Recensie Macklemore and Ryan Lewis | Sziget 2014

Eerste keer Boedapest, Sziget Festival voor Macklemore and Ryan Lewis.  De Amerikaanse hiphoppers toonden dat het festivalterrein voor het hoofdpodium zijn limieten kent, tot net voor de eet- en drankstanden stonden fans om het duo aan het werk te zien. De twee gaven met hun live band een optreden zoals dat hoort te zijn: opzwepend én met veel inlevingsgevoel voor de festivalgangers. Als er al een minpuntje te zeggen valt op dit erg straf optreden waar het publiek uitzinnig werd, dan is het wel dat Macklemore vaak de vaart uit het optreden haalde door lange bindteksten. Maar goed, dat moet je er bij nemen als artiesten met slechts een debuut - “The Heist” uit 2012 - onder de arm een headlinerpositie krijgen omdat ze waanzinnig populair werden met “Thrift shop” en “Can’t hold us”.

Slim zat “Thrift shop” al meteen van voor in het optreden. “Tonight is going to be a good night” zei Macklemore bij de start en hij hield alvast zijn belofte. Hij liet weten ook de dag na het concert nog in Boedapest te blijven en keek er alvast naar uit om al die mooie mensen straks in de stad te ontmoeten. “Thrift shop”  legde Macklemore & Ryan Lewis a capella neer.

Meermaals gebruikte de eerste de catwalk om het publiek extra op te hitsen, verder was er vuurwerk, goudkleurige confetti en gaven de C02-jets van jetje.

Empathisch kwam de zanger over toen ie “How many people are camping in the mud? How many people have their boy- or girlfriend with them at the festival? How many of you are single?” vroeg. Opvallend leek het dat er maar 12 man een lief bij had, en de rest van die 45 000 mensen voor het podium single bleek. “Who slept with a stranger in the tent?” vroeg ie vervolgens waarop ook heel wat bevestigende antwoorden kwamen.

De ideale overgang bleek het naar “Thin line”, een song over relaties en zijn grenzen.  “Why haven’t I been here before?” vroeg de man zich af waarna de trompet het laken naar zich mocht toetrekken in “Crew cuts”.  De staat, het onderwijs, maatschappij en kerk moesten er vervolgens aan geloven. Volgens Macklemore moeten we ons hart volgen en niemand ons laten vertellen wat we moeten doen en laten. Uiteraard antwoordde iedereen op The Island of Freedom daar uitermate extatisch op. Red Hot Chili Peppers’ Otherside kreeg een meer dan aardige cover. Maar hét moment waar iedereen compleet loos ging, was uiteraard “Can’t hold us.”

Het is half elf, een uur voor Stromae de A38 tent zal platspelen. Dan al zit de tent vol met Bonobofans of erg vroege Stromaefans. Sziget had via zijn app opgeroepen om op tijd naar Stromae te trekken omdat ze een full house verwachtten in een tent met 8 masten (goed voor een capaciteit van 10 000 man). De Belg die eigenlijk een Main Stage-plek verdiende, en Lily Allen niet, laten we daar niet flauw om doen, zorgde voor een massa drummende toeschouwers voor de toegangspoorten van de tent. Dat zorgde voor dermate veel druk op het publiek dat begon te kolken, mensen kropen in  bomen, trussings, om niet platgedrukt te worden. Zelf werden we uit de massa door een securityman geplukt omdat die tijdig inzag dat we het anders niet lang meer zouden houden en dreigden neer te gaan. Achteraf excuseerde de organisatie zich dat heel wat fans het optreden buiten de tent moesten volgen op de grote schermen.  Stromae op de Main Stage was blijkbaar geen optie, omdat zijn productie in open lucht een laat time slot nodig had zodat de visuals tot hun recht konden komen. Vandaar dat hij in de A38-tent bleef geprogrammeerd.

Het resultaat is dat de veiligheidsmensen niet anders konden dan druppelsgewijs druk van de ketel te halen, en de tent barstte dan ook uit zijn voegen. Na twee nummers van Stromae regende – we overdrijven niet-  het aan condens aan de binnenkant van de tent.  Als er een constante is in de drie festivalsets van Stromae die we meemaakten op Main Square Festival in Arras, Les Ardentes in Luik én Sziget in Boedapest dan is het wel dat het kot letterlijk en figuurlijk te klein is.   

Of om Macklemore en Ryan Lewis te citeren. Sziget toonde op dag twee tot de craziest fucking crowd of the world te horen. They’ve gone insane, dachten we meermaals. En of dat was! Maar aangenaam is anders om in een oververhitte volgepakte tent een optreden bij te wonen, waar mensen in de stelling kruipen van de front of house, zich aan een paal omhoog hijsen om halfweg met de benen zich vast te klemmen alsof het een paal om te paaldansen is, anderen zagen we op de togen zitten of ook daar een poging doen om op de trussing te gaan zitten… En dat allemaal om toch maar een glimp op te kunnen vangen van de artiest.

< Bert Hertogs >