Recensie Groezel of Grijsje ★★★

Met Groezel of Grijsje brengen hetPaleis en Abattoir Fermé een donkere kindermusical naar het jeugdtheater. Een voorstelling die vol leuke liedjes zit, die weliswaar maar erg fragmentarisch passeren. De meeste songs duren dan ook niet (veel) meer dan een minuut. Nochtans heeft Stijn Cole een erg eclectische partituur uit zijn mouw getoverd. Een waar behoorlijk geknipoogd wordt, ja zelfs wat parodiërend omgegaan wordt met clichés binnen de hiphop, de donkere emo indie song, de indie ballad, disco en het klassiekere genre (waar bijvoorbeeld Dominique Van Malder mee mag lachen). Maar hoe goed de songs zijn, het kan niet camoufleren dat de flow van de show niet echt lekker zit, dat de zaak soms behoorlijk sleept ook al is de mime van Tine Van den Wyngaert die als radijsje wat verloren lijkt te staan in de show die over haar eigen personage gaat, kostelijk. Met een lange tuuttoon en een doek dat sluit maakt de voorstelling zich er ook wat snel vanaf. De basis van het verhaal: een begin, midden, en slot zit hier dus niet goed. Jammer.

Openen doet Groezel of Grijsje met een oude wortel in een rolstoel, een stukje broccoli met een looprekje en Groezel die in haar zetel blijkbaar goeie kaarten in handen heeft. We zijn aanbeland in een rusthuis voor oude knollen waar niks mag. Groezel is al 7 dagen en ze zal straks haar spuitje krijgen. Voor het zo ver is, interviewt Houdje Beckmann haar over leven en werk. Groezel wou altijd al dansen en zingen namelijk. Wat passeert is een opeenvolging van levensgebeurtenissen die herkenbaar zijn voor iedereen. Groezel ontmoet allerlei mensen, maar zal hen ook uit het oog verliezen. Zoals de groene superheld (rol van Tania Van der Sanden) die niet veel kan en eigenlijk nog op zoek is naar zichzelf. Ze is allergisch, als ze vecht tegen een t rex verliest ze, geeft ze mee.

Groezel of Grijsje gaat dan ook over identiteit. Het scherpst van al – het levert een van de beste scènes op in de ganse voorstelling – is die wanneer de hipsters er genadeloos moeten aan geloven in een song die hun organisch, holistisch leventje waarbij ze zweren bij merkproducten lekker bekritiseert. Hun asociaal, flauw gedrag om vooral anders te willen zijn waardoor ze net allemaal kei hard op elkaar gelijken is te hilarisch voor woorden. Eigenlijk zijn hipsters gewoon snobs van den Aldi. De echte snobs, daar wordt overigens ook de draak mee gestoken. Wanneer Groezel naar tante Emmy moet (die zit aan de Sherry) belooft ze de hemel op aarde (waaronder een hele dag spelen en snoepen) en vooral het radijsje rot te verwennen. En op zondag zit er een uitstap in naar – begeleid door horrorgeluiden en stroboscopisch licht - het nonnenbos. Groezel blijkt het product van een afwezige vader, ook die scène is erg sterk en scherp maatschappijkritisch. De man die een diploma ‘Rechte lijnen knippen’, ‘Stempelen op papier’, ‘Creatief met prot – euh Pritt’, ‘Meisjes plagen’ en ‘Liefde vragen’ heeft, zit de ganse tijd aan het bier en kleineert zijn dochter constant: ‘Je bent te dom om advoca-do te worden’. Ook louche figuren komen op haar pad zoals ‘Het is altijd prijs met een radijs’ – Jules van de sandwichbar die Groezel op zijn broodje wil waarmee ie een wedstrijd wil winnen.    

Heerlijk zelfkritisch is Groezel of Grijsje ook ten opzichte van de kunst zelf die onlangs door een dure banaan die met ducttape bevestigd werd aan een muur weer volop woedt. Zo wordt (abstracte) kunst even in zijn hemd gezet wanneer Beckmann in het begin om de zoveel tijd met de tong uit de mond dood lijkt, zien we een poesje verschijnen uit een doos (een vrouw in zwart ondergoed met de kop van een kat op n.v.d.r.) en wordt er in de voorstelling zelf schaamteloos aan product placement gedaan voor de voorstelling die we op dat moment live aan het zien zijn: ‘Groezel of Grijsje nog tot 19 januari in hetPaleis’ klinkt het.

< Bert Hertogs >

Credits:

Regie: Stef Lernous
Spel: Goedele Denil (stage), Lotte Diependaele, Tessa Friedrich, Steve Geerts, Julia Ghysels, Gert Jochems, Mona Mina Leon, Kirsten Pieters, Chiel van Berkel, Tania Van der Sanden, Tine Van den Wyngaert en Dominique Van Malder
Compositie en muziek: Stijn Cole
Muziek: Leen Diependaele, Dago Sondervan en Bart Van Lierde
Klankbord: Maja Westerveld
Lichtontwerp en scenografie: Sven Van Kuijk
Productie en technische realisatie: hetpaleis en Abattoir Fermé

Deze voorstelling werd gerealiseerd met steun verkregen via Tax Shelter van de Belgische Federale Overheid, Tax Shelter fondsenwerving: Casa Kafka Pictures Tax Shelter Empowered by Belfius/Isabelle Molhant.