Recensie De Passant ★★★★★

Hilarisch – ‘Nancy aan kassa 4 gevraagd!’ - creatief inspirerend minimalistisch jeugdtheater voor zes-plussers dat hun nieuwsgierigheid danig prikkelt serveert Laika in het Cultuurcentrum van Merksem met De Passant. De voorstelling van Michai Geyzen leest als een pleidooi om anderen toe te laten in je leven en hen welkom te heten. Een huis wordt dan ook pas een echte thuis als je dat doet. Daar opent de voorstelling dan ook mee, met een begroeting in verschillende talen. Drie acteurs/dansers: Máté Mészáros, Elias Vandenbroucke en Patrick Vervueren en muzikant Pieter-Jan De Wyngaert komen elkaar tegen in het onderweg zijn. Ze hebben alle vier een koffer in hout bij, de ene is al een stuk groter dan de ander en ze lijken allemaal gehaast in de hal van een luchthaven waar allerhande boodschappen in vreemde talen te horen zijn. Argwanend stellen ze zich op ten opzichte van elkaar en ze omklemmen hun koffers dan ook met hun handen alsof het kostbaarste goed ter wereld erin zit. Elias mag even komen kijken in die van Patrick maar moet daarvoor wel zijn eigen koffer verlaten waar een ander al snel interesse in toont. Met een letterlijke vingerwijzing en enkele geluidjes spoort hij hem aan om terug te gaan en op zijn eigen koffer te gaan zitten. Patrick opent zijn koffer, waar hij babytaal als ‘aboeboeboe’ en ‘awel awel’ tegen begint te spreken. Elias zal hem nabootsen, mag aaien wat erin zit (naast ons denkt ons jonge buurmeisje luidop dat het een baby is) maar zal al snel zijn hand serieus pijn doen wanneer blijkt dat er in gebeten werd.

Geyzen laat zijn vier dansers solo of in team bewegen op het podium en trekt daarvoor de klassieke geometrische lijnen. Om te tonen wanneer ze niets van elkaar moeten hebben, zet ie ze in een cirkel met de rug naar elkaar gericht of laat hij ze in de haastige samenleving die de onze is gewoon (achterstevoren) lopen. Dan weer bewegen ze met drie in elkaar gehaakt zodat de middelste door de lucht kan schommelen of wordt ie horizontaal ten opzichte van de rest gehouden. Niet zelden trekken ze ook de diagonale lijn van rechts achter naar links vooraan. Een zien we op de rechterschouder van de ander springen, een salto met de hulp van twee collega’s uitvoeren, of haasje over springen, en wanneer ze kris kras door elkaar lopen stoten ze niet zelden tegen elkaars koffers. Om maar te zeggen dat het er bij momenten behoorlijk pittig en snel aan toe gaat op de scène.

Refereren doet De Passant, waarin heel even ‘Life’ van Des’ree geïntegreerd wordt, overigens naar verschillende sporten wanneer er fluo gele koorden met musketons bijgehaald worden. Hardlopen, tennissen, rope skipping, een touwenparcours, boksen en andere gevechtssporten (waarin de vier zich héérlijk in kunnen uitleven, let ook op de erg geloofwaardige sjot tegen een zijn hoofd) … zijn er enkele. Ze spreken niet dezelfde taal wat voor erg grappige taferelen zorgt. Een van hen vertoont autoritair en dominant gedrag dat door hem na te bootsen met het vingertje in de lucht, lacherig aan de kaak gesteld wordt.

Anders zijn toont De Passant ook door een van de vier gulzig te laten eten als een knaagdier dat na een tijd zo volgegeten is, dat ie alles moet uitspuwen. Een stukje uitgespuwde ‘A P P euh … Lingo!’ raapt zijn collega van de grond en eet het zelf vervolgens op. De vele ‘ieuws’ die de kinderen slaken vliegen in geen tijd in het rond. Ge-wel-dig.

Wat zit er in die andere koffers, voel je de allerjongsten denken. Sommigen speculeren luidop, of toetsen het even af bij hun mama of zij er ook zo over denkt. Met de touwen bouwen de vier een huis waar een van hen al meteen vast in komt te zitten. Héérlijk is die paniek die hij uit omdat hij de rest zogezegd niet meer ziet. Dus worden er twee touwen bij gehangen vooraan als deur. Het is de basis van theater, tussen binnen en buiten, wat hier voor de nodige opluchting zorgt.

Al snel blijkt dat met vier in die kleine ruimte verblijven, nadat eerst goed gecheckt is of alles rond het huis wel veilig is, best wel een opgave is. Comfortabel liggen om te slapen kunnen er sowieso twee niet omdat hun koffer te klein is. We zien dan ook een van hen nonchalant, achterover hellend, proberen om beroep te doen op de koffer van de ander, maar dat stuit op protest. Hoewel de vier na een tijdje toch hun draai vinden, en iet of wat georganiseerd geraken nadat er een gloeilamp bevestigd werd in het midden, ontstaan er toch spanningen. Pieter-Jan De Wyngaert wil op zijn ukelele spelen terwijl de drie anderen naar tv (een koffer op een kleinere koffer gezet) kijken. Er wordt gestemd, en hij is het die drie nee’s ontvangt. Hij wordt kortom net als op een eilandraad in Expeditie Robinson weggestuurd en uitgesloten. Triest vertrekt ie. De drie anderen stellen vast dat ze een boterhammendoos op overschot hebben en het samenleven in het huis niet meer was wat het geweest is …

< Bert Hertogs >

Credits:
REGIE EN CONCEPT Michai Geyzen
SPEL Ephraïm Cielen, Pieter-Jan De Wyngaert, Hervé Guerrisi, Gode Kempen, Máté Mészáros, Javi Ojeda, Helder Seabra, Elias Vandenbroucke, Boris van Severen, Flor van Severen, Robbert Vervloet, Patrick Vervueren
MUZIEK Ephraïm Cielen
KOSTUUMS Vick Verachtert
DECOR Stef Stessel
LICHT Pieter Smet
DRAMATURGIE Mieke Versyp
TECHNIEK Thomas Stevens, Rik Van Gysegem