Recensie The Gentlemen ★★★1/2

Een overdosis. Dat bezorgt Guy Ritchie’s nieuwste gangsterfilm The Gentlemen ons. Ritchie speelt niet alleen met verschillende filmstijlen (zo zien we even een videoclipachtige montage, een rapfilmpje dat ingeblikt wordt door lokale boefjes of de suggestie hoe Big Dave, de redacteur van een tabloid seks heeft met een varken …), het is ook nog eens een film in de film waarbij we de verteller Fletcher (Hugh Grant) die een privé-detective speelt, een scenario voor een film zien pitchen bij Ray (Charlie Hunnam) over zijn baas Mickey Pearson (Matthew McConaughey) die op een dag beslist om uit het drugsmilieu te stappen zodat ie zich kan focussen op zijn relatie met Rosalind (Michelle Dockery). Al van jongsaf leverde Pearson drugs op school aan rijkelui. Van daaruit heeft ie zijn netwerk ondergrondse geheime wietplantages opgericht waar niet zelden aristocraten zoals Lord Pressfield (Samuel West), landeigenaars van kastelen bv. bij betrokken zijn. Het kost nu eenmaal erg veel geld om dergelijke kastelen en landerijen te onderhouden.

Er wordt op Pearsons imperium geboden, maar vooral ook een intrige losgelaten opdat de prijs naar omlaag zou kunnen gaan. Ritchie zet de kijker meermaals op het verkeerde been door Fletcher het verhaal te laten vertellen zoals het niet (helemaal) is gelopen. Uiteindelijk blijkt Mickey er op het einde beter uit te komen dan in het begin van de prent: ‘There‘s only one rule in the jungle: when the lion‘s hungry, he eats!’

The Gentlemen zit vol taalhumor: ‘Shut the Phuc ...’, rijmt ook ‘Oh Dry Eye, what is he? Chinese, Japanese, Pekingese, get on your fucking knees.’, verwijst naar songtitels, naar artiesten als The Four Tops en James Brown … Ritchie toont de kijker ook even aan het begin van de film het verschil tussen verschillende filmformaten. Of dat nog niet genoeg is, zien we Hugh Grant en Charlie Hunnam ook even een stuk van het script lezen, het resultaat van de analyse van een conversatie liplezen tussen twee mannen tijdens een sportwedstrijd. Of hoe de film zichzelf even dubt.

Matthew Berger (Jeremy Strong), een miljardair, is geïnteresseerd om het imperium dat Pearson uit de grond gestampt heeft te kopen. Pearson wil er 400 miljoen dollar voor vragen. Dry Eye die voor de Chinees Lord George werkt, doet ook een bod. Tot enkele MMA-vechters een lab van Pearson overvallen en daar met veel wiet en cannabisplanten aan de haal gaan. Ze filmen alles, ook hoe ze de medewerkers van Pearson verslaan, en monteren het als een rapvideo die in geen tijd viraal gaat. Hun coach (Colin Farrell) is not amused, zeker niet wanneer die van Ernie (Bugzy Malone) te horen krijgt dat het spul van Pearson komt.

Lord Pressfields heroïneverslaafde dochter Laura (Eliot Sumner) komt om door een overdosis. Wanneer Ray en co haar eerder terugbrachten naar het landgoed van haar vader omdat ze een tijd samenhokte in een appartement in een sociale woonwijk met drugsverslaafde vriendjes, treden er complicaties op. De jonge Rus Aslan (Danny Griffin) valt namelijk uit het raam en het hele incident wordt gefilmd door enkele lokale bendeleden. Phuc (Jason Wong), een handlanger van Dry Eye (Henry Golding) heeft aan de vechters de locatie van Pearsons lab verklapt. Pearson laat dat niet zomaar gebeuren en vernietigt een van de labs van Lord George uit wraak. Razend om wat er gebeurd is zonder zijn medeweten, haalt hij er Dry Eye bij die alles opbiecht. Wanneer Lord George een handlanger beveelt om Dry Eye neer te schieten, wordt ie zelf gedood. Dry Eye is nu aan zet en heeft het imperium van Lord George overgenomen. Hij en Matthew Berger zijn nog kandidaat om Pearsons rijk over te nemen. Maar dan blijkt dat die twee elkaar beter kennen dan gedacht …

The Gentlemen is best een amusante misdaadfilm geworden. Maar de stijl, via een verteller als Fletcher, die het ‘Bush’-script pitcht aan Ray, en op het einde ook de kantoren van Miramax bezoekt, is ons iets te eclectisch qua cinematografie, visuals, en springt wat te vaak van de hak op de tak (flash back zoals de zaken niet gebeurd zijn, flash back zoals het wel gebeurd is, flash back die vroeger in de tijd zit dan de vorige flash back …) waardoor je als toeschouwer met enige afstandelijkheid en een ‘het zal wel’-attitude de prent uitzit.

< Bert Hertogs >