Recensie Kylie Minogue | Kiss me once

Slechts 6400 man in Paleis 12 voor Kylie’s Kiss Me Once Tour. Dat is ongetwijfeld dé verrassing van het najaar, naast de volledige annulatie van Lily Allens najaarstour die de dag na Kylie Vorst Nationaal had moeten aandoen. Yep, het gaat goed met de muziekindustrie, en de popprinsesjes. In die mate dat Live Nation ondertussen guerilla reclametechnieken toepast: drie kwartier, quasi ononderbroken reclame tussen kwart voor acht en half negen. 5 minuten reclame in een lus die zich maar bleef herhalen zowel in het Frans als in het Nederlands. Fuck you Philadelphia. Fuck you Renault. Fuck you La Redoute. Fuck you Sloggi. Fuck you very much Ticketmaster en nog een paar andere producten die zelfs na drie kwartier al niet meer top of mind zijn (wat veel zegt over de doeltreffendheid van die campagne). U werkte danig op onze zenuwen. En of dat nog niet genoeg is kregen we een zestal keer www.kanker.be op ons bord. Zin om onbezorgd te feesten werd meteen de kiem ingesmoord. Totaal ongepast, totaal misplaatst, ongewild en toch in onze strot geramd. Zelfs in Guantanamo durven ze dergelijke martelpraktijken niet meer aan.

Kylie doet het al 27 jaar, op de planken staan. Maar de vraag is hoe lang nog. Met haar grootste tour ooit – Aphrodite – in 2011 vulde ze het Sportpaleis in Antwerpen niet. En nu was er minder dan de helft van het publiek van toen overgebleven in een zaal die toch wel een dikke 17000 man kan ontvangen. 6400 bezoekers op een maximum capaciteit van 17000. Hallo? Redenen vinden, is simpel. Twee jaar terug ging Kylies 25 jarige carrière bijna geruisloos aan ons voorbij.  Ja er was een best of album, het zoveelste ondertussen. En ja er was ook een album waarin ze haar hits in een ander jasje stak, the Abbey Road Sessions. Maar veel ruchtbaarheid werd daar niet aan gegeven.

“Kiss me once”, haar jongste album, is niet het verhoopte succes omdat het een kutplaat is. Haar laatste single waarmee ze in de top 10 van de hitparade kwam in ons land dateert dus alweer van 2010. Nipt haalde ze met All The Lovers de tiende stek. Verder dan de tipparade is ze met de songs uit haar – laten we eerlijk zijn – teleurstellende plaat Kiss Me Once waar geen enkel nummer op staat dat de ambitie had een hit te worden, niet gekomen.  Dat samen met de hoge ticketprijzen en de economische crisis zorgt voor deze magere publieksopkomst.  De vraag is dan ook of Kylie dit wel kan verteren. In 2001 bewees ze met Can’t get you out of my head haar carrière opnieuw leven in te kunnen blazen nadat ze eind jaren 80, begin jaren 90 zeer succesvol was.  We hopen voor haar dat ze als een kat is, met negen levens, dan heeft ze er nog 7 te gaan. Feit is dat alles erop wijst dat ze als marketingproduct – net als vele andere artiesten trouwens – in de uitmelkfase zit (dure golden circle tickets,  packages mogelijk, al dan niet met Meet and Greet in,…). Dat is trouwens de laatste fase van een product voor het uit circulatie wordt gehaald, tenzij het zich opnieuw weet uit te vinden en kan herlanceren.

De Australische startte in 1987 haar muziekcarrière. In 1986 treedt ze uit de schaduw van haar zus Dannii wanneer ze de rol van  Charlene Mitchell in de soap Buren krijgt. De Australiërs kloppen aan bij verschillende record producers. Zo kwamen ze terecht bij Stock, Aitken & Waterman. Jason Donovan, waarmee ze in de serie trouwde in 1987, nog steeds een van de sterkst bekeken episodes, goed voor 20 miljoen Britten die naar de aflevering keken, kreeg er ook onderdak. De Eurobeat/Hi-NRG hits stapelden zich op in recordtempo voor die producers met acts als Rick Astley,Bananarama, Mel & Kim en Dead or Alive. In die mate zelfs dat de entourage van een artieste als Donna Summer bij het trio kwam aankloppen om haar carrière opnieuw leven in te blazen wat lukte met hits als This Time I Know It‘s for Real en I Don‘t Wanna Get Hurt. Maar de sound geraakte uit de mode en de producenten werden ook slachtoffer van het eigen succes. De vraag bleef toenemen, maar ze konden dat simpelweg niet allemaal bolwerken. In 1991 verlaat Donovan de drie, een jaar later trekt ook Kylie de deur achter zich dicht.

Nochtans is het onder dat trio dat Kylie haar grootste klassiekers scoort en dat allemaal op erg korte termijn. Wouldn‘t Change A Thing in 1989 is goed voor een vijfde stek in ons land. The Loco-Motion haalt brons in de charts van 1988, Never Too Late strandt in 1989 een plekje lager, op 4. Hand On Your Heart haalt de zesde plaats, ook in 1989. Better The Devil You Know is in 1990 goed voor nummer 5 net als Especially For You met Jason Donovan in 1988. Ook in dat jaar haalt I Should Be So Lucky de achtste plek in 1988. In 1990 is Tears On My Pillow goed voor een negende plaats.  Onze allereerste singletjes en cd’s waarvoor we ons zakgeld spaarden, ging dan ook naar Kylie en Jason toen we in de lagere school zaten. Tijdens hun topperiode waren we  8 – 11 jaar.

Na de breuk met Stock, Aitken & Waterman neemt ze Where The Wild Roses Grow met Nick Cave and the Bad Seeds op, goed voor een derde stek in onze hitparade in 1995. Maar Kylie vindt zich helemaal opnieuw uit in 2001 wanneer ze een nummer 1 hit scoort met Can‘t Get You Out Of My Head. In het kielzog daarvan haalt  Slow in 2003 de nummer 9. Vijf jaar later haalt ze in 2008 met  In My Arms net de top tien van de hitparade. Haar recentste nipte top 10 notering heeft ze met single All The Lovers in 2010.

Aanvankelijk startte Kylie erg sterk in Paleis 12, en bracht ze een snelle show die de pompende beats door de hal joeg. “Het voelt erg goed, jullie als publiek. Als ik jullie moet omschrijven, dan zeg ik “wow”!” zei ze als bindtekst naar dat nummer. Even krijgt ze ook de slappe lach tijdens de song, maar ze herstelt zich snel. Kylie zingt behoorlijk goed zo horen we bevestigd in “Your disco needs you” met over the top kostuums, met visuals waar kegels, kubussen en bollen op een hoofd staan wat doet denken aan Pet Shop Boys.  Aan hun kruis hebben de mannen een driehoek met punt naar boven, de vrouwen een zwarte met de punt naar beneden. Wie zou twijfelen wie tot welk geslacht behoorde, kreeg op die manier een extra tip. Op de kont hebben de vrouwen dan weer een zwart balkje.

Opkomen doet de Australische zangeres op een sofa die rode lippen voorstelt. In de visuals zien we dan haren in een kader. Dali is niet ver af stellen we vast. Les sex, In my arms en Timebomb rijgt ze aan elkaar. Rood is haar hoedje, rood is haar jurk, de backings hebben grote rode lippen als diadeem op (net als twee meisjes in het publiek die het hebben nagemaakt in karton en daardoor een selfie mogen nemen met Kylie op de catwalk).Kylies micro is rood.  Ze houdt even woord wanneer ze kirt dat ze vanavond de grootste disco van het land wil maken in Paleis 12. Een orgie van kleuren zien we. De lasers gaan wild te keer tijdens “On a night like this”. Maar vanaf dan trekt Kylie expliciet de visuele kaart en er blijken erg veel fans die voor cameraman willen solliciteren. Het gevolg is dat de sfeer opmerkelijk inzakt vanaf Slow (met witte ledstaven waar de diagonale lijnen extra benadrukt worden). Haar oudste hits steekt ze in een medley met over the top acteerwerk.  Roze is haar jurkje net als haar micro. Welkom in de wereld van Barbie en Ken alleen die verdomde “I’m a Barbie girl” ontbrak er nog aan. “Never too late” met stofzuigers waar rode leds in verwerkt zijn? Check. Striptease dansers, danseressen en Kylie? Check. Kylie die in een bad kruipt met witte veren die het schuim moet voorstellen tijdens “I should be so lucky”? Check.  Alle smartphones ingeschakeld om de zaak vast te leggen als video of foto? Check. Nul komma nul sfeer in het publiek op dat moment? Check.

Ook in het volgende setje geraakt Kylie niet op niveau. Daar waar ze in het begin de show startte door al meteen vooraan op de catwalk en B-podium op te treden, kiest ze voor het hoofdpodium voor het middengedeelte van haar optreden. Het gevolg: meer afstand, minder sfeer. “Need you tonight” van INXS covert ze plat. De meerwaarde is nul, en ook dat jasje dat ze uitdoet op die zwarte tafel links achteraan, toont te veel een artieste die zichzelf herhaalt.  Nog platter is Sexercize met wit licht doorschijnende zitbal-choreografie.  De mannelijke dansers mogen vervolgens strippen – opnieuw een variatie op hetzelfde thema dus – tijdens Nu-di-ty.  Het duurt dan ook tot het einde van “Can’t get you out of my head” dat het publiek terug iet of wat terug bij de les is en op vraag van de Australische meezingt. Voetgestamp op de tribunes volgt. “You make me shake!” stelt ze vast en laat het publiek vervolgens a capella “lalala” zingen uit de song. 

Dan is het tijd om de fans die het duurste ticket betaalden even te plezieren. Ze zal dat tot twee keer toe doen in de show, waardoor ze de vaart eruit haalt én laten we eerlijk zijn, de zaak als een pudding in elkaar zakt. Steven met een V en Philippe krijgen hun moment dus. De zangeres neemt de tijd om een kartonnen bord te signeren nadat ze ook een stift krijgt. “Zie ik er uit alsof ik een pen bij me heb?” zegt ze grappend, verwijzend naar haar outfit waar geen zak in zit. Dat er veel mensen een eenmalige kus aanvragen, had ze al kunnen vermoeden toen ze haar album “Kiss me once” noemde. Met “Kids” probeert ze qua sfeer opnieuw de draad op te pikken waar ze die liet liggen. Maar dat lukt maar gedeeltelijk hoewel het publiek wel meeklapt.  Ook bij ballad “Beautiful”en het voor haar stembereik blijkbaar iets te hoge “Kiss me once” waarbij rode hartjes-confetti boven haar hoofd naar beneden dwarrelt, is het opnieuw op zoek gaan naar richting en sfeer in de set. 

Die komt er pas wanneer ze “Confide in me” voor een fan, “Je ne sais pas pourqoui” en “Two hearts” voor twee kerels die in de Front of House staan mee te kijken a capella brengt. “The Loco Motion” effent vervolgens het pad voor “All the lovers”, een song die live simpelweg werkt omdat die even wordt kleiner gemaakt via synths en zang van Kylie om finaal stevig open te trekken. Het extatische gevoel wordt extra benadrukt wanneer witte confetti op de hoofden van het publiek valt. Wie een blauwe micro verwacht tijdens de enige toegift “Into the blue” komt bedrogen uit. Neen hoor, hij ziet zwart.  Wat toch wel verrassend is. Een handvol hoogtepunten (“On a night like this”,  “All the lovers”, en haar a cappella stukjes) in deze Kiss me Once show waren blijkbaar genoeg om het publiek – het moeten die hardfans geweest zijn – te plezieren. Maar wat ons betreft was dat veel te weinig. Kylie heeft simpelweg al véél sterkere, veel consistentere en vooral ook veel straffere shows (lees: duurdere producties) neergezet. Denk maar aan haar Showgirl en Aphrodite-tour. Dan mogen haar kostuums nog van de hand van Dolce & Gabbana, Jean Paul Gaultier, Julien Macdonald  en Marchesa zijn.

“One more time” van Daft Punk hoorden we verschillende keren voor het concert van start ging door de speakers klinken bij Kylie’s One More Kiss optreden. Laat ons hopen dat het geen “One Last Time” om te feesten was. 

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Breathe (Intro)
2. Les Sex 
3. In My Arms 
4. Timebomb 
5. Wow 
6. Bauhau Disco (Interlude)
7. Step Back in Time 
8. Spinning Around 
9. Your Disco Needs You 
10. On a Night Like This 
11. Slow 
12. Enjoy Yourself (Interlude)
13. Hand on Your Heart / Never Too Late / Got to Be Certain / I Should Be So Lucky 
14. Skirt (Interlude)
15. Need You Tonight (cover INXS)
16. Sexercize 
17. Nu-di-ty (Interlude)
18. Can‘t Get You Out of My Head 
19. Kids (cover Robbie Williams)
20. Beautiful 
21. Kiss Me Once 
22. Get Outta My Way 
23. Love at First Sight 
24. Confide in me  (stukje a cappella)
25. Je ne sais pas pourquoi – Two hearts (stukje a cappella)
26. The Loco-Motion (cover Little Eva)
27. All the Lovers 

Bis:

1. Into the Blue