Recensie Move (on) ★★

Op papier is Move (on) dat negen dansers en acteurs met verschillende achtergronden samenbrengt best een interessante voorstelling. In de praktijk werkt het helaas niet. Zo is deze productie die rond het elf jaar oude Orphans van de Engelse auteur Dennis Kelly draait ons iets te chaotisch. Wanneer we bij het verlaten van het Kaaitheater horen dat een meisje geen idee heeft naar wat ze bijna twee uur gekeken heeft, zegt dat iets over het narratief dat vol losse ideeën zit die elkaar helaas soms ook wat in de weg zitten. Dansen, twee teksten die deels door elkaar gaan, misschien nog een stukje muziek op de achtergrond daarbij … het is veel, zo veel dat we niet alleen wat toeschouwers zien knikkebollen of vooroverbuigen in een ultieme poging om toch bij de les geraken of te blijven. Anderen haken gedurende de voorstelling die een te slappe spanningsboog kent, gewoon af. Ook wij keken op onze klok na een uur en nog eens na anderhalf uur. Kelly beschrijft dan wel de wereld als een chaotische mierenhoop, dat vertaald op podium zien, maakt het de kijker ook gewoon ontzettend moeilijk om keuzes te maken waar de aandacht aan te schenken. Centraal staat nochtans de kritiek op onze hyper-individualistische samenleving. Wie we niet kennen, daar hebben we geen begrip voor. Of zoals Helen het in Orphans zegt: ‘Yes, that’s exactly what the world comes down to these days: who we know and who we don’t know. Sorry.’

Het moet wellicht een bewuste keuze zijn geweest dat elke artiest zowat twee derde van de tijd niets te doen heeft op het podium en letterlijk en figuurlijk buitenspel staat (wat als een voorbeeld van uitsluiting gezien kan worden wat deze voorstelling ook aankaart). Als kijker kan je dat alleen maar bizar vinden en vraagtekens plaatsen bij zo veel passiviteit. Orphans, dat het grootste stuk van de voorstelling krijgt, wordt namelijk gespeeld door een trio. Er zijn dan ook maar drie rollen: Danny, Helen en Liam. De andere zes hebben dan gewoon niets te doen. Pas naar het einde toe van deze scène ruilen Atta Nasser en Jolente De Keersmaeker hun rol in met een ander. Evgenia Brendes brengt een knappe tekst over geluk voor Orphans van start gaat. Een tekst hoe geluk steeds meer gefaket wordt in een maatschappij die van je verwacht of bijna eist dat je goed in je vel zit. We zien haar ook even – wat ons betreft mocht die scène gerust wat langer duren - dansen, schokkend in korte, hoekige snelle bewegingen, voorovergebogen, handen in de lucht, de rug wat gebogen vervolgens.

Frank Vercruyssen mag met stip de meest hilarische monoloog voor zijn rekening nemen over hoe hij zalm teriyaki bereidt om indruk te maken op zijn gaste terwijl het een simpel recept is en het verschil met een kant en klaargegrecht erg beperkt is, vermits de saus, enz. recht uit een pot komt. Ook hij zal zich beter voordoen dan ie is en met panache de zaak serveren. Hier haalt hij op heerlijke manier het culinair snobisme door de mangel waar uiterlijk vertoon het vaak van de inhoud haalt. Waar eetstokjes bovengehaald worden om de ander te testen hoe (on)handig die ermee is en om eens goed te kunnen lachen terwijl de man perfect ook als optie mes en vork had kunnen aanbieden.

Liam wordt hoe langer hoe meer uitgehoord door zijn ouders over de man die bebloed was op straat en hij tegen zijn borst drukte omdat die bewusteloos was. Of hij de politie gebeld had. Neen, want zijn batterij was plat. Ze willen de politie niet verwittigen omdat Liam een strafblad heeft en dat achterdocht zou kunnen scheppen. Hoewel aanvankelijk gesteld wordt dat ie eender wel t shirt zou mogen aandoen om zijn bebloede te vervangen, wordt er toch al snel een veto gesteld dat het die blauwe absoluut niet mag zijn en moet ie het stellen met het groene Eagle Star shirt.

Hoe een gasmasker maken? Dan kan door creatief te zijn met een plastic fles, een blikje cola en een stuk van een ajuin, blijkt verder in deze productie voor Orphans aangesneden wordt terwijl het hoogtepunt, de catharsis van dat stuk er niet komt. Wanneer Liam zijn ouders vraagt: ‘Geloven jullie me ja of nee?’ gaat de gsm van de acteur (opzettelijk) af in zijn broek.

Finaal is Move (on) zoals ook in een van de dialogen te horen is, ons (en bij uitbreiding een deel van het publiek) te zenuwslopend en dat heeft vooral met de vorm te maken.

< Bert Hertogs >