Recensie June Foster ★★★1/2

Een Ketnetmusical maar dan met meer inhoud brengt The Singing Factory met June Foster in het Theatrium in Mechelen. Een musical die gaat over pleegzorg en jezelf als je anders bent, leren aanvaarden. Een coming out meets coming of age meets foster care-voorstelling dus. En hoewel het vooral in het eerste deel eerder lijkt te gaan over de geaardheid waar de veertienjarige Noah (Zion Luts) mee worstelt – hij valt op Jacob (Kobe Debie) maar is ingepeperd dat het not done is om op jongens verliefd te worden -, komt die verhaallijn in het tweede bedrijf mooi samen te vallen met de context waarin de musical zich afspeelt: pleegzorg.

De zomervakantie is nog maar 5 minuten begonnen, en hij is al naar de kloten voor de zestienjarige June Foster (Kato Faure) die surrogaatmoeder is voor haar broers Noah en de elfjarige Alex (Titus Schrooyen). Het trio wordt door de sociaal werker William (Brieuc Van Kersschaever) geplaatst bij het lesbisch koppel Allison (Veerle Van Ransbeeck) en Jess (Leen De Graeve die vocaal in de hoogte tijdens de avant première al dan niet omwille van de stress wat gecrispeerd klonk). Openingsnummer ‘Wat een dag’ krijgt dan ook na een tijdje al snel een ironische twist. Vooral June, die snel bevriend geraakt met Olivia (Nell Moerbeek) en Madison (Emma Villays), wijst haar nieuwe pleegouders af. Sterker nog, ze vermoedt dat Jess, die een tv host is en net als Ellen DeGeneres steevast een jurk laat voor wat die is en voor een lange broek kiest (waarmee ze op zich het clichématige beeld van de lesbienne vestimentair net versterkt), om zuivere imagoversterkende redenen pleegmoeder is. Ze loopt dan ook weg en op die ene sleep over bij haar kersverse vriendinnen blijft het dan ook niet.

Wekenlang zal ze Noah en Alex niet zien. De jongens kunnen dan ook maar weinig begrip tonen voor Junes homofobe mening over Jess en Allison zonder hen een faire kans te geven. En ook haar actie om weg te lopen, en terug contact op te zoeken met hun vader, die ongeschikt blijkt omwille van zijn drank- en drugsgebruik om zijn vaderrol op te nemen, valt niet in goede aarde bij hen.

De sterkte van deze tienerpopmusical is dat die erin slaagt om een aantal sociaal maatschappelijke thema’s op een toegankelijke, bevattelijke en zeer (misschien net iets té) verteerbare manier te presenteren en soms iets te klef overkomt (‘Ik luister’ en ‘Geen woord’, ook al krijgt die laatste song een extra dimensie als je weet dat de kinderen op het podium een erg dierbaar aandenken vast hebben). June blijft in zekere zin ontkennen wat voor man haar echte vader is en verschoont zijn imago terwijl haar twee broers veel nuchterder en realistischer de zaken zien. Dramaturgisch gezien mag de voorstelling dan wel wat – eigen aan producten die bestemd zijn voor tieners – licht uitvallen, aan de andere kant heeft June Foster op een paar uur inhoudelijk wel veel meer te bieden dan het pokke saaie erg trage en slepende tweede seizoen van #LikeMe. Op welk vlak June Foster nog een streepje voor heeft ten opzichte van de Ketnetmusical? Originele muziek (geen recyclage dus van bestaande songs waar Studio 100 wel aan meedoet) en arrangementen live uitgevoerd door een live band (let op die sax van Juan Carlos Rosquete Marquez in het tweede deel) onder leiding van Kristof Aerts. Het is geen geheim dat Studio 100 de laatste jaren resoluut kiest voor live on tape-musicals (Ketnetmusical, 14-18, 40-45, Daens …) uit winstbejag (en uit gebrek aan respect voor uitvoerende muzikanten die vaak smeken om werk), waarbij het productiehuis daardoor de charme en het live gevoel van hoe een musical hoort te zijn, overboord gooit.

Zion Luts mag in June Foster begeleid door de piano de gevoelige ballad ‘Anders’ zingen waarin ie zich afvraagt of zijn hart anders klopt dan het jouwe. Dat Noah met zichzelf en zijn geaardheid worstelt zien we ook even wanneer Luts met een voet in het strandzand sjot. Zion brengt het nummer erg goed, klinkt een tikkeltje hees, wat wel iets heeft, maar zet naar ons gevoel net iets te veel druk op zijn stembanden bij de hoge noten. Jess en Allison zijn dan weer naar ons gevoel iets te perfecte pleegouders. Vooral Allison heeft ontzettend veel begrip voor June wanneer die is weggelopen. Dat ze even tijd voor zichzelf nodig heeft, begrijpt ze. Een van de beste dialogen tussen Allison en Noah is die wanneer zij even met hem wil praten op zijn slaapkamer. ‘Mag ik even binnenkomen?’ vraagt ze waarop ie een droog ‘Dat zijt ge al’ antwoordt.

Dé ster van June Foster is met stip de 27-jarige Anne-Sophie Metselaar die als huishoudhulp Sophia niet alleen het prachtige liefdesduet ‘Ik denk dat ik je liefheb’ samen met Brieuc Van Kersschaever mag neerzetten. Anne-Sophie blijkt een heerlijk gevoel voor timing, voor mimiek, beweging en humor te hebben als de wat naïeve, verlegen en een tikkeltje seuterige vrouw die als een blok valt voor William en erg innemend en herkenbaar is omwille van haar onhandigheid. Dat Sophia een date scoort, is iets wat ze nog niet eerder heeft meegemaakt zo lijkt het wel.

Stroef verloopt dan ook dat eerste afspraakje in een Italiaans restaurant waarbij ze zo over haar oren verliefd is dat ze meer oog heeft voor William dan voor de menukaart en beiden uiteindelijk de chef carte blanche geven. De manier waarop Anne-Sophie speelt is zo realistisch dat ze in geen tijd de hallucinante beelden oproept van een Griekse die een oogje op ons had tijdens een congres en zo met haar gedachten ergens anders was dat ze tijdens die ochtendsessie koffie morste op haar beeldig witte jurk.

Hoewel we de song ‘Hier bij Julia’ – ‘Vlinders in de buik of salami da’s hetzelfde’ maar weinig konden smaken, en het nergens het ‘Bella Notte’-gevoel uit Lady en de Vagebond waar het naar refereert bereikt, genoten we met volle teugen van het heerlijke spel van Anne-Sophie. Afsluiten doet de voorstelling met een fel meegeklapt en aanstekelijk ‘Ik kijk omhoog’. Het verteltempo in het tweede bedrijf ligt een stuk hoger dan in het eerste zodat June Foster tieners moeiteloos zal blijven boeien.

< Bert Hertogs >

De songlijst:
Akte 1:
Ouverture (Instrumentaal)
Wat Een Dag (June, Noah, Alex, Allison, Jess & Ensemble)
Wat Een Dag (Reprise) (June & Ensemble)
De Start Van De Zomer (Olivia, Madison & Ensemble)
Anders (Noah)
Hier Bij Julia (Julia, Sophia, William & Ensemble)
Oud Genoeg (June)
Ik Luister (Allison & Jess)
‘S Nachts (Madison, Olivia, Jess & Ensemble)
Zeg Dan Ja (Noah, Madison, Olivia, William & Ensemble)

Akte 2:
Entr’acte (Instrumentaal)
De Schoonste Nacht (Olivia, Madison, June, Noah, Sophia & Ensemble)
Beach Party (Noah, Jacob, William, Sophia & Ensemble)
De Schoonste Nacht (Reprise) (Volwassenen)
Ik Denk Dat Ik Je Lief Heb (William & Sophia)
Geen Woord (Alex, Noah, June & Ensemble)
Wat Een Dag (Reprise 2) (Noah, Jacob & Ensemble)
Ik Kijk Omhoog (Allen)

Credits:

script & regie Wanne Synnave
muziek & arrangementen Kristof Aerts
lichtontwerp Thierry Wilders
choreo Matthew Michel Baptiste Vuylsteke
koorleiding Tinne De Groot Ronny Plovie
geluidsontwerp Twin4u
productie The Singing Factory Diederik Van Durme

met Kato Faure • Zion Luts • Titus Schrooyen • Veerle Van Ransbeeck • Leen De Graeve • Anne-Sophie Metselaar • Brieuc Van Kersschaever • Kobe Debie • Nell Moerbeek • Emma Villays • Joke De Vos • Jens Goossens • Myrthe Van Steenlandt • Aisha Kanteh • Aurelia-Luna Vittiglio • Bo Elisabeth • Caat Hutten • Coumba Thiam • Elyessa Yilmaz • Hanne Reeg • Jamie Sou • Joene Van Dorslaer • Joline Vereecke • Jorinde Quintens • Kiran Vanhees • Lene Heuten • Lize Coppens • Lotte Villays • Mathias Van Cauwenberghe • Mona Theuwissen • Nanou Vermeulen • Noah Apers • Nore Vanwetswinkel • Renzo Olievier • Sophie Dierckxsens • Stella Chapelle • Zoja Dobrovolskaya

liveband Kristof Aerts • Ronny Plovie • David Robbrecht • Robbe Desmet • Sven Ysewyn • Juan Carlos Rosquete Marquez • Ruben Devleeschhouwer

achter de schermen Karen Aerts • Esse Synnave • Peter De Reu • Patrick De Mot • Tim Luts • An Wuyts • Sabine De Schutter