PDF-versie voor persoonlijk gebruik

Recensie Mamma Mia! ★★1/2

zaterdag 7 maart 2020Stadsschouwburg Antwerpen

Mamma

Vijfentwintig onvergetelijke ABBA-songs in één musical verwerkt, dat kan alleen maar een groot feest zijn. Tenzij je natuurlijk tijdens de casting van je acteurs vergeet dat die mensen ook live moeten kunnen zingen. Deep Bridge heeft voor haar versie van ‘Mamma Mia!’ die kapitale fout gemaakt. Deze feel good musical was met veel toeters en bellen aangekondigd als vernieuwend, maar blijft bij momenten een beetje steken op het niveau van een vriendenclubje dat karaoke gaat zingen. Zowel de zang van Johan Terryn als die van Govert Deploige en Stany Crets deden de tenen krullen van ongemak. De drie heren overleven het tijdens de zangpartijen alleen maar dankzij de geweldige muziek die Benny Andersson en Björn Ulvaeus ooit schreven, de sterke live-band, de zeer grote vocale steun van het ensemble of de krachtige stem van Ann Van den Broeck. Zij moet als Donna de meubeltjes redden en de productie staande houden. Tinne Oltmans speelt vlot, zingt algemeen genomen meer dan aardig, maar lispelt de hele voorstelling bij de s-, z- en t-klanken. Dé grote revelatie van deze ‘Mamma Mia!’ is Evi Hanssen. Ze zet een heerlijke Tanya neer en bewijst dat ze beschikt over een stevig stemgeluid.

De musical ‘Mamma Mia!’ heeft ondertussen al twintig kaarsjes mogen uitblazen en trekt wereldwijd nog altijd volle zalen. Het recept is eigenlijk eenvoudig: men heeft 24 ABBA-liedjes aan elkaar geregen met een flinterdun verhaaltje en gooit er als bonus ‘Waterloo’ bij. En zo kan het publiek genieten van de heerlijke muziek die de sound van de jaren ’70 mee bepaalde terwijl Catherine Johnson het verhaal vertelt van de sympathieke Donna en haar dochter Sophie op een klein Grieks eiland. Sophie staat op het punt om te trouwen met Sky en zou graag hebben dat haar pa haar naar het altaar wandelt. Omdat moeder Donna altijd nogal vaag is geweest over wie nu juist de vader is, gaat ze op zoek naar de dagboeken van haar moeder en vindt ze drie mogelijke kandidaten. Ze nodigt 24 uur voor haar ja-woord de drie potentiële vaders uit op het eiland in de hoop zo haar echte pa te ontdekken. Is het Bill de ontdekkingsreiziger, Sam de architect of Harry de bankier?

Wanneer een product al meer dan twintig jaar bestaat, kan je je wel eens de vraag stellen of het niet stilaan aan een paar verbeteringen toe is. Daarom had Deep Bridge het fiat gekregen om enkele kleine aanpassingen uit te proberen. De grootste zichtbare aanpassing is het decor. De hele productie speelt zich nu wel degelijk op een klein eiland af. De draaischijf is verdwenen en nu loopt er een gracht rond het centrum van het speelveld. Dit laat toe om de personages door het water te laten waden én choreograaf Laurent Flament kon bepaalde dansjes zo aanpassen dat spattend water en opstuivend zand extra bewegende elementen in het beeld vormen. Deze aanpassing werkt én laat toe om de drie potentiële vaders ook effectief in een bootje op het eiland te laten toekomen. Het is misschien wel hun sterkste scène uit de hele show.

Ze hebben ook regisseur en vertaler Stany Crets een paar vrijheden gegeven en die werken jammer genoeg een heel pak minder. Terwijl Tinne Oltmans, Helle Vanderheyden en Shana Pieters in het begin van de musical het vrolijke ‘Honey, Honey’ zingen, komen voor de eerste keer de oude vrouwtjes op die volledig in het zwart gekleed zijn. Ze doen vrolijk de was af, voeren daarbij een leuke choreo uit, maken het decor klaar voor de volgende scène en leveren wat grapjes op de achtergrond. Het is een beetje druk, maar uiteindelijk werkt dit nog wel. Het geheel is luchtig en speels en dat past bij ‘Mamma Mia!’. Maar dit is het punt waarop iemand Stany had moeten tegenhouden. Want enkele scènes later bij ‘Dancing Queen’ heeft hij het idee gekregen om diezelfde oude taarten hun rokjes uit te laten trekken en in hun jarretels te laten dansen en dat is meer dan een brug te ver. Deze show verdraagt zo’n platte humor niet.

U moet trouwens op dit moment in de show ook eens naar de vertaling luisteren. Dan hoort u daar ook een gelijksoortige humor in de taal die ook daar niet thuis hoort. Stany Crets heeft zich tijdens het vertalen waarschijnlijk heel goed geamuseerd, maar een hele reeks grappen werken niet en het Antwerps is wat ons betreft hier ook geen meerwaarde voor de voorstelling. Verwijzingen naar ‘Het Dorp’ van Sonneveld of de film ‘Four weddings and a funeral’ komen totaal niet uit de verf. ‘Does Your Mother Know?’ vertalen als ‘Weet Uw Moeke Da?’ werkt als het door de Grungblavers gebracht wordt, maar niet echt in ‘Mamma Mia!’. De enige redenen dat hij hiermee weg komt, zijn het feit dat het zo’n geweldige schijf is, de live-band onder leiding van Pietro Ramman de sterren van het dak speelt en nieuwkomer Evi Hanssen zich meer dan behoorlijk uit de slag trekt.

Wat ons betreft is zij trouwens de revelatie van deze voorstelling. Ze speelt heel geloofwaardig. Haar Tanya is een door de wol geverfde hete truffel die altijd te vinden is voor een jong blaadje, een streepje zon en een drankje. Ze weet zich niet alleen staande te houden naast Ilse La Monaca in de rol van Rosie, maar ze laat tijdens ‘Chiquitita’ al meteen even horen dat ze vocaal stevig uit de hoek kan komen. Wanneer ze daar kort uithaalt, laat ze meteen zien dat ze haar plaats op deze scène van een musical verdiend heeft.

Dat kan jammer genoeg niet gezegd worden van de mannelijke hoofdrollen. Johan Terryn speelt zijn rol van architect Sam met heel veel overtuiging. Hij komt charmant over en heeft een aangename stem om naar te luisteren … tot hij moet gaan zingen. Wanneer hij ‘S.O.S.’ inzet, klinkt het wel degelijk als een noodkreet: een noodkreet voor zangles en minder hoge noten. Het is pijnlijk om te aanhoren en gelukkig komt Ann Van den Broeck deze bittere pil mee verzachten. Het spel tussen die twee zorgt voor de juiste spanning, maar het kan de zwakke vocale prestatie van Johan Terryn niet goedmaken. Bij ‘Ik Ben Ik, Jij Bent Jij’, de Nederlandse versie van ‘Knowing Me, Knowing You’,  vergaat het hem iets beter, maar de hoge noten blijven een probleem.

Het frustrerende is, dat de zang van Govert Deploige  en Stany Crets nóg erger is. Wanneer Donna en Harry op een bepaald moment vervuld zijn met nostalgie, denken ze terug aan hun zomer in Parijs in de tijd dat ze jong waren. Terwijl op een enorme viewmaster-schijf de foto’s van toen geprojecteerd worden, moet Govert ‘Onze Zomer’ inzetten. De klank die op dat moment de strot uit komt, is amper nog zang te noemen. Het ensemble doet weer zijn uiterste best om vocale ondersteuning te bieden, maar hier is geen kruid tegen gewassen. Wanneer Ann haar deel van het lied inzet valt alleen maar op hoe gigantisch groot het contrast is.

Stany Crets vergaat het al niet beter. Hij vertaalde ‘Take A Chance On Me’ als ‘Waarom Ni Me Mij?’ en Ilse La Monaca mag a capella openen. De zang is deftig en Ilse maakt van haar personage Rosie een wild dier dat op jacht is op Harry. Het spel loopt goed, de sfeer zit goed, de klank is goed … tot Stany ook enkele zinnen moet zingen. Dan zakt het geheel als een pudding in elkaar en wordt Ilse haar werk te niet gedaan. Het is onbegrijpelijk dat Deep Bridge bij de casting van de mannelijke rollen voor een musical zo voorbij is gegaan aan het feit dat de drie heren niet kunnen zingen.

Het zijn duidelijk de vrouwen die het schip drijvende moeten houden. De combinatie van Ann Van den Broeck, Evi Hanssen en Ilse La Monaca levert een heel leuke ‘Super Trouper’ op. De enscenering is speels, de belichting zit goed, de magie tussen de drie vrouwen is aanwezig en de klank kan meer dan bekoren.  Als sterkste onder de vrouwen neemt Ann Van den Broeck de lead en het nummer is gelanceerd.

Ann Van den Broeck is zonder enige twijfel de sterkhoudster van deze productie. Ze mag gelukkig veel zingen en doet dat ook met brio. Tijdens het trage en emotionele ‘Eén Van Ons’ komt haar stembeheersing perfect tot zijn recht. Maar onze favoriet is met stip ‘De Winnaar Triomfeert’ (‘The Winner Takes It All’). Daar zit echt alles in: veel gevoel, spanning, passie, ingetogenheid, maar ook een stevige dosis power en een aangehouden eindnoot om u tegen te zeggen. Wat een stem heeft die vrouw toch.

En dan is er nog Tinne Oltmans. Ze speelt haar Sophie met een dosis jeugdig enthousiasme, naïviteit en spontaniteit. Ze beweegt vlot, scoort tijdens de dansroutines en zingt perfect op toon. En toch laat haar prestatie ons met zeer gemengde gevoelens achter. Vocaal en qua présence lijkt ze perfect gecast voor de rol van Sophie … alleen lispelt ze voortdurend. ‘Ik droom een droom’ is zo’n mooi nummer dat ze erg vertederend brengt, maar als er dan met slepende s-, z- en t-klanken gezongen wordt, vervalt de schoonheid én de verstaanbaarheid.

Deze productie van ‘Mamma Mia!’ heeft al zoveel zwakke schakeltjes in de zang, dat dit niet meer met de mantel der liefde bedekt kan worden.

< Sascha Siereveld >

De cast:

Ann Van den Broeck (Donna),
Tinne Oltmans (Sophie),
Evi Hanssen (Tanya),
Michiel De Meyer (Sky),
Ilse La Monaca (Rosie),
Johan Terryn (Sam),
Govert Deploige (Harry),
Stany Crets (Bill)
Laurenz Hoorelbeke (Eddie)
Kenny Verelst (Pepper)
Helle Vanderheyden (Ellie)
Shana Pieters (Lisa)

Creatives:

Producent: Deep Bridge
Originele liederteksten en muziek: Benny Andersson & Björn Ulvaeus
Script: Catherine Johnson
Arrangementen: Martin Koch
Regie & Vertaling:  Stany Crets
Choreografie: Laurent Flament
Musical Supervisor: Ad Van Dijk
Decorontwerp: Paul Farnsworth
Lichtontwerp: Jason Taylor
Kostuumontwerp: Griet Van Landeghem

Band:

Eric Melaerts, Anne Van Steenwinkel, Guy Remmerie, Roel Hermans, Stijn Norga en Karl Zosel


Do you like our reviews and pictures?
Feel free to support concertnews.be by sharing this page or giving a donation.
You make an independent website like ours possible. Thanks!







Geef steeds in je comment mee op welk artikel je reageert.
Please put in your comment to which article you are responding.

Tabs Concertnews.be

News
Soon
Reviews

More news

  • Podcast
  • Facebook
  • Twitter