Recensie The Barefoot Emperor ★1/2

Wat was dit! Met die gedachten verlieten we Cinema Cartoon’s nadat we daar de dramatische komedie The Barefoot Emperor zagen. Het is ons niet geheel duidelijk waarom regisseurs Peter Brosens en Jessica Woodworth kozen voor het medium film voor de sequel op ‘King of the Belgians’. Er gebeurt net zoals in het gemiddelde kuuroord meer dan de helft van de tijd namelijk geen hol, laat staan dat het verhaal cinematografisch een meerwaarde biedt. Kortom: het zou even goed, of nog beter tot zijn recht komen als podiumvoorstelling. Daarnaast kent de bizarre film een verteltempo dat erg traag is, net als het leven in een sanatorium op het Kroatisch eiland Veli Brioni dat ooit een beroemde zomerresidentie van Tito was waar hij vorsten, presidenten en filmsterren ontving.

Daar wordt Nicolas III, de koning der Belgen (rol van Peter Van den Begin) - ‘Ik kan enkel naar IKEA als het afbrandt’ - verzorgd nadat ie een onfortuinlijk schotwond aan het oor opliep in Sarajevo. Helaas zorgt dat voorval er niet voor dat ie in de geschiedenisboeken zal komen (doelend naar wat aartshertog Franz Ferdinand wel overkwam n.v.d.r.).

Pas na een tijdje krijgt Nicolas III die door de autoritaire directeur van het kuuroord Dr. Otto Kroll / Commissar 9 (Udo Kier) rust wordt voorgeschreven, te horen dat België niet meer bestaat als koninkrijk en dat een domino-effect heeft veroorzaakt. Ook de Europese Unie is ineengestort. Een nieuw Europa – ‘Europa zal herrijzen!’ – moet opstaan. De architect van dat nationalistische Nova Europa: de Weense Ilse von Stroheim (Geraldine Chaplin, dochter van Charlie Chaplin). Wallonië zal volgens haar plannen de uitgang van het rijk worden, ‘de souvenirshop waar iedereen langs mag passeren’. Maar de voorbereidingen daarnaartoe lijken eerder een stap terug in de tijd te zijn. Vrouwen mogen een auto wassen of bloemblaadjes klaarmaken voor de inhuldigingsceremonie, de ring die de keizer zal dragen zal Augustus ooit nog aan zijn vinger gehad hebben, de nieuwe vlag bevat 1 gele ster boven een fakkel, de nieuwe hymne lijkt op een paar noten na op de oude maar dan gespeeld op de clavecimbel in een vlaag van nostalgie, en nieuwe protocollaire afspraken dienen gemaakt te worden die in se nauwelijks verschillen van de oude  …

Offline en volledig unplugged wordt Nicolas III, in het kuuroord krijgt ie de naam Mr. Brezhnev aangemeten, klaargestoomd om de keizer van Europa te worden. Uiteindelijk lijkt alles in het realistische absurde (of is het absurd realistische?) The Barefoot Emperor een grote schijnvertoning te zijn waarbij vooral von Stroheims quote opvalt: ‘enkel politici en marionetten werken zich in de schijnwerper’. Het absurdisme en realisme zit onder andere in een speech als ‘de lama moet weg!’ waarbij de staatshoofden op het einde ook effectief lama voorgeschoteld krijgen op hun bord tijdens een bbq. Hiermee bespeelt de film dan ook de thematiek rond identiteit. Deze lama blijkt zich immers als een zebra te voelen. Staten worden onderverdeeld tussen noorden en zuiden, Vlaanderen en Wallonië in een brainstorm/doe-sessie hoe het nieuwe Europa er straks uit kan zien. Tussen het vele niets doen door horen we boodschappen in het kuuroord als ‘Mobutu wordt verwacht bij de vispedicure.’

The Barefoot Emperor, dat vol klassieke muziek zit zoals Bizets ‘Habanera’ en ‘Flight of the bumblebee’ van Nikolai Rimsky-Korsako om de prent enige grandeur te bezorgen die het verder niet weet uit te stralen, werd tussen september en oktober 2018 op 20 dagen ingeblikt in het Brijuni National Park en Fort Bourguignon te Pula, Kroatië. Cast en crew kunnen het maar gehad hebben, denken we dan. Het lummelige en slepende eindresultaat is namelijk dermate bevreemdend dat het de toeschouwer eerder met onbehagen dan met een glimlach naar huis stuurt.

< Bert Hertogs >