PDF-versie voor persoonlijk gebruik

Recensie Bonnie and Clyde ★★★★

vrijdag 27 september 2019Zuiderpershuis Antwerpen

Bonnie

Een match made in heaven blijkt de combinatie van liefhebbers en professionals die we op het podium zien van Bonnie & Clyde. Voor het eerst is deze musical met muziek van Frank Wildhorn, teksten van Don Black naar een verhaal van Ivan Menchell te zien in ons land. De 20ste BSO productie die nog tot 6 oktober 2019 te zien is in het Zuiderpershuis in Antwerpen mengt country, rock en gospel naast de klassieke musicalballads onder de muzikale leiding van Hans Vercauteren. Voor de hoofdrollen tekenen Charlotte Campion (Bonnie) en Juan Gerlo (Clyde) die het tragische verhaal van de twee verliefden erg goed neerzetten, zowel in de romantische, grappige als spannende scènes. Deze musical toont het koppel niet als gewetenloze criminelen. Neen, wanneer Clyde tijdens een ‘gemakkelijke klus’ niet anders kan dan iemand neerschieten, heeft ie daar achteraf gewetenswroeging over. De twee weten echter dat de klopjacht op hen ingezet is, en dat ze – ook al dacht Clyde als kind het tegenovergestelde – niet onoverwinnelijk zijn.

Openen doet de regie van Manu Jacobs met Campion die haar hoofd laat rusten op de linkerschouder van Gerlo terwijl ze allebei in een chique slee zitten.  We zijn in het Texas van de jaren ’30, in volle Great Depression aanbeland. Banken hebben dan wel huizen in beslaggenomen, geld zit er niet altijd in hun lades wanneer de twee aan het overvallen slaan. De werkloosheid is hoog en al van jongs af worden sommige jongeren in het oog gehouden door de politie. Mannen belanden niet zelden door vooroordelen in de gevangenis. Maar ook omdat ze niet anders kunnen dan af en toe iets stelen, of een ernstiger misdrijf plegen om te overleven. De politie deinst er in die tijd ook niet op terug om gevangenen af te ranselen.

Wat deze Bonnie and Clyde zo heerlijk maakt, is dat kinderen nog Kinderen voor Kinderen-gewijs een kind mogen zijn in deze voorstelling en dus ook zo mogen klinken. Geen geforceerde korrel of weet ik wat dan ook om te suggereren dat ze al heel wat meegemaakt hebben, jeugdtrauma’s meezeulen of worstelen met andere psychologische aandoeningen. Neen,  Linde Degeest (jonge Bonnie) en Riene Oorts (jonge Clyde) klinken gewoon zoals ze horen te klinken: en dat is niet als een mini volwassene. Gerlo mag lekker grommen in een song als ‘Dat echt niemand ooit mijn naam vergeet’ of rocken in ‘Dan maar dansen in de hel’. Dat ie meer in zijn mars heeft dan een wat vlak personage neerzetten in Ghost Rockers toont ie hier erg overtuigend. In die zin dat je je afvraagt of de musicalacteur zich bij een Bonnie and Clyde-musical (dat vintage kapsel en de kledij gaan hem ook erg goed af) niet meer in zijn element voelt juist omdat ie een veel rijker palet kan tonen en laten horen als acteur en zanger. Punt is dat hij de perfecte man is om een productie te dragen die nostalgie uitademt. Dat opent perspectieven voor een heleboel klassieke musicalrollen.

In ‘Kind van Amerika’, de opener van het tweede bedrijf, komt de kwaliteit van het sterke ensemble naar voor. Niet alleen in de zang, ook in de choreo van Sandrine Wouters trouwens. Zij laat Campion en Gerlo overigens ook swingen met elkaar alsof ze wekelijks naar zo’n Radio Modern-avonden gaan. Het ensemble stippen we ook aan tijdens die pittige gospelsong ‘Gods huis staat altijd open’ met predikant Sam Michielsen. Maar dé revelatie van Bonnie and Clyde is met stip Wendy Demey als Blanche, de schoonzus van Bonnie, die een koppel vormt met Clydes broer Buck (Lars Cuynen). In ‘Naar de gevangenis en snel!’ lijkt haar country stemtimbre als twee druppels water op die van Barbara Dex. Dat het geen toevalstreffer is, blijkt in dé song van de musical die ze samen met Charlotte Campion mag brengen. Net voor de pauze horen we een magistraal en met veel emotie gezongen ‘Je voelt wat je voelt’ tussen die twee. Wanneer twee waanzinnig sterke zangeressen elkaars prestatie samen nog wat extra optillen weet je het wel en zie je magie ontstaan op het podium. En jawel, het was dan ook van dat in het Zuiderpershuis.  Instant kippenvel kregen we ervan en een rilling ging door ons hele lijf. Deze twee dames hadden ons tot tranen toe weten te ontroeren. Dat wij niet de enigen waren, bewees het  overdonderende applaus achteraf. En dat Charlotte – sinds Spirit uit The Lion King mogen we haar gerust de Vlaamse Beyoncé noemen - met stip een van de strafste musicalzangeressen is van haar generatie onderstreept ze nog maar eens in een weergaloos ‘Sterven doet geen pijn’.

De vele ‘baby’s’ in de Vlaamse vertaling van Sam Michielsen die behouden bleven, doen dan wel vaak denken aan dat ander dramatische koppel – Frank en Simonneke - en de spanningsboog verslapt wat in het tweede bedrijf, ook omdat de regie tegen dan zowat alles gehaald heeft uit het beperkte maar daarnaast wel mooie en functionele decor en de props, dan neemt niet weg dat deze Bonnie and Clyde top is. Dat was geen oordeel. Dat was een vaststelling.

< Bert Hertogs >  


Do you like our reviews and pictures?
Feel free to support concertnews.be by sharing this page or giving a donation.
You make an independent website like ours possible. Thanks!







Geef steeds in je comment mee op welk artikel je reageert.
Please put in your comment to which article you are responding.

Tabs Concertnews.be

News
Soon
Reviews

More news

  • Podcast
  • Facebook
  • Twitter