Recensie Lady Bird

Greta Gerwigs Lady Bird won twee Golden Globes als beste komische film of musical en actrice Saoirse Ronan won als hoofdrolspeelster de prijs als beste actrice binnen die categorie. Geen enkele van de 5 Oscarnominaties (beste film, beste vrouwelijke hoofdrol, bijrol, regisseur en origineel scenario) wist de prent echter te verzilveren. ‘Lady Bird’ is dan wel een degelijk sociaal portret van een middelbare scholiere die in het oerconservatieve en gelovige Sacramento het niet al te breed heeft (haar vader is depressief en is werkloos, haar moeder draait dubbele shiften in het psychiatrisch ziekenhuis), de voorbije maanden kwamen er echter sterkere films van dit genre uit. Denken we maar aan The Florida Project en Three Billboards. Toch is Lady Bird een degelijk, weliswaar wat traag verteld, coming of age-verhaal over (kinderlijke) fantasie inruilen voor volwassenheid, voor het eerst seks hebben (en daar een ‘speciaal moment’ van verwachten terwijl uiteindelijk het banaler wordt dan gehoopt), over een moeilijke moeder-dochterrelatie (inclusief samen een kleedje gaan kopen dat niet past waarop je moeder het o zo nodig vindt om die ongepaste opmerking: ‘I suggested you not take that second helping of pasta...’ te maken) waar de liefde onuitgesproken en gelijkenissen tussen moeder en dochter toch aanwezig is, over je afkomst verzwijgen of erover liegen om erbij te kunnen horen, over grapjes uithalen zoals de auto van een non versieren met ‘Just married to Jesus’ erop, leren autorijden, 18 worden en dan ook meteen sigaretten, een Play Girl en een kraslotje kopen wat verboden is als minderjarige (waar je als 18-jarige veel meer belang aan hecht maar de verkoper niet), moeite hebben om uit de kast te komen en over ouders die er zelfs een herfinanciering van hun huis voor overhebben zodat hun dochter met een beurs kan gaan verder studeren in NY.

We schrijven 2002, de aanslagen op de WTC-torens zijn net achter de rug. Lady Bird – Christine McPherson is niet zo’n krak in wiskunde maar op grafisch vlak en als het om creativiteit gaat in het algemeen, blinkt ze wel uit. De naam van haar eerste liefje zet ze in zwarte alcoholstift boven haar bed. Danny O’Neill (gespeeld door Lucas Hedges) heet ie. Ze leert hem kennen tijdens de casting voor de herfstmusical. Jongens en meisjes volgens overigens gescheiden les en tijdens dansavonden moet er minstens ‘Six inches for the Holy Spirit’ tussen de gemengde koppels blijven. Op hem wordt ze verliefd, ze kussen, zijn heerlijk romantisch, kijken naar de sterren en willen die van hen een naam geven. ‘Let’s name our star Claude.’ suggereert hij waarop zij ‘That’s pretentious, don’t you think?’ antwoordt en als tegenvoorstel ‘Bruce’ doet. ‘You know you can touch my boobs, right?’ geeft ze hem mee waarop de volgende dialoog volgt: ‘I know. It’s just. I respect you too much for that.’ (Danny) - ‘Oh, cool, awesome. I totally get that. Thank you.’ (Lady Bird), You‘re welcome. (Danny) - ‘If you had boobs I wouldn’t touch them either.’ (Lady Bird).

Uiteindelijk blijkt Danny homo te zijn maar durft ie niet uit de kast te komen. Danny’s naam wordt vervolgens doorstreept en vervangen door die van Kyle Scheible (Timothée Chalamet) die optreedt in een lokaal bandje. Hij heeft het niet zo begrepen op de economische principes en is vooral voorstander van ruilen. Door hem wordt Lady Bird ontmaagd, maar het stelt allemaal niet zo veel voor. Enigzins ontgoocheld zegt ze dan ook ‘I just wanted it to be special.’ waarop ie droogweg antwoordt: ‘Why? You’re going to have so much un-special sex in your life.’ wanneer blijkt dat ie waarschijnlijk al met zes vrouwen geslapen heeft.

Ook erg herkenbaar is die Prom Night die uiteindelijk niet wordt wat je ervan verwacht had wanneer je vrienden beslissen om er niet naartoe te trekken en jij eigenlijk wél zin hebt. Lady Bird maakt het dan opnieuw goed met Julie Steffans (gespeeld door Beanie Feldstein) en zal de ganse avond met haar dansen en optrekken. ‘I’ll go to Davis and I’ll see you every day.’ klinkt het. Maar uiteindelijk draait alles anders uit voor Lady Bird wanneer ze op een wachtlijst belandt om in NY verder te gaan studeren en uiteindelijk toegelaten wordt. Lady Birds vader Larry (Tracy Letts) regelde de papieren achter de rug van haar moeder. ‘Are you and Mom going to get a divorce over this?’ vraagt ze hem waarop die repliceert met ‘No. We can’t afford to! I’m kidding, no. I love your Mom.’ en hem vraagt of haar mama Marion (gespeeld door Laurie Metcalf) haar haat. Daarop antwoordt hij: ‘You both have such... strong personalities. She doesn’t know how to help you and that frustrates her.’

Op muzikaal vlak trekt Greta Gerwig naast het sexy ‘Cry Me a River’ van Justin Timberlake, ‘Hand in My Pocket’ van Alanis Morissette, een erg emotionele song die wel leek geschreven te zijn voor de regisseuse zelf vond ze en ‘Crash Into Me’ van Dave Matthews, een van de meest romantische liedjes die ooit geschreven werden volgens Gerwig die ze vroeger op repeat speelde waarbij ze vreesde nooit gekust te zullen worden, de kaart van Merrily We Roll Along, haar favoriete musical. Ook met haar film wil ze het gevoel van tijd die wegglipt meegeven, de toekomst die in het heden gevormd wordt, de banden uit de kindertijd die een levende herinnering vormen. ‘Het is pijnlijk, mooi en vluchtig en het ding waar ik altijd naar op zoek ben in de kunst.’

< Bert Hertogs >