Recensie Herman van Veen 75 ★★★★

Terwijl men in de coulissen zo stilaan zijn taart met vijfenzeventig kaarsjes begint voor te bereiden, geeft Herman van Veen op de scène nog altijd het beste van zichzelf. Ter gelegenheid van dit jubileumjaar toert hij langs Vlaamse zalen en komt hij maar liefst zeven keer naar de Koningin Elisabethzaal in Antwerpen.  Samen met zijn vaste muzikanten Jannemien Cnossen, Edith Leerkes, Wieke Garcia en Kees Dijkstra brengt hij daar een mix van onbekender werk, klassiekers als ‘Anne’, ‘Later’ en ‘Suzanne’, covers van onder andere Jacques Brel, Trini Lopez en Willem Vermandere afgewisseld met grappige overpeinzingen en korte verhaaltjes. En ondanks zijn nakende vijfenzeventigste verjaardag weet hij zijn publiek nog altijd in te pakken met zijn stralende blik, zijn heldere stem, zijn virtuositeit op viool, zijn geweldig gevoel voor humor en zijn grote charme.

Wanneer je een aankondiging ziet voor een artiest op leeftijd stel je je wel vaker de vraag of dit het optreden is dat je nog absoluut moet zien of het niet net te laat is en de artiest in kwestie al over de houdbaarheidsdatum is. We kunnen u melden dat het minutenlange applaus van het publiek op het einde van de voorstelling een unaniem antwoord biedt op dit dilemma: Herman van Veen blijft nog altijd de moeite. Hij huppelt nog steeds over het podium alsof hij een jong veulen is. Hij heeft een kracht, helderheid en stemtechniek waar menig artiest jaloers op mag zijn. Maar ondertussen heeft hij ook wel de leeftijd waardoor hij als een wijze opa met zijn scherpe observaties en relativerende mijmeringen grappig uit de hoek kan komen.

En hij zingt misschien wel wat minder frivole liedjes dan vroeger, laat zijn bandleden ook wel eens hun moment in de spotlights hebben, leest zijn teksten wel eens af aan een staander, maar … hij blijft geweldig om naar te luisteren. Op een bepaald moment brengt hij het gedicht ‘Sterk’ van Bart Moeyaert als lied. Wanneer hij dan een zin als “Dus is het waar dat liefde spieren geeft en op den duur ook vuur.” zingt, komt dat echt wel binnen. Het is krachtig en tegelijkertijd ook gevoelig. Of wat dacht u van een Afrikaanse versie van ‘Ne me quitte pas’? ‘Moenie weggaan nie’ wisselt krachtige emoties af met gevoelige, intieme momenten. Naast een geweldig mooi lied, is het ook een passende hommage aan Jacques Brel.

Brel komt trouwens een paar keer langs in deze show. ‘Liefde voor later’ is een Brel-cover alsook  de ode aan Vlaanderen: ma‘Mijn vlakke land’.  Herman van Veen heeft de voorstelling duidelijk aangepast aan zijn publiek. Zo passeert ook Willem Vermandere even de revue. Zijn ‘Vaders’ wordt in de uitvoering van van Veen en zijn muzikanten een uiterst lief, klein liedje. Net als ‘Anne’ trouwens. In de versie van 2020 klinkt het instrumentaal wat soberder en vocaal veel warmer. Het lijkt wel of het lied ontdaan is van de overbodige franjes en de overenthousiaste, kersverse vader van toen vervangen is door de opa die liefdevol terugkijkt op het verleden.

Zo’n terugblik kan uiteraard ook met een gezonde dosis zelfrelativering en een ferme portie humor. Getuige daarvan een reeks verhalen over het verleden waarin Herman van Veen uitspraken doet als : “In die tijd was de lucht schoon en seks vies. Nu is het omgekeerd.”, “Ouder worden gaat vanzelf … en gaat ook vanzelf weer over.” en “Wij zijn van na de oorlog. En ik hoop dat dat zo blijft.” Het publiek hangt werkelijk aan zijn lippen te wachten tot de punch line komt. De combinatie van zijn taalvirtuositeit en het feit dat hij een begenadigd verteller is die exact op het juiste moment weet te pauzeren, maakt van de tussenteksten eigenlijk mee de sterren van de avond.

En de humor in deze show zit hem niet alleen in het tekstuele. In zijn parodieën op pianisten en operasterren komt Herman zijn ware aard naar boven: hij blijft in hart en nieren altijd een beetje een clown die met heel weinig heel veel kan bereiken. 

‘Herman van Veen 75’ is dus méér dan het herdenken van een heuglijke dag 74 jaar en negen maanden geleden. Het is ongegeneerd genieten van de vele talenten van deze sympathieke noorderbuur tijdens een uiterst gevarieerde show die zelfs een lichtvoetige cover van Trini Lopez’ ‘If I had a hammer’ bevat.

< Sascha Siereveld >

Band:

zanger-violist-pianist Herman van Veen
violiste-zangeres Jannemien Cnossen
harpiste-percussioniste-zangeres Wieke Garcia
bassist-toetsenist Kees Dijkstra
componist-gitariste Edith Leerkes