dat betekent een kortere productietijd, scherpere deadlines (voor zowel het kledingatelier, het decor dat uitbesteed werd, orkest, koor, solisten en technische crew om alles tijdig in orde te krijgen). Daar bovenop komen ook nog eens de beperkingen door de sociale afstand die gewaarborgd moet blijven (niet bij de solisten want die vormen een bubbel), maar wel bij de koorleden en het orkest. Je kan dus gerust spreken van een huzarenstukje waar de Munt het einde van seizoen 2020-2021 mee afsluit. Al is het wel een live voorstelling waar we bijna constant een ‘ja, maar’-gevoel bij hebben.

Heel wat jongeren kampen (door corona) met issues rond hun geestelijke gezondheid blijkt uit verschillende onderzoeken. Dat Opera Vlaanderen - hoewel toevallig - net nu kiest een concertante versie te tonen van Jules Massenets opera uit 1892 (een tijd dat je als man nog niet kon of mocht je twijfels, zwakheden, gevoelens enz. tonen) naar ‘Die Leiden des jungen Werthers’ van Johann Wolfgang von Goethe, vinden we dan ook qua timing zeer sterk. Toch zijn het vooral de vrouwen die in deze productie schitteren naast het kinderkoor en symfonisch orkest van Opera Ballet Vlaanderen.