Recensie The Analogues ★★★★

Vijftig jaar nadat The Fab Four in de legendarische studio’s op Abbey Road hun laatste studioalbum opnamen, trakteerden The Analogues hun fans op een set waarbij ze in het eerste deel de hele plaat ‘Abbey Road’ integraal naspeelden. De bandleden zien er niet uit als The Beatles en proberen ook geen imitatie te zijn. Wel brengen ze het geluid dat de fans herkennen van de elpees door er plichtsbewust voor te kiezen om alles op de originele instrumenten na te spelen. Wanneer tijdens ‘Maxwell‘s Silver Hammer’ niet alleen de Moog van onder het stof werd getoverd, maar ook het aambeeld van stal werd gehaald, kwamen we helemaal in de magische sound van de jaren ’70. Die hard fans van de mannen uit Liverpool hebben ongetwijfeld duimen en vingers afgelikt tijdens het eerste deel. Gewone liefhebbers van The Beatles, zoals wijzelf, vonden ongetwijfeld meer hun gading in het tweede deel van de show. Daar gaven The Analogues een bloemlezing van enkele hoogtepunten uit de studiojaren en weerklonken heel wat meer bekende nummers.

Wie zich verdiept in het leven en de muziek van The Beatles zal ontdekken dat heel wat nummers op hun elpees nooit live zijn gespeeld. Er werd in de studio geknutseld en gesleuteld, gerepeteerd en geëxperimenteerd tot men vond dat het zo wel op plaat kon. En misschien juist daarom was de prestatie van The Analogues zo bijzonder. Ze probeerden live het album ‘Abbey Road’ na te spelen alsof je zelf thuis de elpee op de draaitafel zou leggen. Logistiek was het een heus huzarenstukje om alle verschillende gitaren en orgeltjes op het juiste moment op het podium te hebben, maar … het werkte wel.

Vanaf de eerste noten van ‘Come Together’ werden we volledig teruggeworpen in de tijd en zaten we even in 1969. De stem van Felix Maginn leek niet echt op die van Lennon, maar dat was ook helemaal de bedoeling niet. De sfeer zat juist en de klank zat goed. De laatste tonen van ‘Come Together’ hadden de Lotto Arena nog niet verlaten of een groep van zes violisten en twee cellisten traden al aan om het heerlijk melancholische ‘Something’ mee vorm te geven. Dit keer mocht Diederik Nomden de lead zang voor zijn rekening nemen en daar hoorden we toch heel wat McCartney in de stem. Het typische gitaarrifje uit deze Harrison-klassieker was voor Jac Bico. Opnieuw was bassist en bandleider Bart van Poppel er met zijn kompanen in geslaagd om de sfeer en de klank van het origineel ontzettend dicht te evenaren en dat zou gedurende de hele show ook zo blijven.

Om dit klaar te spelen hadden The Analogues het hele podium volgestouwd met originele instrumenten uit de jaren ’60 waaronder de Moog. Voor de jongere generatie willen we hier even uitleggen dat de Moog de eerste analoge synthesizer was die onder andere mee verantwoordelijk is voor de typische klank van liedjes als ‘Here Comes the Sun’. Het gaat er misschien net over, maar alleen al om dit bakbeest een keertje live te horen, zou men moeten komen zien naar ‘Abbey Road 50 Year Anniversary’. En dan waren er nog een hele reeks andere orgeltjes, piano’s en aanverwanten die telkens werden op- en afgereden. Eigenlijk is zo’n optreden van The Analogues niet alleen een masterclass in kennis van het Beatle-repertoire, maar tevens ook een bezoek aan een levend instrumentenmuseum.

Nadat de klank van de buisklokken van ‘You Never Give Me Your Money ‘ was weggeëbd, konden de bandleden een laatste keer diep ademhalen voor ze aan het grote slotoffensief begonnen. De volgende acht nummers uit ‘Abbey Road’ werden immers als één grote medley van uiteenlopende stijlen en ritmes gebracht. John Lennon omschreef het ooit als “Unfinished songs all stuck together” en zo klonk het ook inderdaad. Wij onthouden hiervan vooral dat ‘Carry That Weight’ een leuk meezingstukje bevatte en dat drummer Fred Gehring tijdens ‘The End’ ook even in de spotlights mocht staan. Voor de die hard Beatles fans was het ongetwijfeld een hele ervaring om deze potpourri eens live te mogen meemaken, maar wij vonden meer onze gading in wat er na de pauze nog volgde.

In het tweede deel van de show brachten de heren van The Analogues namelijk een gevarieerde selectie liedjes uit de studiojaren van The Fab Four. Klassiekers als ‘Eleanor Rigby’, ‘Penny Lane’, ‘Strawberry Fields Forever’ , ‘Ob-La-Di, Ob-La-Da’ en ‘Get Back’ passeerden de revue en konden steeds op heel wat bijval bij het publiek rekenen.

Persoonlijk waren we erg gecharmeerd door ‘Two Of Us’ waar de stemmen van Diederik Nomden en Felix Maginn geweldig mooi mengden en de klank van de akoestische gitaren het nummer een extra dosis zachtheid meegaf. Dit geheel in tegenstelling tot ‘Helter Skelter’ waar het stevig mocht rocken en waar Martin van der Starre even de zang voor zijn rekening nam. Het contrast illustreerde nogmaals hoe gevarieerd het oeuvre van The Beatles eigenlijk wel is.

De afsluiter van de avond was ‘Let It Be’. De mensen van de crew reden nog snel even een zwarte vleugel op en Diederik Nomden speelde de ondertussen legendarische openingsnoten. Het publiek kon naar hartenlust meezingen en gaf achteraf The Analogues de staande ovatie die ze met hun prestatie verdiend hadden.  Als kleine geste naar de fans toe kroop Bart van Poppel achter de toetsen om ‘I Am The Walrus’ te brengen om vervolgens met de hele bende ‘All You Need Is Love’ ten gehore te brengen. Afgesloten werd er met het goede nieuws dat ze volgend jaar opnieuw een optreden in de Ziggo Dome  gepland hebben om het hele Beatles project af te ronden.

< Sascha Siereveld >

De setlist: 
Deel 1:

1. Come Together
2. Something
3. Maxwell‘s Silver Hammer
4. Oh! Darling
5. Octopus‘s Garden
6. I Want You (She‘s So Heavy)
7. Here Comes the Sun
8. Because
9. You Never Give Me Your Money
10. Sun King /Mean Mr. Mustard / Polythene Pam /She Came in Through the Bathroom Window /Golden Slumbers /Carry That Weight / The End
11. Her Majesty 

Deel 2:

1. I Be mine
2. Taxman
3. Eleanor Rigby
4. Got To Get You Into My Life
5. Penny Lane
6. Strawberry Fields Forever
7. Good Morning Good Morning
8. Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band
9. Happiness Is a Warm Gun
10. Mother Nature’s Sun
11. Ob-La-Di, Ob-La-Da
12. Helter Skelter
13. Two Of Us
14. Across The Universe     
15. Get Back
16. A Day In The Life
17. Let It Be 

Bis:

1. I Am The Walrus
2. All You Need Is Love 

Bandleden:

Diederik Nomden: gitaar, toetsen en vocals
Felix Maginn:  gitaar en vocals
Jac Bico: gitaar en vocals
Bart van Poppel: bas en vocals
Fred Gehring:  drums en vocals

Gast:

Jan van der Meij: gitaar en vocal
Martin van der Starre: vocal