Recensie Arno ★★★

De voorlaatste dag van Lokerse Feesten stond in het teken van Belgische bands die afscheid nemen. Ghost Rockers deed dat een jaar te laat. The Van Jets naar ons gevoel een jaar te vroeg want ze klinken nog steeds lekker strak en weten het publiek goed te bespelen met als kers op de taart het crowdsurfen van de frontman. En Arno? Die werd 70 dit jaar en moet stilaan opletten dat ie geen karikatuur van zichzelf gaat worden. Op tijd ermee ophouden, is dan ook ons devies. The Van Jets droeg ‘Pink and Blue’ overigens op aan Arno. Want wat heeft de groep rond Johannes Verschaeve en Arno met elkaar gemeen? Inderdaad, ze komen allebei uit Oostende.

Arno zelf bezong ook zijn liefde voor de kustgemeente in ‘Oostende bonsoir’ en zei voor ie aan dat nummer begon dat we allemaal maar moesten gaan zitten op de Grote Kaai. Het vat nog het best van al samen hoe de zeventiger zijn set had samengesteld. Hij bracht gewoon een ingekorte versie van zijn shows in het Kursaal in Oostende. Daardoor moest het publiek meer dan een half uur wachten op de eerste hit van de avond: ‘Vive ma liberté’ met een zanger die de vuist in de lucht hield en een fijne gitaarsolo.

Zeker, artistieke vrijheid van een artiest is heilig, maar openen met nummers als ‘Que pasa’ van TC Matic – ‘Merci dat iedereen betaald heeft. We gaan een ander liedje zingen godverdomme’ -  ‘Middle class and blue eyes’ van TC Matic, ‘Je veux nager’ en ‘Il est tombé du ciel’ is vragen om een deel van het publiek richting toog te zien wandelen na verloop van tijd. Overigens moet gezegd dat de Belg voor een minder gevulde Grote Kaai stond dan het Noord-Ierse Therapy? dat te laat aan een erg politiek getint optreden begon, simpelweg omdat de band te laat arriveerde in Lokeren. Het regende dan ook fuck Boris Johnsons, Donald Trumps, brexits en British governments tijdens het optreden waar hun grootste hit ‘Diane’ uiteraard niet in mocht ontbreken. Om hun opinie nog wat bijkomend kracht bij te zetten gooiden ze er als laatste Joy Divisions ‘Isolation’ tegenaan. Een cover die het publiek in Lokeren erg wist te waarderen.

Ook Arno zag dat het publiek nog het meest van al uit haar dak ging wanneer ie aan het coveren sloeg, in zijn geval met ‘Les filles du bord de mer’ van Adamo en het publiek de handjes liet wapperen wat Arno extra aanmoedigde met ‘Het is fantastisch!’ waarop ie verwees naar wat psychologen en psychiaters daar niet van zouden moeten denken. Al kwam zijn instrumentatie wat goedkoop over. Geen van zijn muzikanten had een trekzak bij die nochtans dé hoofdmelodie en de sfeer bepaalt van het nummer. Die melodieën kwamen uit een doosje. Idem bij ‘Je veux nager’ waarin we de mandoline nergens te zien krijgen maar wel horen. Cheap vinden we dat.

Zelf speelde Arno even op de mondharmonica een fragment van de Brabançonne tijdens zijn set, haalde ie tijdens de enige bis van de avond de cimbalen boven om ‘Bathroom singer’ van de nodige theatraliteit te voorzien en lalde ie een stuk uit de Negende Symfonie van Beethoven, ook wel als de Europese hymne beschouwd, op het einde van ‘Putain Putain’ dat met een heerlijke intro op basgitaar gevolgd door de inzet van de drums startte.

Dat het niet altijd even dankbaar is om te spelen voor een festivalpubliek dat gerstenat consumeert – Arno beschreef het al vroeg als behoorlijk dronken – stelden we vast bij de start van ‘Les yeux de ma mère’, een pianoballad. Achter ons begonnen een aantal toeschouwers plots ‘Quand les zosiaux chantent dans le bois’ van Urbanus te zingen op de instrumentale intro op toetsen. Om maar te zeggen dat niet iedereen voor de muziek of met dezelfde ernst als journalisten naar een stadsfestival als Lokerse feesten trekt.  

Opvallende bleeps ontwaarden we ook in Arno’s arrangementen zoals in TC Matics ‘Que pasa’ waar drie tonen zich manifesteren terwijl in ‘Please exist’ een melodieuze elektrische gitaar het laken naar zich toetrekt na verloop van tijd hoewel ook hier aanvankelijk de elektronica opvalt. Ver voorbij de helft van het optreden had de zeventiger door dat het gefilmd werd, en vond ie dat we er allemaal maar wat zat uit zagen en ontwaarde ie een man met een klein pietje ook. Op het einde brulde ie ‘Oh la la la’ waarop ie het publiek meermaals liet antwoorden met ‘C’est magnifique’. We zouden liegen, mochten we dit optreden magnifiek gevonden hebben. Het was goed zonder meer maar weinig verrassend.

< Bert Hertogs >