Recensie Helmut Lotti in Concert ★★★★

Vier staande ovaties – alstublieft! -  ontving Helmut Lotti tijdens zijn 30 jaar Helmut Lotti in Concert-optreden in de Koningin Elisabethzaal. 50 is ie dit jaar in oktober geworden, en hij beseft maar al te goed dat hij al meer dan de helft van zijn leven professioneel zanger is. Hij wil er graag nog eens dertig jaar bijdoen: “Dan ben ik nog altijd jonger dan Tony Benett.” grapte hij. Zijn haarstukje mag ie ondertussen al enkele jaren geleden weggedaan hebben, Lotti is in se geen haar veranderd. Zo wijzigt hij stiekem de songtekst van ‘You’ve lost that loving feeling’, waarbij hij zijn stem lekker laag en stemmig weet te laten klinken begeleid door de warme klanken van de basgitaar en strijkers, terwijl een groot deel van het publiek dat niet doorheeft. ‘You never close your eyes anymore when I kiss your lips’ wordt een veel ondeugender ‘You never close your eyes anymore when I kiss your hips’ en in de soulmedley net voor de pauze klonk ‘Everybody needs somebody’ van the Blues Brothers  ‘Everybody needs my body’. Aan zelfrelativering en een kwinkslag links en rechts geen gebrek dus. Heerlijk.

De Koningin Elisabethzaal heeft een belangrijke betekenis voor Helmut Lotti. Het is daar dat ie werd geselecteerd om naar de Soundmixshow te kunnen gaan in Nederland. Het is daar ook dat ie zijn allereerste Goes Classic-concert liet inblikken. En hoewel je bezwaarlijk kan stellen dat zijn Golden Symphonic Orchestra (ooit goed voor meer dan 50 man) nog een symfonisch orkest is, met 18 muzikanten en 4 backings is het eerder een kamerorkest, wisten de strijkers, koperblazers, percussionisten, pianist en gitaristen de songs zowel klein te houden als bombastisch te laten klinken wanneer de partituur daarom vroeg (in die crescendo met percussie in ‘Guantanamera’ uit Latino Classics bijvoorbeeld). De mandoline in ‘Mandolins in the moonlight’ van Perry Como uit 1958 mocht dan wel niet goed door de geluidsmix komen, de accordeon des te meer, gelukkig kwam het snaarinstrument later in de show wel beter tot haar recht. Idem voor Helmuts stem. Die werd weliswaar vanaf de start goed versterkt, maar het leek aanvankelijk dat de vijftiger de risico’s schuwde. Of dat te maken had met het feit dat ie nog altijd op een podium kruipen spannend vindt, laten we in het midden. Feit is dat die de eerste nummers naar zijn hoge noten gleed in plaats van ze te plaatsen. We verkiezen eerder plaatsing dan glijden, wat ie na verloop van tijd ook consequent deed.

Helmut Lotti beloofde een zo volledig mogelijk overzicht te brengen uit zijn rijkgevulde carrière en catalogus en hield woord. ‘My boy’ waar het allemaal mee begonnen was voor hem in de Soundmixshow, mocht dan ook niet ontbreken. Net als een Vlaamse medley met ‘Kom nu’, ‘Bij jou alleen’ en het nog steeds – terecht – erg gesmaakte ‘Waarom ik?’. Ook hier kon er een grap af. Toen ie in ‘Bij jou alleen’ aangekomen was bij de zin ‘Want ik vrees dat je enkel maar mijn slechte kanten ziet’ draaide hij zich met de rug naar het publiek en wees ie naar zijn kale plek op zijn hoofd …  

Het is dankzij Jan Verheyen en zijn film ‘Boys’ in 1991 dat Helmut Lotti opnieuw het Engelstalig repertoire aanboort. Dat doet ie met een knappe versie van ‘What kind of friend’ op een bedje van strijkers en akoestische gitaren. Het is een Engelstalige versie van Will Tura’s ‘Het kan niet zijn’. Nog een ander nummer dat bepalend is geweest voor zijn carrière was ‘Caruso’ dat in de Koningin Elisabethzaal op de tweede ovatie van de avond kon rekenen. Lotti brengt de song klein, soms enkel begeleid door de piano, een streepje akoestische gitaren en/of strijkers erbij. Wanneer ie even volledig a capella zacht en niet versterkt zingt, kan je een speld horen vallen in de mooiste zaal met de beste akoestiek die Antwerpen rijk is. ‘Caruso’ was beslissend in de keuze om een eerste classic-album uit te brengen. Het oorspronkelijke idee was namelijk dat ie popnummers in een symfonisch jasje zou gaan opnemen, liet ie weten.   

Eerder kreeg ie een staande ovatie tijdens het concert na een prachtige versie van ‘Mother nature’, op de melodie van ‘Morgenstimmung’ van de Noorse componist Edvard Grieg dat ook te horen is in ‘Helmut Lotti Goes Classic III’ waar Lotti met Alice Libell in duet zingt. De song gaat er over dat we de natuur moeten koesteren. In 2019, een jaar waarin klimaatprotesten de internationale actualiteit haalden met boegbeelden als Anuna De Wever en Greta Thunberg blijkt de boodschap van de liedtekst die ondertussen 22 (!) jaar oud is nog steeds – helaas – erg toepasselijk.  16 jaar geleden – ze was toen 9 – mocht Laura Seys als kind ‘I’m sailing’ in duet met Helmut Lotti zingen. Ook op ‘The Crooners’-special die in Hamburg opgenomen werd, mocht ze aan zijn zijde het nummer ‘Smile’ van Charlie Chaplin brengen. Maar nu ze een meter zestig is, was zijn backing volgens Helmut ook klaar voor “een duet voor grote mensen”. Een zoveelste knipoog uiteraard, alsof ‘I’m sailing’ en ‘Smile’ klein bier waren …

De sterkste momenten van 30 jaar Helmut Lotti in Concert waren met stip die wanneer hij een nummer bracht dat het dichtst bij hem lag of zelfs erg persoonlijk werd. In ‘Such a night’ van Elvis Presley dat uit 1960 dateert, zag je gewoon dat ie zich amuseerde op het podium en dat oprecht een plezant nummer vindt. De goesting straalde er dan ook vanaf. Ook zo tijdens de Soulmedley, de finale van het eerste deel, waarin ie zich voluit laat gaan op de tonen van onder andere ‘Hit the road Jack’, ‘Twistin’ the night away’, waarbij hij ook het publiek de ‘nanana’s’ uit ‘Here comes the hotstepper’ laat meezingen, die gesamplet zijn uit ‘Land of a Thousand Dances’ van Cannibal & the Headhunters en de twee trompettisten en trombonisten loos laat gaan op ‘Everybody needs somebody’ voor hij zichzelf “25 minuten aan de zuurstof legt”. Ook dat is een heerlijke grap. Het meest persoonlijke nummer van de avond, was dan weer de romantische lullaby ‘Don’t cry little child’, Helmuts Engelstalige versie van Giovanni Battista Califano’s ‘Vieni sul mar’ dat ie voor zijn dochter schreef.

Ook onuitgegeven songs bracht Lotti live. Zoals ‘This dance is mine’ dat een vergelijkbare nostalgische sfeer oproept als de planetariumscène in de film La La Land hoewel deze song al tien jaar oud is en op zijn twintigste album ‘By Helmut Lotti’ staat. Ook daarop horen we ‘What Now My Love’, zijn Engelstalige versie van ‘Et maintenant’ van Gilbert Bécaud. Lotti droomt ervan ooit een Franstalig album te kunnen inblikken. In ‘Habanera’ uit Carmen gaat ie ook even de Franstalige toer op in het tweede deel van het concert. En hoewel hij het er vocaal best goed vanaf brengt, blijft hij volgens ons toch een te Vlaams accent hebben in het Frans. Mocht Lotti dus echt overwegen in het Frans te gaan zingen, zal hij vooral aan zijn uitspraak moeten werken. Vocaal houden we er overigens steeds meer van wanneer ie zijn lagere register aanspreekt wat in ‘What Now My Love’ perfect tot zijn recht komt. Op zijn vijftigste moet de zanger wat ons betreft niet meer als een guitig jongetje klinken maar als een rijpe man, een vat vol levenservaring. Op dat vlak past het Franse chanson hem ontegensprekelijk als gegoten.

Na de pauze trekt Helmut Lotti vooral de Classic-kaart. De strijkers spelen pizzicato terwijl de dwarsfluitpartij daarbovenuit klinkt tijdens ‘Funiculi Funicula’ uit zijn eerste Goes Classic-plaat. Het publiek klapt het ritme stevig mee net zoals het later ook zal doen op ‘Tiritomba’ dat gewoon erg leuk blijft. ‘Libiamo, Ne‘ Lieti Calici‘ uit Verdi’s ‘La Traviata’ heet in het Engels bij Helmut ‘Be mine’, stellen we nadien vast.

Tijdens ‘Pata Pata’, uit Ouf Of Africa, waarmee hij een medley eindigt waarin onder andere ‘Out of Africa’ en ‘Shosholoza’ te horen is, duikt ie het publiek in om ermee te dansen en het aan te raken. ‘Pata Pata’ betekent immers ‘Raak aan. Raak aan.’ weet ie. De medley opent Helmut Lotti overigens met community singing met het publiek op ‘Kumbaya My Lord’. De derde ovatie van de avond volgt na een weergaloos een stevig meegeklapt ‘Havah Nagilah’. En de laatste volgt na afsluiter ‘Nessun dorma’ uit Puccini’s ‘Turandot’. Een nummer dat Helmut overigens (nog) niet heeft uitgebracht. En de fans van Elvis? Die kwamen net daarvoor in een medley met onder andere ‘Jailhouse rock’, ‘Love me tender’, ‘Devil in disguise’ en ‘Suspicious minds’ ruimschoots aan hun trekken.

Kortom: Helmut Lotti maakte zijn belofte meer dan waar om een zo volledig mogelijk carrièreoverzicht te brengen in de Koningin Elisabethzaal. Sterker nog: hij deed meer door onder andere onuitgebracht materiaal te laten horen wat de fans ongetwijfeld nu al doet hunkeren naar die nieuwe plaat waar hij op dit moment aan het werken is. Maar verder kon hij ons daar – uiteraard – nog niets meer over vertellen. Wij stelden vast dat na bijna twee uur en een kwart optreden (exclusief pauze) het publiek echt wel Pfaff stond. Inderdaad - we eindigen met een woordspeling – want de man die in 1987 de voetbalprijs ‘Wereldkeeper van het jaar’ won, was er ook bij in de Koningin Elisabethzaal in Antwerpen.

< Bert Hertogs >