PDF-versie voor persoonlijk gebruik

Recensie Rocketman ★★★★

zondag 26 mei 2019Kinepolis Antwerpen

Rocketman

Rocketman, de biopic rond Elton John, is een stuk beter dan Bohemian Rhapsody die over Queen ging hoewel ook hier Dexter Fletcher de regie voor zijn rekening nam. Dat komt omdat de film volledig de musicalkaart trekt, de rauwe werkelijkheid toont (de pieken en diepe dalen uit Eltons privéleven en carrière) in combinatie met fantasierijke beelden die de rollercoastertrip treffend illustreren en dus stevig contrasteren. De prent voelt eigenlijk aan als een musical om op het podium te brengen die verfilmd werd. Hier en daar werden de originele lyrics van Bernie Taupin aangepast zodat de songs mee een deel van het levensverhaal en carrièreverloop van Reginald Kenneth Dwight kunnen vertellen. Dat de film erg sterk de musicalkaart trekt, ook in de choreografieën, hoeft overigens niet te verbazen. Voor het scenario tekende namelijk Lee Hall die 14 jaar geleden met Elton John samenwerkte voor de musical Billy Elliot. Rocketman gaat uiteindelijk over hoe Elton John zichzelf als de man zoals ie geboren is, Reginald Kenneth Dwight, opnieuw heeft leren liefhebben zonder daarbij nog langer de nood te voelen om zich achter een persona te verschuilen, de zoveelste excentrieke verkleedpartij. Een man die niet langer een drugs-, alcohol- en seksverslaving nodig heeft om gelukkig in het leven te staan. ‘(I’m Gonna) Love Me Again’, een nieuw nummer, zingt de Britse wereldartiest dan ook samenvattend samen met Taron Egerton (o.a. gekend uit de Kingsman-films die in de film de rol speelt van Elton) tijdens de end credits, twee uur nadat de prent begon. Shopaholic is ie naar verluidt nog wel altijd zo zien we op het einde van de prent (al lijkt die foto ook verdacht veel op product placement voor een luxemerk waar hij een sponsordeal mee heeft). Iets in ons vermoedt dat ie ook nog altijd moeilijk ‘neen’ kan zeggen tegen zoetigheden.

Rocketman toont Elton als kind tot het moment dat zijn tekstschrijver Taupin (rol van Jamie Bell), die als een broer is voor hem, hem opzoekt in het afkickcentrum en daar enkele nieuwe teksten aan hem bezorgt zodat ie terug kan connecteren zoals in de beginperiode maar nu in de muziektherapiekamer. Iets wat elk mens overigens wel eens nodig heeft om terug naar de basis te gaan. Eltons jeugd is er een die een grote invloed zal hebben op hem. Zijn vader is afwezig en wijst hem op de dagen dat ie wel thuis is eigenlijk af. Ook wanneer ie succesvol is en zijn halfbroers fan blijken, blijft het contact erg zakelijk en afstandelijk met zijn pa wat al helemaal pijnlijk wordt wanneer hij hem vraagt een plaat te signeren, maar niet voor hem. Wat zijn vader tijdens zijn eerste huwelijk kennelijk niet kon, kan hij tijdens zijn tweede wel: zijn kinderen genegenheid geven. Ook Eltons moeder is erg afstandelijk. Kortom: affectie of knuffels heeft ie niet meegekregen van thuis. Al snel blijkt dat ie als kind een deuntje op de radio op de piano in geen tijd kan naspelen. Het is dan ook zijn grootmoeder aan wie Elton John veel te danken heeft. Zij ziet het talent in hem, zal hem steunen zodat ie naar de Royal Academy of Music kan gaan om les te volgen en hem ernaartoe brengen.

Louter toevallig komt ie in contact met Bernie Taupin wanneer hij solliciteert bij de platenfirma Liberty Records nadat ie een advertentie in de krant las. De A&R manager Ray Williams (rol van Charlie Rowe) haalt namelijk geheel willekeurig een ongeopende envelop waarin liedteksten zitten, uit zijn stapeltje en geeft die aan Elton met de opdracht om daar muziek op te zetten. Taupin had als tekstschrijver namelijk op dezelfde advertentie als Elton geantwoord. Maar nummers als ‘I guess that’s why they call it the blues’ kunnen de manager niet bekoren. Hij ziet er geen hits in (wellicht ook omdat ze in mineur gespeeld werden). We zijn begin jaren ’70, op dat moment heeft Elton al jaren getourd met Bluesology die soul en R&B artiesten als the Isley Brothers, Major Lance en Patti LaBelle and the Bluebelles begeleidden. Samen met Taupin schrijft ie songs voor andere artiesten zoals Lulu. ‘Your song’ schrijven ze wanneer ze kort nadat ze zijn gaan co-housen opnieuw introkken bij Eltons moeder. Een tekst als ‘I don‘t have much money, but boy if I did. I‘d buy a big house where we both could live.’ krijgt op die manier een extra dimensie. En de ganse song in feite als je weet dat het nummer eigenlijk een liefdes/vriendschapsverklaring van Taupin is voor Elton. Elton zelf voelde iets voor zijn tekstschrijver en wou hem op een avond toen ze nog co-houseden kussen, maar die laatste gaf ‘m mee dat ie voor vrouwen valt. Het is dat nummer dat een hit wordt in april 1970 en de twee in augustus op tournee brengt naar de States. 1 optreden heeft Elton John slechts nodig in de Troubadour in LA. Lovende recensies volgen. De ene hit na de andere kunnen ze de wereld insturen omdat de tandem Taupin-John aan een gigantisch tempo nummers al geschreven had. Hun deal toen: 3 platen per jaar uitbrengen.

Elton John trouwt met Renate Blauel. Renate was zijn geluidstechnicus en close vriendin. 3 jaar waren ze getrouwd, maar sliepen in aparte slaapkamers vermits hij homo was. Zij nam een normaal ontbijt, hij mengde al sterke drank en sinaasappelsap bij het ontbijt. De spijt die hij heeft ten opzichte van haar, omdat ie het gevoel heeft dat ie haar niet correct behandeld heeft, is erg voelbaar in deze film. In die zin dat ‘Sorry seems to be the hardest word’, dat we altijd al wat een cheesy nummer gevonden hebben, plots een ander perspectief meekrijgt via Rocketman. Het wordt van een veel diepere en emotionelere lading voorzien.

Een van de troeven van Rocketman is dat de film de muzikale invloeden van Elton John aanstipt. Jazz kreeg ie van thuis uit mee via zijn vader, op zijn achtste rockmuziek via zijn moeder die wel hield van Elvis Presley en Bill Haley & His Comets, daarna soul en R&B via Bluesology waar hij pianist voor was, klassieke muziek via zijn opleiding aan de Royal Academy of Music zelf terwijl ie in zijn jonge jaren net als Taupin folk/country ook wel kon smaken (al was het niet bon ton om dat openlijk toe te geven in de business destijds). Tegenover de dromerige, fantasierijke scènes staan ook de harde, rauwe, … Die van een feestje waarbij Elton alleen drinkt en kennelijk niet gemist wordt onder de gasten. Hij zal een overdosis pillen slikken en in het zwembad springen voor het oog van alle genodigden in de hoop te verdrinken. Erg knap is de hallucinatie die hij dan meemaakt met de jonge Elton aan een speelgoedpiano op de bodem van het zwembad. Eltons psychologische toestand wordt samengevat in een opeenvolging van flash backs die zijn demonen voorstellen waaronder zijn ouders: ‘Je hebt ervoor gekozen om altijd alleen te zijn. Niemand zal écht van je houden.’ zijn maar enkele quotes daarin die blijven nazinderen en lang impact hebben op Eltons leven en denkwereld.

Verder zien we nog de negatieve invloed die John Reid (erg sterk neergezet door Richard Madden die we kennen van Game of Thrones) op Elton heeft. Ze beginnen een homoseksuele relatie en Reid wordt Eltons manager maar die zal een vernietigende impact op Eltons leven hebben, openlijk ontrouw zijn en Elton verwijt hem dat ie niet genoeg zijn best doet wanneer blijkt dat zijn recent materiaal het maar matig doet in de charts. Openen doet de film trouwens wanneer Elton John in zijn oranje duivels-pak het afkickcentrum binnenwandelt, en zo zijn levensverhaal vertelt in een groepssessie. Opvallend zitten er trouwens géén verwijzingen naar Marilyn Monroe, Lady Di, The Lion King of recenter werk in deze prent. Net zoals tijdens Eltons fenomenale Farewell Yellow Brick Road-tour die recent halt hield in het Antwerps Sportpaleis wordt vooral gefocust op de eerste, en belangrijke 20 jaar van Eltons carrière en de tandem die hij jarenlang met Bernie Taupin vormde. 

Als minpunt willen we de snelle afhandeling van het verhaal aanstippen met geprojecteerde tekst voor de end credits starten. Het lijkt wel alsof Dexter Fletcher hier in tijdnood kwam en op die manier snel snel enkele verhaallijnen nog moest afronden. De manier waarop voelt echter zo abrupt aan en  vormt een gigantische stijlbreuk omdat het haaks staat op de sfeer die de rest van de film uitademt. Maar laat dat vooral een niet onbelangrijke kanttekening zijn van een biopic die verder erg genietbaar is en op een toegankelijke manier enkele (maar niet alle) belangrijke momenten uit Elton Johns woelige carrière en levenswandel aanstippen. De regie, de inhoud van Rocketman, de vorm, en de spanningsboog zijn zó goed dat je voor je het goed en wel beseft, vaststelt dat die twee uur voorbijvlogen.

< Bert Hertogs >

Rocketman is vanaf nu te koop op DVD en Blu-ray.


Do you like our reviews and pictures?
Feel free to support concertnews.be by sharing this page or giving a donation.
You make an independent website like ours possible. Thanks!







Geef steeds in je comment mee op welk artikel je reageert.
Please put in your comment to which article you are responding.

Tabs Concertnews.be

News
Soon
Reviews

More news

  • Podcast
  • Facebook
  • Twitter