Recensie Bombshell ★★1/2

Bombshell van Jay Roach kruipt bizar genoeg niet onder de huid. Dat komt omdat de regisseur er nauwelijks in slaagt om een emotionele band te creëren tussen zijn personages en de kijkers. Vreemd, want de film gaat nochtans over grensoverschrijdend gedrag, over seksuele intimidatie van vrouwen en zou dus op zijn minst wat moeten opwekken. De prent is dan ook gebaseerd, weliswaar zijn er hier en daar zaken gedramatiseerd voor het filmscript, op waargebeurde feiten. De tijd dat de conservatieve zender Fox News onder vuur kwam te liggen toen enkele presentatrices Roger Ailes (John Lithgow) aanklaagden. Wat bleek? Als je het als vrouw wou maken in de tv-wereld moest je daarvoor op de tweede verdieping zijn. En van vrije meningsuiting bleek al helemaal geen sprake. Lesbiennes die tevens ook voor de Democraten stemden zoals Jess Carr (Kate McKinnon) verborgen hun ware aard om vooral hun job te kunnen blijven doen. Het enige personage waar je wel erg veel sympathie voor voelt, is dan ook dat van Kayla Pospisil (vertolkt door een weergaloze Margot Robbie die daar terecht een Oscarnominatie voor in de wacht sleepte in de categorie beste vrouwelijke bijrol), een fictief personage dat ontstaan is uit verschillende getuigenissen van verschillende vrouwen die gewerkt hebben bij de zender. Zij komt op voor zichzelf en verlaat het schip uiteindelijk. Ook zij blijkt namelijk een van de slachtoffers van seksuele intimidatie. In een erg emotioneel telefoongesprek biecht ze op dat ook haar loyaliteit getest is geweest door Ailes. Deze scène zien we weliswaar niet. Die ene keer dat ze op de tweede verdieping rond haar as moet draaien en vervolgens haar rok naar boven moet doen, tot ie zelfs een stukje van haar slipje kan zien, is al pijnlijk genoeg. Hij duidt zijn gedrag door te stellen dat tv nu eenmaal een visueel medium is. Dit is een erg sterk voorbeeld van psychologisch misbruik en toont, weliswaar maar heel even, aan hoe de manipulatie eraan toe zou kunnen gegaan zijn. 

Openen doet Bombshell wanneer Megyn Kelly (Charlize Theron die genomineerd werd voor de Oscars als beste vrouwelijke hoofdrol) onder vuur komt te liggen omdat ze een kritische openingsvraag stelde op het Republikeinse debat in 2016 aan presidentskandidaat Trump over hoe vrouwonvriendelijk hij is. Dat leverde een hoop tweets op en haatmail. Trump zal stellen dat er bloed uit haar ogen kwam, wat zij ziet als een verwijzing naar menstruatie. Ailes vermoedt dat ze vergiftigd werd en daarom op de dag van het debat zo ziek als wat was. Hij ziet er dan ook niets anders op door de commotie om haar een week van het scherm te halen en vakantie met haar gezin te bieden. Maar van vakantie is weinig sprake als er een paparazzifotograaf in je voortuin ligt. Uiteindelijk wordt zij het onderwerp van een verhaal dat een jaar zal duren…

Zowel Trump als de conservatieve zender zullen doorhebben dat ze elkaar nodig hebben. Dus moeten de plooien gladgestreken worden. Van Kelly wordt verweten dat ze te meegaand daarin was. Of hoe je hier weliswaar veel te vluchtig en onvoldoende uitgewerkt het spanningsveld ziet tussen je geloofwaardigheid aan de ene kant willen behouden als journalist, en je kijkers aan de andere kant plezieren. Zaken die niet altijd samengaan, integendeel. Ze liggen soms behoorlijk in conflict met elkaar.

Een van de meest opmerkelijke quotes over nieuws horen we uit de mond van Roger Ailes: ‘News is like a ship. You take your hands off the wheel and it pulls hard to the left.’ Jess Carr stelt van haar kant dan weer het volgende over de redactionele lijn van Fox News: ‘You have to adopt the mentality of an Irish street cop. The world is a bad place. People are lazy morons. Minorities are criminals. Sex is sick but interesting. Ask yourself: what would scare my grandmother or piss off my grandfather? And that‘s a Fox story.

Gretchen Carlson (Nicole Kidman) wordt gedegradeerd. Ze mag niet langer het ochtendprogramma Fox & Friends presenteren, maar wordt nu verschoven naar een veel minder bekeken slot. Dan al voelt ze de bui hangen. Een presentatie zonder make up kan – terecht – op weinig enthousiasme rekenen bij Ailes die haar zegt dat dit geen goede televisie is. Mensen willen geen zwetende vrouw van middelbare leeftijd zien die in haar memopauze zit, zegt ie. Kijk, die man heeft gewoon een punt denken we dan. Dit heeft zelfs niets met gender of zo te maken, als een man wat staat te blinken met zijn voorhoofd of de zweetdruppels rollen ervan af is dat ook geen goede tv. Carlson wordt ontslagen en zij zal het zijn die een proces aanspant tegen Ailes. Andere vrouwen, die weliswaar al lang niet meer in dienst zijn, volgen. Maar opvallend genoeg zwijgen alle andere vrouwen die nog wel werken op de redactie. Sterker nog: velen ontkennen de aantijgingen. Sommigen zoals Jeanine Pirro starten zelfs een heuse steuncampagne met ‘Team Roger’ t shirts en al. Megyn Kelly zwijgt omdat ze niet weet welke kant ze zelf zal kiezen. ‘Wanneer loopt je contract af?’ kreeg ze immers ooit te horen van Ailes op zijn kantoor waardoor ze inging op zijn wensen…

In zo’n omgeving met vrouwen heerst dan ook een zwijgcultuur, niemand zal immers de hotline bellen want zowat alles wat er intern gecommuniceerd wordt, komt ook terecht bij de tweede verdieping. Het zijn dan ook vooral de mensen van make up die meer weten wat er echt gaande is. Niet zelden krijgen ze presentatrices over de vloer die in hun stoel komen zitten, niet omdat ze op antenne moeten, maar een afspraak hebben met de oprichter van de zender of er net van komen. Waarom de presentatrices aan doorschijnende desks plaatsnemen? Megyn Kelly heeft daar het antwoord voor: ‘Early on he realized for a network to stay on 24 hours a day you need something to hold an audience. That something is legs. There‘s a reason for clear desks.’

Bombshell brengt dus een erg interessant en actueel thema, in de nasleep van de #Metoo-beweging, maar vertaalt dat helaas in een opvallend afstandelijke manier waarop alles in beeld gebracht wordt. Het begint al met het schetsen van de zender zelf die als een rondleiding aanvoelt.  Verder komen er zo veel personages langs en worden de namen daarbij getoond als in een nieuwsuitzending hoewel  die er eigenlijk niet echt toe doen. Dat maakt het aantal bijrollen wel erg hoog zodat je als leek die niet constant Amerikaanse media consumeert gewoon verloren loopt in die grote hoeveelheid. Niet zelden krijg je ook het gevoel dat men niet de keuze heeft durven maken tussen een docu-achtige film, of een drama waarin de kijker meegesleept kan worden of bewogen. Helemaal artificieel voelen de scènes aan waarin we Charlize Theron zich als Kelly rechtstreeks zien richten tot de kijker, of wanneer we de gedachten van de personages die niet stroken met wat ze werkelijk zeggen, meekrijgen. Ook dat geeft deze film immers mee en dat is goed: dat vrouwen meer moeten doen wat ze zeggen en zeggen wat ze doen, zeggen wat ze denken en denken wat ze zeggen. En de conservatieven? Een ‘Hoe jullie omgaan met andersdenkenden zegt alles over jullie.’, een quote van Kidman in de supermarkt vat het zowat allemaal samen.

< Bert Hertogs >