Recensie Ghost le musical ★★★★

Ghost, de cultfilm met Patrick Swayze, Demi Moore en Whoopi Goldberg, staat 30 jaar na zijn première in een musicalversie in het Théâtre Mogador in Parijs. Of het nu muziektheater is, theater met een aantal liedjes of musical, laten we in het midden. Gek veel songs hebben Dave Stewart (die Eurythmics mee heeft opgericht) en Glen Ballard (componist of arrangeur van o.a. Michael Jackson, Elton John, Aerosmith, Céline Dion en Alanis Morissette) immers niet gestoken in deze productie. En het enige dat het grote publiek kent, is ongetwijfeld ‘Unchained melody’ van Righteous Brothers hier te zien in combinatie met de legendarische pottenbakscène die sensualiteit en erotiek tegelijkertijd uitstraalt. Hoewel de voorstelling op die song na geen enkele hit bezit, wil dat daarom niet zeggen dat er op muzikaal vlak niets te ontdekken valt. Integendeel. Zo mag de Nederlandse Moniek Boersma een rijk palet aan emoties tonen als Molly Jensen, van passioneel stapelverliefd – er wordt wat afgekust! - op haar Sam (Grégory Benchenafi), dromerig en hoopvol de toekomst tegemoet kijkend in openingssong ‘Devant nous’ wanneer ze als koppeltje net gesetteld zijn, over verdrietig, boos en toch ook weer hoopvol na diens overlijden wanneer ie neergeschoten is – later zal blijken dat Willy Lopez (Benoit Charron) de moord op bestelling uitvoerde omdat Sams collega Carl Bruner (Philippe Touzel) in geldnood zit – in het prachtige ‘Toi’.

De grootste vraag waar we mee zaten toen we naar Ghost trokken, is hoe er overgegaan zou worden van Sam als levende naar diens geest. En of dat fantasy aspect binnen dit romantisch verhaal dat de verschillende stadia van het rouwproces ook toont, op het podium overeind blijft. Wel, dat pakt erg goed uit. Hoe de productie het doet om plots de dode personages te ontdubbelen weten we niet. Het gaat razendsnel en heeft iets weg van een goochel-act. Al moet gezegd dat we niet alles even sterk vinden. Wanneer Grégory Benchenafi als de geest van Sam door de deur loopt, is dat trucje ons net iets te – euh – doorzichtig.

Op muzikaal vlak krijgen we een eclectische voorstelling voorgeschoteld. Naast de hit tekenen we de gevoelige pianoballad met streepje violen op in ‘Toi’, de funky song ‘Êtes-vous prête à y croire?’ en een rockend ‘J’suis pleine aux as’ met een over de ganse lijn geweldige Claudia Tagbo als Oda Mae Brown die de show steelt, en nog tot 30 januari 2020 te zien is in deze productie. Of dat nog niet genoeg is, steekt er verder in Ghost ook een streep hiphop dankzij ‘Focus’ via een uitstekende Abdel-Rahym Madi als de Geest van de metro die Sam dan leert dingen te verplaatsen als geest.

De scenografie op Sams werk voelt als een verwijzing naar 9 to 5 the musical aan terwijl het slot wanneer Sam afscheid neemt en de oversteek maakt, begeleid door wit tegenlicht en rook knap is in zijn eenvoud. ‘Unchained melody’, dat een aantal keer hernomen wordt in het tweede bedrijf doet Molly herinneren aan Sam wanneer het lied te horen is op de radio. Erg knap is de slow die ze danst met Oda Mae Brown waarbij die waarzegster Sam toelaat haar lichaam te gebruiken om contact te maken met zijn vriendin. En die finale ‘idem’ die Boersma als Molly laat horen aan Sam – een uitdrukking die ze initieel wat koeltjes en storend van hem vindt - waarbij het hoofdpersonage toont dat ze haar overleden vriend met zijn plusjes en minnetjes in haar meedraagt, laat niemand onberoerd.

Claudia Tagbo is de publiekslieveling in Ghost. Dat komt omdat ze een gigantische geut humor mag uitschenken over dit verhaal dat over de liefde van je leven moeten missen gaat en de daders straffen. Tagbo is het die dus in haar eentje voor wat lichtvoetigheid mag zorgen en die is welgekomen voor heel wat toeschouwers. Als medium zal ze er wat op los orakelen tot Sam op haar pad komt en hij via haar contact wil maken met Molly om haar te waarschuwen voor Carl. Dat loopt echter niet altijd van een leien dakje. Want Sams links is de andere links van Oda Mae Brown en haar styloverzamelwoede lijkt geen grenzen te kennen. En dan hebben we het nog niet gehad over die magistrale scène waarin ze een cheque van 10 miljoen dollar moet overhandigen aan twee nonnen, waarbij ze de hilarische opmerking  ‘Sister act?’ maakt. Ook over de recente stakingen in Frankrijk (o.a. bij de metro) grapt Claudia Tagbo even. Het Parijse publiek proest het uit. Heerlijk!

< Bert Hertogs >

De songlijst:
Deel 1:

1. Devant nous
2. Unchained melody
3. Plus fort
4. Ces mots-là
5. Faut lâcher les tracas
6. Êtes-vous prête à y croire?
7. Toi
8. Plonger dans l’inconnu / J’avais une vie

Deel 2:

1. Sous la pluie / tiens-toi
2. Retiens-moi
3. La vie nous surprend
4. Focus
5. Un nouveau jour
6. J’suis pleine aux as
7. Le départ