“Hoe zwarter de vulling, hoe beter de smaak!”, zingt het personage Seaweed in de familiemusical ‘Hairspray’. En het dient gezegd: hij heeft gelijk. Deep Bridge heeft deze keer (eindelijk) gekozen voor een erg inclusieve cast die breekt met het stereotiepe beeld van de slanke, witte musicalster.  En dat werpt zijn vruchten af. ‘Hairspray’ is dan ook dé feel-good-musical bij uitstek die een lans breekt voor integratie en body positivity. Zo’n boodschap komt volledig tot haar recht als die ook uitgestraald wordt door de productie. Een tweede gigantisch voordeel van die inclusieve casting is dat je als publiek Jozefien Grossen kan zien schitteren in de rol van Tracy Turnblad. Ze heeft de looks, de moves en … de stem. Daarbij weet ze zich perfect staande te houden tussen toppers als Ann Van den Broeck en Sandrine Van Handenhoven. Bij de mannen werd ons hart gestolen door Francisco Schuster die zich tijdens ‘Vertel het maar’ volledig mag laten gaan in het gevoel van de soul en daar helemaal openbloeit.

“At first I was afraid, I was petrified.” Het is de zin die het best onze gevoelens beschrijft toen we van de hoofdredacteur te horen kregen dat we naar ‘Priscilla, Queen of the Desert’ gingen. We hadden immers vorig jaar deze voorstelling al gezien en toen deden de uitvoeringen van sommige liedjes de tenen behoorlijk krullen. Voor de ervaring van dit jaar gaan we echter te leen bij Aretha Franklin en dan klinkt het als: “Forever. Forever. You‘ll stay in my heart and I will love you.” om maar te zeggen hoe deze voorstelling gegroeid is. InTeam Producties weet met ‘Priscilla, Queen of the Desert’ een heerlijk fout feestje op de planken te brengen gevuld met een hele schare hits uit de jaren ’80 en ’90. De basis is het verhaal van drie drag queens op een road trip door de woestijn van Australië waarin iedereen uiteindelijk zijn ‘True Colors’ laat zien. Het geheel is overgoten met een saus van extravagante drag-outfits en afgewerkt met een royale dosis humor en woordspelingen. En als kers op de spreekwoordelijke taart, zijn er nog de geweldige prestaties van Jeroen Logghe, Brecht Callewaert en Baptiste Vuylsteke.

Dé musical comeback – “I hate that word, It’s a return!” – van het jaar, daarvoor tekent Deborah De Ridder in Home for Christmas, de jongste musicalcreatie van The Singing Factory naar Scrooge van Charles Dickens.

Parijs eert de twee jaar geleden overleden Amerikaanse componist en tekstschrijver Stephen Sondheim. In het Théatre du Châtelet kan je immers nog tot het einde van het jaar naar een Engelstalige versie van West Side Story gaan waar ie de songteksten voor schreef in 1957. En in het pas gerenoveerde heropende Lido 2 Paris kan je nog tot 4 februari 2024 ook in het Engels zijn allereerste musical bekijken en beluisteren waar hij zowel de muziek als de zangteksten voor zijn rekening voor nam in 1962: de farce, deurenkomedie A Funny Thing Happened on the Way to the Forum. Vooral die laatste is voor Sondheimliefhebbers een kans die ze beter niet laten liggen.

Nu de dagen terug beginnen te korten, en het einde van het jaar met rasse schreden nadert, voelt naar A christmas carol als podiumjournalist gaan als een warm dekentje aan. In een tijd waar niks nog zeker is, zijn er links en rechts toch nog zaken waar je je blijkbaar aan kan vasthouden. Het nog steeds actuele verhaal van Charles Dickens uit 1843 is daar een van. Wij trokken naar een try-out van deze goednieuwe musical van Deep Bridge in een tot de nok gevulde Antwerpse Stadsschouwburg en stelden vast dat ie tijdloos én onverwoestbaar is.