Recensie Loopstation ★★★1/2

Het rondje te veel. Of de herhaling te veel. Die brengt Loopstation, de voorstelling van Ontroerend Goed en KVS in een regie van Alexander Devriendt in de Bourla. De productie gaat over de routine, de herhaling van alledag o.a. te zien in een performer die elke dag hetzelfde doet, het publiek bedanken, vertellen dat ze de beste tijd ooit had in de stad, om op het einde ook nog even fijntjes mee te geven dat er cd’s verkrijgbaar zijn aan twaalf euro terwijl ze ook oproept om via social media te delen hoe het publiek de voorstelling vond. Die voorstelling in de voorstelling, een speech, gaat over de meest banale alledaagse dingen. Zoals hoe thee zetten zonder dat de kalkaanslag van onderen ook in je kopje belandt, hoe een dankwoord geven als je een prijs gewonnen hebt, hoe naar bed gaan (door eerst de tafel te dekken voor het ontbijt), en hoe je sleutel vinden in je handtas onderweg wat leidt tot een hilarische stelling: ‘Als ik twee keer de sleutel moet draaien voor de deur open gaat, ben ik de eerste. Als dat in een keer gaat, is er al iemand thuis.’

Het zijn erg herkenbare vaak alledaagse dingen die Ontroerend Goed en KVS hier presenteren op een draaiend cirkelvormig podium. Één van de acteurs probeert het aantal passages te tellen maar zal al snel verveeld geraken, zichzelf laten vervangen door een kartonnen bord met zijn beeltenis op, de boel proberen te belazeren door de zaak – tevergeefs – proberen stil te laten vallen, bewust verkeerd tellen (eigenlijk dus valsspelen) zodat ie sneller bij het cijfer 99 het confettikanon kan bovenhalen dat toch eventjes de sleur doorbreekt, wat ontdekt wordt door een koppel die zijn gedrag in vraag zal stellen waarop ie finaal met de buik op de grond meegesleept zal worden door het gevaarte.

Verder is er nog de medewerkster van de noodcentrale die zelden uit haar rol valt, meestal dus rustig blijft en de beller op zijn of haar gemak weet te stellen vertellend dat hulp onderweg is. Tot er een telefoontje komt van iemand die – zo menen we toch te interpreteren – een einde aan zijn leven wil maken en de verbinding verbroken wordt. Daarbij horen ook bizarre gesprekken zoals die met de man die belt wanneer ie vastzit in een huis, wanneer ie zelf het huis is …

Dat is de man van 12 stielen en 13 ongelukken die constant in een ander verkleedpak (als kip, als huis, als pak friet, als mier, aardbei, …) opdraaft, zijn ‘Open’ ledlichtjes aanzet om telkens zijn commercieel praatje te slaan dat eindigt met een dansje waarin ie in herhaling valt maar steeds het over een ander product (over een maaltijd, een huis, een verdelgingsmiddel tot een hartslagapparaat) heeft afsluit met de baseline: ‘Let’s make things better.’

Verder is er de klagende man telkens wanneer ‘zijn’ Nona er niet is. Hij wil dat ze bij hem blijft. Op den duur wil ie de relatie met haar verbreken en verspeelt ie dus zijn hand door te stellen dat ze beter ermee ophouden vermits ze altijd om de zo veel tijd weg is van hem. Hij – redelijk bezitterig – wil dat ze altijd bij hem is, of helemaal niet (meer). Zonder haar wordt ie immers nat (en ziek) omdat ie onder een emmer zit die lekt. Zij moet ervoor zorgen dat het water opgevangen wordt in een schaaltje. Op het einde is meesterlijk te zien wie er eigenlijk wie domineert: de vrouw houdt haar man in de positie waarin hij verkeert, zodat ze om de zo veel tijd een sigaret kan opsteken bij de vrouw van de noodcentrale en ie aanvoelt hoe afhankelijk hij van haar geworden is. Elke door haar gecreëerde spanning tussen de twee wordt steevast gevolgd door goedmaakintimiteit. Maar zij is het ook die de situatie eindeloos in stand kan houden. Wanneer haar schaaltje vol is, kiepert ze het terug in de emmer.

Verder is er nog het koppel dat bij het ontbijt constant naast elkaar praat, en vooral met de praktische dingen van het huishouden bezig is. Of er nog voldoende op de gemeenschappelijke rekening staat, wat de ander van de confituur vindt, wie er de boodschappen zal doen en waar het lijstje hangt, enz. Zij vertelt steeds de droom die ze gehad heeft, zonder op zoek te willen gaan naar een verklaring van die droom, …wat opvalt: ze droomt o.a. over een hond terwijl ze hem vraagt of hij de kat – die dik is - onlangs gezien heeft of eten gegeven heeft. Terwijl ze in het begin van de voorstelling steeds meegeeft dat het al kwart na is, wordt dat naar het einde toe ‘3 na’. De sleur van een relatie wordt zo hier vakkundig aangestipt. En dan is er nog de truc met het tafelkleed dat weggetrokken wordt terwijl het servies blijft liggen. Het publiek weet dat het op een bepaald moment niet meer zal lukken. Vraag is wanneer.

70 minuten, net 10 minuten te lang om te blijven boeien duurt Loopstation. Hoewel het podium blijft draaien, valt de voorstelling stil door te veel routine en geraakt de humor uitgewerkt. Kortom: Loopstation doet het rondje te veel al konden we de absurditeit wel smaken van het koor dat live hoog een eentonige ‘oehoe’-melodie in loop blijft zingen terwijl men perfect het enkele seconden had kunnen opnemen met een loopstation en dat herhaald laten afspelen.

De lach op ons gezicht die er tijdens een groot deel van de voorstelling is, keert na verloop van tijd om in een expressie van verveling. Routine en herhaling is hoe je het draait of keert gewoon saai op den duur. Bij Loopstation is het niet anders.

< Bert Hertogs >

Credits:

Regie

• Alexander Devriendt

Performer

• Angelo Tijssens
• Ferre Marnef
• Hans Trentelman
• Jeroen Van der Ven
• Julia Ghysels
• Karolien de Bleser
• Max Wind
• Nona Demey Gallagher
• Sachli Gholamalizad

Muziek

• Performed by Hyoid
• Christi Finn
• Laurence Servaes
• Pauline Claes
• Fabienne Seveillac

Dramaturgie

• Joeri Smet
• Marie Peeters

Compositie

• Joris Blanckaert

Lichtontwerp

• Babette Poncelet

Kostuum

• Charlotte Goethals
• Valerie le Roy

Fotografie

• Sarah Eechaut

Visueel ontwerp

• Nick Mattan

Coproductie

• Ontroerend Goed
• Klara Festival
• Toneelgroep Maastricht (nl)
• Kunstencentrum Vooruit
• KVS
• Theatre Royal, Plymouth
• Richard Jordan productions ltd.