Recensie La Cage Aux Folles ★★★★

We hadden op voorhand nooit gedacht dat de komische musical ‘La Cage Aux Folles’ ons zo kon ontroeren. Met Stany Crets als regisseur en het reilen en zeilen van een homokoppel dat een travestieshow runt als onderwerp, kan je je uiteraard verwachten aan dolkomische momenten en absurde grappen. En deze Deep Bridge productie voldoet volop aan deze verwachtingen. Maar … er is veel meer. De tederheid die Koen Van Impe in het personage van Georges weet te leggen brengt ook een romantisch en teder element in de voorstelling.  Daarbovenop was er nog Koen Crucke in de rol van Alvin alias Zaza. De manier waarop Koen gestalte geeft aan zijn personage van crossdressende dramalama met een Gents accent is ronduit meesterlijk. Wanneer hij het overbekende ‘Ik ben wat ik ben’ brengt, grijpt het naar de keel en besef je: “Dit is de rol van zijn leven”. Voeg bij al dit moois nog een hele reeks extravagante outfits met een overdosis aan pluimen, heuse showballetten inclusief een grote trap, een live-band, een sterk ensemble en een heerlijk clowneske rol voor Florian Avoux en je weet waarom deze productie van Deep Bridge weer absoluut de moeite waard is om te gaan bekijken.

‘La Cage Aux Folles’ brengt het verhaal van een ouder homokoppel aan de Franse Côte d’Azur, Georges en Albin. Ze baten er een erg befaamde nachtclub uit waar Albin als Zaza elke avond opnieuw de ster van de travestieshow is. Wanneer Jean Michel, de zoon van Georges, op een dag thuiskomt met het nieuws dat hij met Anne gaat trouwen, wordt het liefdevolle koppel verscheurd door de offers die ze voor het geluk van hun zoon moeten brengen. Anne is namelijk de dochter van een oerconservatieve politicus en Georges en Albin moeten voor een dag voldoen aan traditionele familiewaarden. Georges moet plots de gehuwde heteroman spelen en Albin moet zijn/haar rol van moeder ruilen voor die van ‘mannelijke Nonkel Albert’ (zonder de ‘o’ op het einde). De ontmoeting met de schoonouders verloopt echter niet zoals gepland en het bloed kruipt uiteindelijk waar het niet gaan kan.

Stany Crets tekende voor de vertaling en de regie van ‘La Cage Aux Folles’ en dat is ook te merken. De dialogen zijn beladen met dubbelzinnigheden, een telefoongesprek om een tafeltje te reserveren wordt bijna porno, het personage van de visser is de running joke, het Frans van de obers is niets meer dan een opsomming van Franse liedjestitels en automerken, de scène waarin Daisy Thys probeert om de reiskoffers mee te nemen wordt pure slapstick en Nonkel Albert is een stevige knipoog naar het personage dat Koen Crucke al bijna een eeuwigheid vertolkt voor Studio 100. Het goede nieuws is dat dit alles ook echt werkt. Het verhaal en de setting van deze musical in combinatie met de humor van Crets werkt perfect. En als kers op de taart heeft Stany van schrijver Harvey Fierstein nog het personage van Jacob gekregen om mee te spelen.

Jacob is de butler/meid van Albin en Georges. Het huishouden van de twee heren is op zijn zachtst uitgedrukt soms een waar circus en Jacob vervult de rol van clown. Stany Crets speelt dit element volledig uit door Jacob ook werkelijk alle elementen van een clown mee te geven. Florian Avoux schittert werkelijk in deze rol. Met zijn rijzige gestalte en zijn mannelijk uiterlijk is zijn verschijning in een kort diensteruniformpje op zich al een grap. De commentaren die hij dan vervolgens nog geeft op de soms wat vlakke dialogen van de tegenspelers en de gebaren die hij daar dan nog bij stelt, maken de langere spelscènes telkens weer interessant. Zonder enige twijfel is Florian verantwoordelijk voor een groot deel van de lachsalvo’s.

Georges is dan weer de romanticus uit het gezelschap. Hij is na al die jaren huwelijk nog altijd hopeloos verliefd op zijn Albin en heeft in die tijd leren leven met alle eigenaardigheden van zijn partner. Hij ziet doorheen alle drama steeds weer de sterke kanten van Albin. Zo zet Koen Van Impe een heel warm personage neer. In ‘Lied op het strand’ bezingt hij op gevoelige wijze de herinneringen aan vervlogen tijden wanneer ze jong waren en zich aan romantische wandelingen op het strand waagden. De accordeon en de violen zorgen voor de juiste sfeerzetting en Koen Van Impe bracht het er zeer goed vanaf. De romantiek druipt daarbij bijna van de scène. En toch is dit niet zijn sterkste muzikale prestatie.  Dat vinden we in ‘Kijk eens naar daar’.

Georges zingt dit lied naar zijn zoon Jean Michel wanneer deze Albin wil bannen van het ontmoetingsetentje omdat zijn toekomstige schoonvader iets heeft tegen homo’s en travestieten. Georges brengt daar eigenlijk een ode aan de liefde die Albin al meer dan twintig jaar heeft getoond voor Jean Michel. Albin die al die tijd als een moeder voor Jean Michel heeft gezorgd. Koen Van Impe maakt van dit moment een heel pakkende scène. De lichaamstaal van Koen Crucke die als een geslagen hondje zielig op de rand van een stoeltje zit, versterkt de emotie. Het is daarom des te harder dat vlak na dit nummer Jean Michel bijna harteloos het podium afstormt nadat hij een laatste keer uithaalt naar Albin.

En dit zet de deur open naar een van de meest emotionele momenten uit de voorstelling: de reprise van ‘Kijk eens naar daar’. Ons gemoed schoot weer helemaal vol door de ontroering van deze scène. Matthew Michel neemt hier als Jean Michel het lied van zijn vader over en bevestigt openlijk, in het bijzijn van zijn schoonvader, de liefde die Albin in zijn rol als moeder heeft getoond. Het is een echt kippenvelmoment in de voorstelling. Maar ze kon niet tippen aan de fenomenale prestatie van Koen Crucke tijdens ‘Ik ben wie ik ben’.

Toen we hoorden dat Deep Bridge Koen Crucke had gecast voor de rol van Albain/Zaza hadden we zo toch onze bedenkingen. Was hij niet een beetje ‘passé’? Gaat dit wel werken? Ondertussen kunnen we met volle overtuiging zeggen dat het een meesterlijke zet was. Na het zien van deze productie van ‘La Cage Aux Folles’ kunnen we ons eigenlijk geen andere vertolker meer voorstellen. De manier waarop hij Albin, de excentrieke dramaqueen bij uitstek, gestalte geeft, is nu al legendarisch te noemen.

Koen moet zich tussen twee scènes door snel van het ene kleed in de andere extravagante jurk laten hijsen en overleeft zonder problemen de vele kostuumwissels. Misschien is dit even het gepaste moment om een pluim te geven aan Griet Van Landeghem voor de schitterende jurken en pakjes die ze ontworpen heeft. Menig pauw en aanverwant pluimvee loopt nu ongetwijfeld naakt rond omwille van haar creaties, maar als publiek is het om van te smullen hoe de heren als dames gehuld zijn in zeer uiteenlopend pluimage.

Maar het zijn niet de vele jurken die Koen Cruckes prestatie legendarisch maken. Het zijn de lichaamstaal, het dialect, de kleine Franse accentjes, de mimiek en … de zang die een geweldige Albin maken. In het nummer ‘Ik ben wie ik ben’ komen alle elementen op een meesterlijke manier samen. Het nummer start als een reprise van het ensemble-nummer ‘Wij zijn wat we zijn’, maar Albin wordt emotioneel en stuurt zijn Cagelles van het podium. De blik verstart, hij kijkt de zaal in en lichaamstaal en mimiek brengen de spanning en de emotie over. De muziek herneemt zachtjes op de achtergrond en Koen begint te zingen. De emotie klinkt in de stem en het volume en de frasering weerspiegelen het gevoel van strijdlust. Het nummer zwelt dan stilaan aan tot het zijn volle kracht bereikt en Koen vol passie en overgave het officieuze strijdlied van de LGBTQ-gemeenschap de zaal in zingt. Wat een prestatie! Het zat er werkelijk ‘boenk op’. Hoeden, pluimen en pruiken af voor de prestatie die hij hier levert. Koen Crucke speelt hier in ‘La Cage Aux Folles’ waarlijk de rol van zijn leven.

< Sascha Siereveld >

De cast:

Albin/Zaza: Koen Crucke
Georges: Koen Van Impe
Jacqueline: Greet Rouffaer
Marie Dindon: Daisy Thys
Edouard Dindon: Manou Kersting
Jean Michel: Matthew Michel
Anne Dindon: Helle Vanderheyden
Jacob: Florian Avoux
Francis: Sven Tummeleer
Kostuumontwerp: Griet Van Landeghem

Credits:

Muziek en liedteksten: Jerry Herman
Script: Harvey Fierstein
Regie en vertaling: Stany Crets
Choreografie: Laurent Flament
Arrangementen: Ad Van Dijk
Producent: Deep Bridge