Recensie Willow

Met Willow heeft België nog eens een leuke indie rock band in de aanbieding. Op Humo’s Rock Rally 2010 eindigden ze derde en kaapten er terecht de publieksprijs weg. Nadien namen ze de tijd om verder te schrijven aan hun debuutplaat en mochten hiervoor zelfs tekenen bij Universal. Het resultaat mag er zijn: ‘We The Young’(2012) heeft op zijn zachtst gezegd een internationale sound en ligt prettig in het oor, terwijl single ‘Gold’ al weken grijs wordt gedraaid op Studio Brussel. Tijd voor een cd-voorstelling in de AB Club. 

Het is exact negen uur wanneer de mooie piano-intro weerklinkt van ‘Inner City’. Zanger Pieter-Jan Van Den Troost heeft er duidelijk zin in en trapt het nummer volledig op gang. Zijn sterke stem klinkt live nog rijker en haalt moeiteloos de hoogste noten. De zeskoppige band zet een perfecte song neer en na een vrolijke “hey, wij zijn Willow” wordt een versnelling hoger geschakeld met ‘Nerve’. Meeslepende lyrics, herkenbare riffs en een stem die je door je hele lichaam voelt, het lijkt al eens voorgedaan door Bloc Party maar deze Belgen geven er toch nog een eigen draai aan. 

Bij het beluisteren van ‘We The Young’ was het moeilijk om een favoriet nummer te kiezen en we zullen er ons ook vanavond niet aan wagen. Misschien is ‘House Of Love’ een van de meer fletse songs op de plaat, maar toch maken de stroomversnellingen en stuwende drum deze track de moeite waard. Van Den Troost gaat volledig in de song op en wij staan perplex van de sferische outro die de band ten berde brengt. ‘Two Children’ is dan weer geschikt voor een roadtrip door de vele spins en dromerige gitaren die op het gepaste moment even snedig snerpen. Vooral de climax, gekenmerkt door beklijvende drums en samenzang, blijft even nazinderen. 

‘Sweater’ voelt dan weer eerst aan als een vrolijke riedel waarbij de band voor het eerst wat meer respons vraagt van het publiek. Het atypische refrein wringt zich ertussendoor, terwijl de drums in de brug het tempo dan weer opdrijven. ‘Sleep with Diamonds’ start eerder spooky met drumeffecten en de ietwat zwaardere zanglijnen. Het nummer laat je tenen krullen en wanneer we aankomen bij de zachte versnelling raakt ook het publiek eindelijk op dreef. 

Gitarist Nils Goddeeris krijgt vervolgens nog een luide aanmoediging voor hij dan zijn eerste smeuïge riffs aanslaat. Van de songtitel worden we niet helemaal gelukkig, maar op zich is ‘We Walk Alone’ een prima nummer over leren alleen te zijn. Speciaal om dan al meteen over te stappen op het intussen overbekende ‘Gold’, maar het is er eentje dat we niet beu kunnen worden. Vanavond krijgen we in elk geval een bangelijke, vooral sterke versie van de hit. 

Rondspringen zien we ons dan weer eerder op ‘Weeping Giants’. Een lekkere postpunk-intro, knallende drums en o, o, dat daverende refrein. “Next time, maybe there will be no next time”, we zijn benieuwd wat Kele Okereke van deze imitatie zou vinden. Afsluiter ‘Wasters’ vinden we meteen de minste van de plaat, maar op dat moment had de band ons al lang voor zich gewonnen. 

Willow is wat ons betreft een brokje puur goud dat moet worden gekoesterd. Qua podiumpresentatie is de groep er nog niet helemaal, maar muzikaal mogen en kunnen ze niet onopgemerkt blijven. De band speelde al in Hongarije en Schotland. Hopelijk veroveren ze dan ook deze zomer een plaatsje op de betere Belgische en internationale festivals. 

< Catherine Gysels > 

De setlist: 

1. Inner City
2. Nerve
3. House Of Love
4. Two Children
5. Sweater
6. Sleep With Diamonds
7. We Walk Alone
8. Gold
9. Weeping Giants
10. Waiters