Recensie Nekka Nacht 2013

In tegenstelling tot de vorige editie van Nekka-Nacht, kon de affiche van 2013 het Sportpaleis in Antwerpen wel weer vullen. Nekka-Nacht vierde haar twintigste verjaardag en dat mocht niet onopgemerkt voorbijgaan. Daarom was er uitzonderlijk niet één centrale gast, maar mocht een hele schare artiesten hun opwachting maken op deze jaarlijkse hoogmis van het Vlaamse lied: Frank Boeijen, Kommil Foo, Jelle Cleymans, Johan Verminnen, JackoBond, Hannelore Bedert, Yevgueni, Buurman, Stef Bos,  Raymond Van het Groenewoud, … Hoogtepunten uit de voorbije edities werden aangevuld met verfrissende, nieuwe duetten terwijl alles vakkundig werd aan elkaar gepraat door Lucas Van den Eynde. 

Het programmeren van een hele reeks gevestigde waarden en nieuwkomers in het Nederlandstalige lied had zo zijn voor- en nadelen. Nekka kon uitpakken met een affiche die het Sportpaleis in Antwerpen weer vlot liet vollopen. Ze konden voor deze Nekka-Nacht het brede scala aan muziekgenres op één podium vergaren en zo voor heel wat afwisseling zorgen. Ze waren zelfs in de mogelijkheid om Hannelore Bedert, Mira en JackoBond te integreren als backing vocals voor andere artiesten. Maar wie laat je eerst zingen en welke artiesten laat je over voor het tweede deel? Wat ons betreft had het misschien opbouwender geweest mocht men Bart Peeters hebben gekozen op het feestje af te sluiten.

De jubileumeditie werd langzaam op gang getrokken door Kadril en Wannes Capelle, maar schoot pas echt uit de startblokken toen Jongerenkoor Amaranthe haar meerstemmige, a capella versie van “Rozemarijn” bracht. Ze kregen merkbaar meer applaus dan de vorige artiesten en eerlijk gezegd, hadden ze dat ook verdiend.

Johan Verminnen was de eerste grote naam die het podium mocht betreden. “Mooie dagen” ging er in als zoete koek en “Laat me nu toch niet alleen” werd door de menigte vlot meegezongen. Op het middenplein zagen we het publiek romantisch heen en weer wiegen wanneer Ivan Smeulders zijn bandoneon voor de melancholische sfeer deed zorgen.

Het eerste duet van de avond was de nieuwste single van Jelle Cleymans: “Welk oog en hoeveel tranen”. Jelle en Johan hadden er duidelijk zin in en in tegenstelling tot wat de titel zou doen vermoeden, werd het geen romantisch gegrien, maar een stevige blues.

Na een eerste hoogtepunt was het tijd voor de flater van de avond: onze Vlaamse minister van cultuur mocht de “Vlaamse Cultuurprijs voor Muziek” aan Yevgueni overhandigen, maar had zich blijkbaar vooraf niet geïnformeerd hoe je die naam nu precies uitspreekt. Klaas Delrue en zijn kompanen lieten dit gelukkig niet aan hun hart komen en bewezen prompt waarom ze deze prijs verdiend hadden.

“En was er maar iemand” bleek een schot in de roos. De opzwepende ritmes van de drums en de elektrische gitaren konden het publiek moeiteloos motiveren om het refrein luidkeels mee te zingen. Dit was de sfeer waar Nekka-Nachten om bekend staan.

Vervolgens mocht Buurman het inteeme “Londen Stansted” brengen. Geert Noppe nam zijn melodica ter hand en Maarten van Mieghem bespeelde de akoestische gitaar. Het publiek werd getrakteerd op een erg breekbare en mooie versie van deze Yevgueni-klassieker waarbij Klaas tijdens het refrein voorzichtig voor wat extra vocale ondersteuning zorgde.

Frank Boeijen opende zijn set met “De verzoening”. Het werd met veel gevoel gezongen en hier viel vooral de volle, zonde klank van de violen en de cello erg op. Toen even later de onmiskenbare gitaarriff van “Koud in mijn hard” door de boxen weerklonk, schoot het rock-gehalte de lucht in. Ook Frank Boeijen had het duidelijk naar zijn zin en dat bleek ook toen hij een duet mocht zingen met Jackobond. “Aanwezig” startte met een dreigende klank van piano die tijdens het nummer werd aangehouden. Jackobond zorgde voor de lichtere toets terwijl de stem van Frank Boeien een diepe ondertoon leverde. Dit was ongetwijfeld het meest verrassende duet van de avond.

Hannelore Bederts “Altijd nooit meer” stelde voor het eerst teleur. In het laatste stuk werd er overdreven met de echo op haar stem en de muur van klank die door het orkest geproduceerd werd, ging er lichtelijk over.

Dan was het tijd voor de topact van de avond: Bart Peeters. Na een sabbatjaartje stond hij er weer helemaal en energieker dan ooit. “Messias” werd de aanzet van een feestje dat zijn hoogtepunt vond in “Ik hou meer van folk”. Er werd gezongen en gedanst dat het een lieve lust was en net toen iedereen volledig in de juiste sfeer zat, was er de pauze. Kon men in het tweede deel op dit elan doorgaan? Jammer genoeg niet.

Het tweede deel werd geopend door het jongen geweld van Bandits. Zij brachten “Iedereen is van de wereld” en leverde daarmee een heerlijke cover af van deze klassieker van Thé Lau. We vonden het zelfs jammer dat de legende zelf de laatste strofe mee kwam zingen, want daarmee ging de vocale kwaliteit duidelijk achteruit. “Samen” kon ons absoluut niet bekoren en “Blauw” werd een succes, weliswaar ondanks de zang van Thé Lau en jammer genoeg niet dankzij zijn bijdrage.

“Sterrenblues” van Stoomboot klonk lekker jazzy, maar helaas deed zijn stemgeluid de haren op onze armen overeind komen: net iets te hoog en op de rand van het fluisteren, was het niet echt een streling voor het oor. Zijn interpretatie van “De zotte morgen” van Zjef Vanuytsel was al sterker. Alleen met de steun van zijn akoestische gitaar bracht hij een trage en dromerige interpretatie zonder het scherpe kantje dat de originele uitvoering had.

Stef Bos en Mira namen vervolgens het podium over voor hun duet “Het plan”.  Het Nederlandse accent van Stef Bos bekte niet echt vlot wanneer hij dit lied van de Antwerpse Mira mee zong en de combinatie liet een wrange nasmaak achter.  En hoe kan je die beter doorspoelen dan met “Wodka”? De viool zorgde voor de verleidelijke zigeunerklanken en het tempo werd opgeschroefd. De sfeer onder het publiek bleef jammer genoeg relatief koel.

Raf Walschaerts nam plaats achter de veugel en bracht het liefelijke “Ruimtevaarder”. We konden voelen hoe het publiek aandachtig zat te genieten van dit kleine liedje dat gekenmerkt werd door de stem van Raf, een eenvoudig pianospel en af en toe een beetje warmte en body van de trombone en de trompet wanneer die zachtjes kwamen invallen. En zoals we het gewoon zijn van Kommil Foo, mocht Mich nog een stukje brengen op zijn blokfluit. Kommil Foo had zijn doortocht op deze editie van de Nekka-Nacht niet gemist.

De laatste gast van de avond was niemand minder dan Raymond Van het Groenewoud. Hij opende nogal ongelukkig met “Hoe zie ik eruit?”. Dit funky nummer is op zijn zachtst gezegd nogal repetitief en vraagt toch al enige sfeer voor het echt werkt. Helaas was die ambiance niet meer aanwezig en daarmee was er eerder sprake van een valse start van Raymond. Het melancholische “Omdat ik van je hou” klonk heerlijk breekbaar en werd instrumentaal passend onderbouwd door Ivan Smeulders  , maar het bracht ook niet echt de feestsfeer die we aan het einde van een Nekka-Nacht mogen verwachten.

“Meisjes” krikte het rockgehalte weer op en de band mocht zich eens stevig laten gaan. Maar zelfs gevestigde waarde Raymond Van het Groenewoud moest werken om de zaal mee te laten zingen. Wat een schril contrast met de doortocht van Bart Peeters eerder op de avond. Raymond sloot de avond af met een parlando lied op Afrikaanse klanken: “L’étranger ce’st mon ami”. Misschien had een leuke meezinger meer op zijn plaats geweest.

< Sascha Siereveld >

De setlist:

1. Louise – Kadril
2. Keuning van de jacht – Wannes Cappelle
3. Rozemarijn – Jongerenkoor Amaranthe
4. Een schamel mercenier – Kadril
5. Mooie dagen – Johan Verminnen
6. Laat me nu toch niet alleen – Johan Verminnen
7. Welk oog en hoeveel tranen – Jelle Cleymans en Johan Verminnen
8. Was er maar iemand – Yevgueni
9. Londen Stansted – Buurman en Yevgueni
10. Als ze lacht – Yevgueni
11. De verzoening – Frank Boeijen
12. Koud in mijn hart – Frank Boeijen
13. Aanwezig – Jackobond en Frank Boeijen
14. Kronenburg Park – Frank Boeijen
15. Zonder woorden – Hannelore Bedert en Bart Peeters
16. Altijd nooit meer – Hannelore Bedert
17. Messias – Bart Peeters
18. Heist aan zee – Bart Peeters
19. Ik hou meer van folk – Bart Peeters
20. Iedereen is van de wereld – Bandits
21. Samen – Thé Lau
22. Blauw – Thé Lau
23. Sterrenblues – Stoomboot
24. De zotte morgen – Stoomboot
25. Het plan – Mira en Stef Bos
26. Ik heb je lief – Stef Bos
27. Wodka – Stef Bos
28. Ruimtevaarder – Kommil Foo
29. Pijp uit – Kommil Foo
30. In Milaan – Senne Guns en Kommil Foo
31. Hoe zie ik eruit? – Raymond Van het Groenewoud
32. Omdat ik van je hou - Raymond Van het Groenewoud
33. Oe ver’est nog? – Wouter Berlaen en Raymond Van het Groenewoud
34. Meisjes - Raymond Van het Groenewoud
35. L’étranger c’est mon ami - Raymond Van het Groenewoud